Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Παρακολουθούν τον αγώνα του Κυριάκου να ληφθούν μέτρα για να μη χαθούν χιλιάδες ζωές και αυτοί αρνούνται να συνεισφέρουν. Καθισμένοι στον καναπέ τους σχολιάζουν, λες και βλέπουν στο Neflix ταινία θρίλερ επιστημονικής φαντασίας: «Στα πόσα θύματα καίμε Τσιόδρα; Στους πόσους φρακάρει το σύστημα και καταγγέλλουμε Κικίλια; Εμβόλιο; Λέμε όχι. Ρίξε και μια Λινού, ως δήθεν πρόταση, να τσιμπήσει η Φώφη».

Τι να πεις στους ανάξιους που ασκούν κριτική ανέξοδη και εκ του ασφαλούς, καραδοκώντας να τσακίσουν όσους εργάζονται σκληρά… Αυτούς που έχουν επωμιστεί το βάρος της ευθύνης για την υγεία έντεκα εκατομμυρίων πολιτών, ενώ οι ίδιοι δεν άφησαν πίσω τους ούτε καινούργιο ράντσο… Τώρα πασχίζει η κυβέρνηση να στήσει και να στερεώσει το σύστημα της δημόσιας Υγείας, για τον εκσυγχρονισμό του οποίου οι κοπτόμενοι ΣΥΡΙΖΑίοι διόριζαν πρόεδρο μαγαζάτορα βουλκανιζατέρ…

Εχω διασκεδάσει με το άρθρο Τσίπρα στο ΦΕΚ ΣΥΡΙΖΑ, που είχε τίτλο «Η ώρα της ευθύνης». Εγώ θα του πρότεινα κάτι πιο πιασάρικο:«Και τι ζητάω, τι ζητάω, μια ευκαιρία στον Παράδεισο να πάω»…

Τι ζητάει; «Να συμφωνηθεί από όλους μας ένας κοινός υπουργός Υγείας, με γνώση, αξιοπιστία και εμπειρία, που δεν θα κάνει μικροπολιτική».

Τι ζητάει ο Τσίπρας; Απλά πράγματα. Να συμφωνήσει ο ισχυρός πρωθυπουργός μιας ικανής κυβέρνησης να πάρει συνεταιράκι τον Τσίπρα. Αυτή είναι η πύλη του παραδείσου του. Γιατί; Επειδή είναι αριστερός μάγκας και καραμπουζουκλής. Να του ανοίξει ο Κυριάκος πόρτα συγκυβέρνησης Νέα Δημοκρατίας-ΣΥΡΙΖΑ, ώστε στις εκλογές της απλής αναλογικής, Μάη ‘23 , να έχει ήδη έτοιμη την κουστουμιά! Μετά τον κοινό υπουργός Υγείας; Ε! γιατί να μην συνεχίσουμε και με κοινούς… Σκουρολιάκο Πολιτισμού, Πολάκη Αμυνας, Ραλλία Παιδείας και ό,τι να ‘ναι; Και η απειλή Τσίπρα; Αν δεν δεχθεί ο Κυριάκος κοινό υπουργό Υγείας, τότε θα αναλάβει -αυτοπροσώπως- «πρωτεργάτης της κοινωνικής αντίστασης». Τώρα είναι που φοβηθήκαμε.

Ποιος να του πει ότι είναι ανύπαρκτος; Οτι δεν υπάρχει ακροατήριο να τον ακούσει; Τον αφήνουν να γίνεται νούμερο και κανείς δεν του δείχνει τα νούμερα της απήχησής του, για να κατανοήσει ότι όσο μιλάει τόσο εκτίθεται.

Αλλά είναι αβάσταχτος ο καημός του για τον χαμό της εξουσίας. Ο χαμένος παράδεισός του. Και ακόμη πενθεί…