Γράφει ο Στέφανος Τζανάκης

Η επίκληση από την πλευρά της Πολιτείας της ατομικής ευθύνης των πολιτών είναι αυτονόητη – χωρίς αυτήν δεν μπορεί να πετύχει κανένα μέτρο περιορισμού της επιδημίας. Ωστόσο, υπάρχει και η γενική ευθύνη του κράτους – χωρίς μία διαφορετική οργάνωση των συγκοινωνιών, για παράδειγμα, ούτε λόγος μπορεί να γίνεται για την ατομική ευθύνη.

Είναι γνωστό ότι τα τελευταία χρόνια οι δημόσιες συγκοινωνίες είχαν σχεδόν απαξιωθεί. Ακόμα και το «διαμάντι» τους, το μετρό, είχε πέσει θύμα της έλλειψης ανταλλακτικών για τους συρμούς. Στα λεωφορεία, τα πράγματα ήταν ακόμα χειρότερα – και συνεχίζουν να είναι, από την στιγμή που ο μισός στόλος των λεωφορείων εξακολουθεί να παραμένει στο ψυγείο των αμαξοστασίων.

Η κυβέρνηση θέλει να αποφύγει την επιβολή «καραντίνας» για δεύτερη φορά στην Αττική – στην οποία ζει ο μισός πληθυσμός της χώρας. Ομως, όταν οι πολίτες αφήνονται να συνωστίζονται -έστω και φορώντας μάσκα στην πλειονότητά τους- είτε στις στάσεις είτε στα μέσα μεταφοράς, τότε ο κίνδυνος μεγαλώνει και αυτό φαίνεται στους αριθμούς.

Προφανώς, η μετάδοση του ιού δεν συντελείται αποκλειστικά στα μέσα μεταφοράς – αλλά εκεί είναι που η Πολιτεία μπορεί να τονώσει το αίσθημα της ατομικής ευθύνης: είναι αναγκαίο να αυξηθεί ο αριθμός των λεωφορείων που κυκλοφορούν, είναι αναγκαίο να αυξηθεί ο αριθμός των συρμών που κυκλοφορούν. Σε ένα βαγόνι γεμάτο κόσμο, σε ένα λεωφορείο με απίστευτο συνωστισμό, ούτε αποστάσεις μπορούν να τηρηθούν ούτε εκείνοι που αρνούνται τη μάσκα γίνεται να ελεγχθούν – και να υποστούν τις συνέπειες για τη στάση τους.

Στην πραγματικότητα, με αυτά που συμβαίνουν στις συγκοινωνίες, ακυρώνονται όλα τα υπόλοιπα μέτρα: ποιο το νόημα να κλείνουν οι ταβέρνες τα μεσάνυχτα, ποιος ο λόγος να μη γίνονται οι συναυλίες, όταν οι πελάτες έχουν περάσει το πρωινό και το μεσημέρι τους στοιβαγμένοι στο μετρό και τα λεωφορεία; Οπως είναι γνωστό, ο ιός δεν κολλάει λίγο-λίγο, αλλά άπαξ…