Γράφει ο Κώστας Τσιαγκλιώτης *

Εδώ και μέρες, έχουμε έρθει αντιμέτωποι με δύο λογικές που έχουν στιγματίσει τη μεταπολιτευτική Ιστορία της χώρας. Συναντάμε το λαϊκισμό μέσω των fake news στην πιο απαίσια μορφή τους σε όλα τα διαδικτυακά μέσα και «συναντάμε» στους δρόμους αυτούς που δεν σεβάστηκαν ποτέ και τίποτα. Αυτούς που, εν μέσω πανδημίας, δηλώνουν φοιτητές και διαδηλώνουν υποκινούμενοι από τους γνωστούς αριστερούς κύκλους. Αυτούς τους επαγγελματίες επαναστάτες. Τα ελληνικά δημόσια πανεπιστήμια, ευτυχώς όμως, γυρίζουν σελίδα και όλοι αυτοί θα μείνουν να «πολεμούν» μόνοι τους τα αυτονόητα.

Το νομοσχέδιο περιλαμβάνει μεταρρυθμίσεις που αφορούν την εισαγωγή και τη φοίτηση στα ΑΕΙ, αλλά και μεταρρυθμίσεις που προστατεύουν την ακαδημαϊκή ελευθερία. Μεταρρυθμίσεις που εκφράζουν τη βούληση της συντριπτικής πλειονότητας της ακαδημαϊκής πολιτείας, αλλά και σύσσωμης της κοινωνίας των πολιτών. Και στ’ αλήθεια, ωφελούνται όλοι.

Ο φοιτητής γιατί θα μπορεί να εκφράζει ελεύθερα τις ιδέες του και μέσα στα πανεπιστήμια. Θα πηγαίνει το πρωί για μάθημα χωρίς φόβο αν θα πραγματοποιηθεί το μάθημά του γιατί 5 μαυροφορεμένοι και ένα πανό θα έχουν κάνει κατάληψη στην είσοδο του πανεπιστημίου. Θα πηγαίνει για μάθημα και δεν θα κοιτάζει το ρολόι μήπως και βραδιάσει και φοβάται να φύγει, γιατί πιθανόν θα έρθει αντιμέτωπος με παραβατικά στοιχεία. Δεν θα βλέπει πλέον λαθρέμπορους κάθε λογής δίπλα από το κυλικείο του. Θα πηγαίνει για μάθημα και δεν θα έχει δει στην τηλεόραση τους συμφοιτητές, τους καθηγητές του ή τον πρύτανή του να πέφτουν θύματα βίας. Θα ξέρει ότι δίπλα από τη βιβλιοθήκη, πλέον, δεν έχει γιάφκα τρομοκρατών με ρόπαλα και κράνη. Θα μπορεί να πάει σε μια γενική συνέλευση φοιτητών και δεν θα κοιτάζει γύρω γύρω αν τον βλέπει κάποιος μήπως τον τραμπουκίσουν μόλις σηκώσει χέρι στην πρόταση Α και όχι στη Β. Δεν θα φοβάται πια!

Ο καθηγητής θα μπορεί να λέει αυτά που πιστεύει πλέον και φεύγοντας δεν θα κοιτάζει πίσω από τις γωνίες αν τον περιμένει κάποια ομάδα εξωπανεπιστημιακών να του ζητήσουν -όχι και τόσο ευγενικά- το λόγο. Θα ξέρει ότι το γραφείο του μέσα στο πανεπιστήμιο δεν θα χτιστεί με τούβλα ποτέ ξανά και το αυτοκίνητό του θα τον περιμένει όπως το άφησε.

Ο γονιός θα ξέρει πλέον ότι το επίπεδο σπουδών έχει ανέβει και ότι το παιδί του, μετά από συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, θα βρίσκεται στη αγορά εργασίας. Δεν θα τρέμει για τη σωματική ακεραιότητα της κόρης του αν σπουδάζει σε κάποιο μεγάλο πανεπιστήμιο της Αθήνας ή της Θεσσαλονίκης. Δεν θα πληρώνει πλέον χαμένα εξάμηνα από παράνομες καταλήψεις. Δεν θα πληρώνει πλέον μέσω της φορολογίας του για όλες τις κλοπές, ζημιές, φθορές και κάθε λογής «απρόσμενο» γεγονός που συμβαίνει στα ελληνικά Ιδρύματα.

Ποιον λοιπόν δεν συμφέρουν οι μεταρρυθμίσεις; Ποιος φοβάται αυτή την αλλαγή; Μόνο αυτοί που τα είχαν ως ορμητήρια. Που τα θεωρούσαν τσιφλίκια τους. Μόνο αυτοί που τα θέλουν υποταγμένα στις ιδέες τους. Τα ψέματα, όμως, δυστυχώς για όλους αυτούς τελείωσαν. Τα πανεπιστήμια δεν αντιμετωπίζονται πλέον ως κάτι διαφορετικό από την υπόλοιπη επικράτεια. Ολες οι πλευρές της κοινωνίας, εντός και εκτός πανεπιστημίων, στηρίζουν τη νέα εποχή. Το χρωστάμε στους εαυτούς μας. Το χρωστάμε σε αυτούς που το οραματίστηκαν. Και, κυρίως, στις επόμενες γενιές.

*Ο Κώστας Τσιαγκλιώτης είναι γραμματέας ΔΑΠ-ΝΔΦΚ

Από την έντυπη έκδοση