Η συζήτηση όμως για το υποχρεωτικό ή μη του εμβολιασμού κινείται επίσης και στο πεδίο μιας αντιπαλότητας μεταξύ της αναγκαιότητας του εμβολιασμού και της προστασίας της δημόσιας Υγείας και των αρνητών του εμβολιασμού, οι οποίοι, θα έλεγα, ότι είτε ανεπίγνωστα είτε συνειδητά κινούνται στο άγονο έδαφος της συνωμοσιολογίας και μιας ευφάνταστης επιχειρηματολογίας, επικίνδυνα αποπροσανατολιστικής.

Οι εκπρόσωποι του νομικού πολιτισμού, στον οποίον καθοριστικό λόγο έχει η υπεράσπιση της ανεπανάληπτης αξίας της ζωής καθώς και των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, μακράν από κάθε έννοια μεταφυσικών παρερμηνειών, αναζητούν τρόπους υπέρ­βασης ή κατάργησης της μη υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού, προτάσσοντας ταυτόχρονα την αναγκαιότητά του για την προστασία της δημόσιας Υγείας και την εξάλειψη της πανδημίας.

Αλλά και εάν ακόμη ο νομικός πολιτισμός δεν συνεισφέρει αποτελεσματική διέξοδο στο τραχύ μονοπάτι της υποχρεωτικότητας, ο εμβολιασμός κατά του Covid-19 συνιστά χωρίς άλλο έκφραση έμπρακτης ανθρωπιάς, η οποία υπερβαίνει τα όρια μιας νομικής υποχρεωτικότητας ή της διεκδίκησης σεβασμού των ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, επειδή ακριβώς κινείται στο δίζυγο της στάσης μας έναντι του συνανθρώπου μας ως παράγοντα ζωής ή θανάτου.

Με άλλα λόγια, ο εμβολιασμός μας κατά του Covid-19, εφόσον τον επιτρέπουν οι προσωπικοί μας ιατροί, καθίσταται τρόπος έκφρασης ανθρωπιάς και γνήσιας η­θι­κής πράξης, διαφορετικά το κριτήριο της ατομικής ελευθερίας και των δικαιωμάτων μας εγκλωβίζεται στα όρια του «κλειστού εγωισμού» μας χωρίς να «ανοίγεται» στον άλλον, τον συνάν­θρωπο, τον πλησίον, τον οποίον οφείλουμε να προστατεύουμε, να προφυλάσσουμε, αλλά και να του δίνουμε κάθε δυνατότητα προς ζωή. Αυτό σηματοδοτεί το περιεχόμενο του χριστιανικού ανθρωπισμού. Αυτό μας καταξιώνει ως πραγματικούς αν­θρώπους. Αυτό μας οδηγεί ως ανθρώπους στη σωτηρία, αφού, σύμφωνα με τον ευαγγελικό λόγο, η αγάπη μας προς τον πλησίον όπως αγαπάμε και τον εαυτό μας καθίσταται κριτήριο της κρίσης μας ως χριστιανών (Ματθ. 22, 39). Αυτή η σχέση αλληλοπεριχώρησης της ζωής μας με τη ζωή του άλλου, του πλησίον, του συνανθρώπου μας, είναι που καθιστά τελικά και τη στάση μας έναντι του εμβολιασμού κατά του Covid-19 υποχρεωτική, ηθική  και ανθρώπινη.

Συνεπώς με τον εμβολιασμό κατά του Covid-19 καταξιώνεται η ατομική μας ελευθερία και το δικαίωμα όχι ως κάτι κεκτημένο και αποκλειστικό, αλλά ως το στοιχείο εκείνο με το οποίο εκφράζουμε την αγάπη μας και τον σεβασμό μας προς τον συνάνθρωπό μας, διαφορετικά το ατομικό δικαίωμα αυτό της ελευθερίας κινδυνεύει να μετατραπεί σε ασυδοσία μέσα στην ανθρώπινη κοινωνία. Δεν μπορεί δηλαδή εν ονόματι της ικανοποίησης του ατομικού μου δικαιώματος και της ελευθερίας μου να μην συμβάλλω στη διατήρηση του δικαιώματος της ζωής, γιατί τότε αυθαιρετώ και ασυδοτώ έναντι του κοινού συμφέροντος όλων των συνανθρώπων μου και σύνολης της ανθρώπινης κοινωνίας.

Με τον εμβολιασμό κατά του Covid-19 εκφράζουμε την αγάπη και τον σεβασμό μας προς εαυτούς αλλά και προς τους αλλήλους, επειδή προφυλασσόμεθα όλοι μαζί, αποτρέπουμε τη νοσογόνο μεταδοτικότητα και συγχρόνως θωρακίζουμε όλοι μαζί το δημόσιο αγαθό της Υγείας.

Ο εμβολιασμός λοιπόν δεν είναι απλά δικαίωμα αλλά συνιστά έκφραση έμπρακτης ανθρωπιάς και πράξη υψηλής ηθικής επιταγής.

Ειδήσεις 

«Το ραντεβού για εμβολιασμό είναι ραντεβού ζωής»: Το νέο σποτ με «άρωμα» παλιού ελληνικού κινηματογράφου!

Κορωνοϊός: Τι ισχύει για τα εμβόλια mRNA και την αναφυλαξία

Ο Γκίκας Μαγιορκίνης γράφει στον «Ε.Τ.»: Ο μαραθώνιος των μεταλλάξεων

Αποκλειστικό: Τα στοιχεία και οι περιοχές της Αττικής που οδήγησαν στο lockdown [γράφημα]