Γράφει ο Στέφανος Τζανάκης

Πρόκειται για τον 61^ο γύρο διερευνητικών επαφών – επομένως, οι διαπραγματευτές κάθε πλευράς γνωρίζουν από την εισαγωγή του αντιπάλου τι πρόκειται να υποστηρίξει, όπως ξέρουν επακριβώς τι πρέπει να απαντήσουν. Επομένως – και από τη στιγμή που δεν υπάρχει διάθεση στην τουρκική πλευρά για συμφωνία επί της διαδικασίας σχετικά με την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας – άκρη δεν πρόκειται να βρεθεί.

Το ζήτημα όμως δεν είναι εκεί – είναι στις εντυπώσεις: Ο κ. Ερντογάν, μετά από ένα παρατεταμένο κρεσέντο έντασης στην ανατολική Μεσόγειο, βρέθηκε να συνομιλεί για μία ώρα με τον κ. Μακρόν, ο οποίος κατέβασε αρκετά τους τόνους, ενώ αμέσως μετά από τη δημοσιοποίηση της συμφωνίας για τις διερευνητικές, η γερμανική πλευρά ξεκαθάρισε ότι δεν πρόκειται να στηρίξει κυρώσεις εναντίον της Αγκυρας.

Το ενδιαφέρον είναι ότι όλα αυτά συμβαίνουν τη στιγμή που αν κοιτάξει κανείς στο τηλέφωνο την εφαρμογή που εμφανίζει τις κινήσεις των πλοίων, θα δει στον χάρτη δύο τουρκικά γεωτρύπανα – το ένα αριστερά της Κύπρου και το άλλο στα δεξιά.

Ο Νίκος Αναστασιάδης έχει ζητήσει κυρώσεις για την Τουρκία και έχει απειλήσει με βέτο στην απόφαση της Ενωσης για τη Λευκορωσία – αλλά η Κύπρος είναι σχεδόν μόνη στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, πράγμα που περίπου νομιμοποιεί τις τουρκικές ενέργειες στην κυπριακή υφαλοκρηπίδα: η Ευρώπη εκφράζει σε όλες τις περιπτώσεις την αλληλεγγύη της σε Ελλάδα και Κύπρο, αλλά αφήνει την Τουρκία στο απυρόβλητο…

Προφανώς, είναι πρωτίστως θέμα συμφερόντων – αλλά όχι μόνον. Είναι και το γεγονός ότι η Ευρώπη έχει ανάγκη την Τουρκία: ο κ. Ερντογάν φροντίζει να υπενθυμίζει συχνά – πυκνά ότι εντός της επικράτειάς του διαβιούν κάποια εκατομμύρια προσφύγων…

Το πρόβλημα με τη στάση της Ενωμένης Ευρώπης είναι ότι εμφανίζεται να θεωρεί ότι όλα λύνονται με συνομιλίες, ενώ η Αγκυρα δεν θέλει να συνομιλήσει, αλλά να επιβάλει. Και βεβαίως, μόνον με καρότο, χωρίς καθόλου μαστίγιο από ευρωπαϊκής πλευράς, μεγαλώνει ο κίνδυνος να υπάρξει νέος γύρος έντασης μετά από τις διερευνητικές επαφές…