Επειδή λατρεύω τα μεταχειρισμένα βιβλία που εκτός της ιστορίας που γράφουν έχουν να διηγηθούν και τη δική τους ζωή, άρχισα να ψάχνω περισσότερο στα μεταχειρισμένα βιβλιοπωλεία της Αθήνας, να παραγγέλνω αγγλικά βιβλία από τη Γερμανία και τη Γαλλία και να μαθαίνω να ξαναζώ στην εποχή που το ξένο βιβλίο στην Ελλάδα ήταν πολυτέλεια. Το ίδιο που θα πρέπει να μάθουν όσοι συμπατριώτες αγόραζαν αμερικανικά προϊόντα στα οποία πρόκειται να επιβληθούν δασμοί.

Από την 1η Απριλίου η Ε.Ε. πρόκειται να επιβάλει δασμούς σε εμβληματικά αμερικανικά προϊόντα, όπως η Harley, τα Levi’s και τα ουίσκι bourbon, σε αντίποινα για τους δασμούς που θα βάλει ο Τραμπ σε ευρωπαϊκά προϊόντα. Μια κίνηση που στέλνει το μήνυμα στον Τραμπ ότι το νόμισμα έχει δύο όψεις και θα πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο σκέψης για τις κινήσεις που θα γίνουν στο μέλλον. Κατά πρώτον εάν το laissez faire, το οικονομικό σύστημα όπου οι συναλλαγές μεταξύ ιδιωτών δεν επηρεάζονται από την κρατική παρέμβαση, μπορεί να είναι «θρησκεία», όπως το αντιλαμβάνεται το παγκόσμιο φιλελευθεράτο.

Εάν δηλαδή η οικονομία μίας μικρής χώρα μπορεί να αντέξει τον ανταγωνισμό οικονομικών «γιγάντων» που ρίχνουν τις τιμές μέχρι να κλείσουν τον ανταγωνισμό και μετά κάνουν ό,τι θέλουν. Είναι ένα σημείο που κάποιος δεν μπορεί να είναι κάθετος. Τουλάχιστον κάποιος που έζησε τις δεκαετίες του ‘70 και του ‘80 όταν για να προστατευθούν κάποιες ψωραλέες ελληνικές μπανάνες οι δασμοί στις εισαγόμενες έφτασαν σε τέτοιο σημείο ώστε να δημιουργήσουν «μαύρη» αγορά. Από την άλλη, η κατάργηση των δασμών εξαφάνισε υγιείς ελληνικές επιχειρήσεις στους τομείς των οικιακών συσκευών και της ένδυσης, που τους ήταν αδύνατον να ανταγωνιστούν τους ξένους «γίγαντες». Μέχρι να κλείσουν και ο κόσμος να λέει «Ιζόλα» και «Ατθίς» και να κλαίει.

Αλλο τα αμερικανικά ή τα αγγλικά προϊόντα να ακριβύνουν και άλλο να υπάρχουν ευρωπαϊκά προϊόντα που να απαλλάσσονται από δασμούς. Αλλωστε παγκόσμια οικονομία χωρίς δασμούς δεν υπήρξε ποτέ. Με κλασικότερο παράδειγμα την Κίνα. Η Ευρώπη πρέπει να επιστρέψει σε οικονομική και στρατιωτική αυτάρκεια και οι δασμοί τελικά μπορεί να αποδειχθούν ευεργετικοί.

ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΜΑΚΡΟΒΟΥΤΙΑ

Υστερα από δύο δεκαετίες το κολυμβητήριο του Ολυμπιακού Χωριού, που έμενε αχρησιμοποίητο, θα τεθεί πάλι σε λειτουργία φιλοξενώντας τους αθλητές αλλά και τον απλό κόσμο της Δυτικής Αθήνας. Κάτι που μου θύμισε το μνημόνιο που το 2023 υπέγραψαν η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή και ο Δήμος Αθηναίων για την επαναλειτουργία του ανοιχτού κολυμβητηρίου που βρίσκεται ανάμεσα στον Εθνικό Γ.Σ. και τον Ομιλο Αντισφαίρισης Αθηνών.

Ο Κώστας Μπακογιάννης και ο Σπύρος Καπράλος δεν βρίσκονται στις θέσεις που τότε κατείχαν και ο Ισίδωρος Κούβελος πρόσφατα ανέλαβε την προεδρία της ΕΟΕ. Ο ευκλεής Χάρης Δούκας έκλεισε έναν χρόνο στη δημαρχία. Ανάμεσα στις προσπάθειές του να αναλάβει την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ και τις εγκλήσεις στον Κώστα Μπακογιάννη να του πει αν έχει πάρει θέση για τα Τέμπη, προφανώς λίγος χρόνος θα του έμεινε για να ασχοληθεί με τέτοια θέματα. Ο Κούβελος όμως θα πρέπει να κινηθεί. Αυτή την εποχή στη Βασιλίσσης Ολγας ολοκληρώνονται έργα του υπουργείου Πολιτισμού και με το κολυμβητήριο, που ήταν το πρώτο ολυμπιακών διαστάσεων στην Ελλάδα, κάτι πρέπει να γίνει. Αν δε, υπάρξει κάποια λύση με το τραμ, που θα μπορούσε να σταματάει στην Καλλιρρόης και όποιος πηγαίνει Σύνταγμα να παίρνει το μετρό, θα μπορούσε να γίνει ενοποίηση των χώρων, σχέδιο που υπάρχει από τη δεκαετία του ‘70.

Το πρόβλημα με τις αθλητικές εγκαταστάσεις του 2004

Το πρόβλημα με τις αθλητικές εγκαταστάσεις, που γιγαντώθηκε μετά τους Ολυμπιακούς του 2004, χρειάζεται να λυθεί. Πρέπει να γίνει μία μελέτη βιωσιμότητας των μεγάλων εγκαταστάσεων και εκείνες που δεν μπορούν να επιζήσουν σαν αθλητικές, να αλλάξει η χρήση τους ή να κατεδαφιστούν, ώστε να πάψει να υπάρχει κόστος συντήρησης. Το δεύτερο είναι να υπάρξει καταγραφή των χώρων, να φανεί ποιοι διατηρούν αθλητικό χαρακτήρα. Ποιοι δηλαδή είναι αθλητικοί και ποιοι έγιναν μαρίνες που νοικιάζουν χώρους για να αράζουν ιδιωτικά σκάφη ή κυλικεία που μετατράπηκαν σε μπαρ. Επίσης πρέπει να δημιουργηθεί ένα υφυπουργείο ή σούπερ γραμματεία αθλητικών εγκαταστάσεων.

Με τις σημερινές συνθήκες, μια ομάδα μπορεί να χρησιμοποιεί αθλητικές εγκαταστάσεις και αφού τις φεσώσει, να χρησιμοποιήσει άλλες αθλητικές εγκαταστάσεις. Τις οποίες, μετά παρέλευση χρόνου, θα φεσώσει. Το ίδιο ισχύει και με τις ομοσπονδίες, που όμως πέρασε νόμος ότι αν χρωστάνε σε δημόσιες εγκαταστάσεις, το χρέος τους θα κρατηθεί από την επιχορήγηση. Τέλος, πρέπει να υπάρχει ενιαία πολιτική και στην ανάθεση και έλεγχο των έργων με κοινές προδιαγραφές.

Το πρόβλημα με τις αθλητικές εγκαταστάσεις είναι σαφές. Απομένει να φανεί αν μετά τον ανασχηματισμό θα γίνει προσπάθεια να δοθεί λύση.