Γράφει ο Γιῶργος Μιχαηλίδης*

Η ιστορία, γνωστή. Συμμαθητής μας στο Λύκειο, συνεσταλμένος, έτυχε χλευαστικής συμπεριφοράς από εμένα και 2-3 συμμαθητές μας. Ποτέ δεν τον αγγίξαμε, ποτέ δεν τον εκφοβίσαμε, ποτέ δεν τον βρίσαμε. Θα έλεγε κανείς πως το «πείραγμά» μας ήταν μερικές κουνημένες φωτογραφίες που βγάζαμε, -δεν τις μοιράσαμε ποτέ σε άλλους- και κάποια περιστατικά που τον βγάζαμε τρελό αφού του λέγαμε πως δεν μας χαιρέτησε ενώ το είχε κάνει ο άνθρωπος.

Σας μοιάζουν αθώα τα παραπάνω; Ακόμα και αυτά δεν είναι γιατί η επανάληψη τον οδήγησε σε σημείο να μας πετάει καρέκλες με αποτέλεσμα να καταλάβουμε πως περάσαμε τα όρια (τα δικά του αλλά και γενικά) και να σταματήσουμε. Ναι το πείραγμα υπάρχει στα σχολεία και δεν μπορεί και να σταματήσει, αφού η αλληλεπίδραση στα παιδιά είναι συνεχής μέχρι να γίνει σε αυτές τις ηλικίες κατανοητό τι είναι αποδεκτό και τι όχι. Το Bullying, όμως, έχει καταστεί σε κάτι εντελώς διαφορετικό.

Έχουμε φτάσει σε σημείο να σπιλώνονται προσωπικότητες σε ολόκληρες κοινωνίες, να βλέπουμε παιδιά να φοβούνται να βγουν από την πόρτα τους, να μην θέλουν να πάνε στο σχολείο, άλλα να αλλάζουν πόλεις, άλλα να καταστρέφουν την ψυχική τους ηρεμία για το σύνολο της ζωής τους, ενώ άλλα οδηγούνται στον θάνατο μην μπορώντας να επιβιώσουν υπό τις συνθήκες αυτές.

Η υπόθεση Γιακουμάκη είναι χαρακτηριστική. Μία ομάδα νέων ανθρώπων, βρήκε έναν ο οποίος δεν πληρούσε τα κριτήρια για τα δικά τους πρότυπα του «άνδρα» και του έκαναν την ζωή κόλαση. Όλα όσα διαβάζαμε πως του έκαναν είχαν φτάσει να λογίζονται ως βασανισμός και κακοποίηση.

Δεν υπήρχε πλέον πείραγμα καθώς είχαμε φτάσει σε ένα επίπεδο σαδομαζοχιστικής έκφρασης και εξουσίας πάνω σε έναν άλλον άνθρωπο, ο οποίος δεν είχε την δύναμη ή δεν ήθελε να τους αντιπαρατεθεί κι ακόμα κι αν το είχε κάνει, δεν είχε σωθεί. Η υπόθεση απλή, η σχολή γνώριζε, οι καθηγητές γυρνούσαν το βλέμμα τους αλλού, ενώ όσοι γνώριζαν σκέφτονταν «πού να μπλέξουμε τώρα».

Πόσα παιδιά θα είχαν σωθεί εάν υπήρχαν οι μηχανισμοί, ο άνθρωπος αυτός να βρει κάπου στήριγμα, κάπου βοήθεια. Θυμάμαι στην α’ γυμνασίου, όταν βρέθηκα εγώ θύμα bullying απευθύνθηκα στην τότε διευθύντρια του σχολείου μου. Αυτή μου είπε πως «δεν θέλει να μπλέξει με αυτό το παιδί» και το φώναξε μπροστά μου για να πω και σε αυτόν όλα όσα της είπα.

Μιλάμε για παιδαγωγική και ψυχολογία σε επίπεδα homo erectus που είχε σαν αποτέλεσμα να ενταθεί ακόμα περισσότερο το bullying, μέχρι να επέμβει ο πατέρας μου, να μιλήσει με τον θύτη και να γίνουμε εν τέλει καλοί φίλοι για τα επόμενα χρόνια. Στην ζωή τα πράγματα δεν έχουν πάντα καλό τέλος.

Ο Βαγγέλης Γιακουμάκης δεν είναι κοντά μας και, εάν οι ποινές που ακούστηκαν από το δικαστήριο ικανοποιούν κάποιους, τίποτα δεν μπορεί να τον φέρει στην ζωή. Κι όμως, αυτοί οι άνθρωποι θα συνεχίσουν την ζωή τους, θα κάνουν παιδιά, θα μεταδώσουν τον άρρωστο χαρακτήρα τους και στην επόμενη γενιά διαιωνίζοντας έτσι την αχρειότητα.

Η μόνη γραμμή άμυνας είναι η διαιώνιση της παρεμβατικότητας. Μην γυρνάμε τα μάτια σε ό,τι δεν μας αφορά, μην αφήνουμε τους άλλους να υποφέρουν όταν εμείς μπορούμε να βοηθήσουμε, μην φοβόμαστε να δώσουμε λύσεις. Γιατί η μαγκιά είναι να είσαι καλός άνθρωπος.

Λεβεντιά λοιπόν δεν είναι τα καμώματα των ψευτοπαλικαράδων από την Κρήτη που κατέστρεψαν έναν άνθρωπο. Λεβεντιά ήταν και είναι ο Γιακουμάκης που άντεξε όσα άντεξε.

Καλή δύναμη στους οικείους του.

*Ο Γιῶργος Μιχαηλίδης είναι ο διευθυντής του EleftherosTypos.gr