Αυτού του πρότυπου δημόσιου σχολείου, το οποίο εξήρε σε έναν συναισθηματικό και ταυτόχρονα πολιτικό λόγο ο υπουργός Επικρατείας, σημειώνοντας ότι ως παιδί μιας μέσης οικογένειας, χωρίς σημαντικές οικονομικές δυνατότητες, του άνοιξε τον δρόμο προς τη Νομική Αθηνών.

Αν μετρήσουμε πάλι αποφοίτους γνωστών ιδιωτικών σχολείων, όπως της Σχολής Μωραΐτη, του Κολλεγίου Αθηνών, της Λεοντείου και άλλων, θα οδηγηθούμε και πάλι στα κοινοβουλευτικά έδρανα και θα εντυπωσιαστούμε από την κομματική διασπορά των «κρουσμάτων». Προχωρώντας το και άλλο, αναζητώντας π.χ. μαθήματα αγγλικών από τη νηπιακή ηλικία, θα φτάσουμε μέχρι τη Σχολή Χιλλ, το παλαιότερο και ένα από τα καλύτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα της Αθήνας, με απρόσκοπτη λειτουργία από το 1831, το οποίο έχει εντάξει στο πρόγραμμά του μια πρώτη, εκπαιδευτική επαφή με την αγγλική γλώσσα από το νηπιαγωγείο. Επειδή, λοιπόν, τα πράγματα δεν είναι έτσι επειδή έτσι υποκρίνονται στον ΣΥΡΙΖΑ, ας επιστρέψουμε στα βασικά. Θέλουμε να αναβαθμιστεί το δημόσιο σχολείο;

ΑΝ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ είναι «Οχι», δεν χρειάζονται περισσότερες κουβέντες. Αν η απάντηση είναι «Ναι», τότε ας τοποθετηθούν οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, ανάμεσά τους και η Μπέττυ Σκούφα, η οποία ανακάλυψε αμερικανικά συμφέροντα πίσω από τα αγγλικά στο νηπιαγωγείο (γιατί, άραγε, να μην είναι αγγλοσαξονικά τα συμφέροντα δεν το εξήγησε αρκούντως). Αν κρίνουμε από τις μεταρρυθμίσεις Φίλη και Γαβρόγλου, τα δημόσια σχολεία χρειάζονται περισσότερους εκπαιδευτικούς ως δημοσίους υπαλλήλους, αλλά χωρίς αξιολόγηση. Χρειάζονται περισσότερους φοιτητές, αλλά χωρίς εξετάσεις. Χρειάζονται περισσότερα πανεπιστήμια, αλλά κανένα ΤΕΙ. Σε αυτήν τη μεγάλη δημόσια ισοπεδωτική χοάνη, θα χωρέσουν τα παιδιά του λαού και ό,τι μάθουν έμαθαν… Αν τώρα κάποια από αυτά τα παιδιά για τα οποία κόπτεται ο ΣΥΡΙΖΑ ήθελε να δοκιμάσει τις ικανότητές του σε κάποιο πρότυπο ή πειραματικό σχολείο, αν ήθελε να ακονίσει το μυαλό του σε κάτι πιο σύγχρονο και απαιτητικό, χωρίς όμως οι γονείς του να… ξεπαραδιαστούν, κρίμα, αλλά αυτά έχει ο αγώνας.

ΣΟΒΑΡΑ ΤΩΡΑ, τι φέρνει το νομοσχέδιο του υπουργείου Παιδείας που έκανε τους συνδικαλιστές να φρίξουν και την αντιπολίτευση να στυλώσει τα πόδια της; Με όσους διαμαρτύρονται για την επαναφορά της διαγωγής «κοσμία», να συμφωνήσουμε πως και να έλειπε αυτή η «μεταρρύθμιση» δεν θα πείραζε. Ομως, πώς δικαιολογείται τόσο οργισμένη -όπως φαίνεται τουλάχιστον στις συνδικαλιστικές ανακοινώσεις- αντίδραση; Η αξιολόγηση είναι το ένα αγκάθι του ρόδου. «Αξιολογούμαστε διαρκώς από την κοινωνία», έλεγε προχθές γενικώς και αορίστως στον Αρη Πορτοσάλτε ο πρόεδρος της ΟΛΜΕ, Θεόδωρος Τσούχλος. Αν αυτό το μεταφράσουμε από τη συνδικαλιστική στην ελληνική, σημαίνει πως τους αξιολογεί ο Κανένας και η επίπτωση που έχουν είναι Τίποτα.

ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ αγκάθι του ρόδου είναι η ενίσχυση των πρότυπων και πειραματικών σχολείων και η εισαγωγή πιλοτικά των αγγλικών στο νηπιαγωγείο. Το τελευταίο προσείλκυσε τα περισσότερα πυρά, ίσως γιατί θεωρούν πως θα μοιράζουν στα 4χρονα μαζί με τις ξυλομπογιές και το Λεξικό της Οξφόρδης. Αυτό αντιλήφθηκε η κ. Σκούφα και εξοργίστηκε. Ετσι, «η βουλεύτρια» (αντιγράφουμε ακριβώς από την ιστοσελίδα της) «εξέφρασε τη συνολική της αντίθεση σε ένα κομφορμιστικό, νεοσυντηρητικό σχολείο», που προετοιμάζει «το φτηνό εργατικό δυναμικό, το οποίο η άρχουσα τάξη και η ελίτ το θέλει έτσι και έτσι, με τα τάδε χαρακτηριστικά, να ξεβιδώνει βίδες, να χειρίζεται το μηχάνημα και να μιλά και ολίγον από ξένη γλώσσα ίσα ίσα για να συνεννοείται πιθανά με τα διεθνή αφεντικά».

ΔΗΛΑΔΗ, τσάμπα θα πάει κοτζάμ Λεξικό της Οξφόρδης για να μάθουν τα πιτσιρίκια να λένε «yes, sir» όταν θα γυρνούν τις βίδες. It’s all Greek to them…

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής