Αν ο Κυριάκος ήθελε να έχει ευχαριστημένους δέκα (βάλε ερωτηματικό) εκατομμύρια Ελλήνων, έπρεπε να ορκίσει κυβέρνηση… πέντε εκατομμύρια υπουργούς, αν ο αριθμός αναλογεί στον ενεργό πληθυσμό. Υπάρχει και σημαντικό ποσοστό, στα δέκα(;) εκατομμύρια, που τουλάχιστον μια φορά στη ζωή τους, σε καφενόβια συζήτηση, έχουν πει: «Αν ΕΓΩ ήμουν 48 ώρες πρωθυπουργός, θα έβλεπες τι θα έκανα».

Αυτά μπορούμε να τα συζητήσουμε και αύριο μετά την ορκωμοσία της νέας κυβέρνησης που θα κάνει ο, επίσης, νέος Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κώστας Τασούλας.

Αυτό που δεν μπορούμε να αφήσουμε ασχολίαστο είναι ό,τι συνέβη στην Εθνική Πινακοθήκη. Οχι ως… αξιολόγηση των πινάκων Κατσαδιώτη. Αλλά, αν θέλουμε, κι αν είμαστε διατεθειμένοι να επιστρέψουν στην καθημερινότητά μας όσα νομίζαμε ότι ανήκουν στο κακό παρελθόν που δεν θέλουμε να θυμόμαστε! Το να μπει πολίτης να τα κάνει λαμπόγυαλο στην Πινακοθήκη, ας το αντιμετωπίσουμε και ως κριτική απόρριψης των εκθεμάτων. Αν και αναρωτιέμαι: Θα κρεμούσα στο σπίτι μου μουντζούρες ή εφιαλτικά ανθρώπινα τοπία, ακόμη κι αν είχαν υπογραφή ενός γίγαντα Γκόγια; Η απάντηση είναι σαφής: Δεν φτάνουν όσα έχω να αντιμετωπίσω στην καθημερινότητά μου, είναι ανάγκη μπαίνοντας σπίτι να μαυρίζει και η ψυχή μου; Να μου λείπει.

Αυτό που έγινε στην Πινακοθήκη, όμως, είτε έχει σχέση με κακή, χειρίστη ή εξοργιστική ζωγραφική είτε έχει να κάνει με τον νόμο της ζούγκλας, με το «παίρνω τον νόμο στα χέρια μου», με τον νόμο «είμαι μάγκας και το κέφι μου θα κάνω» κι αφού δεν αρέσουν ή προσβάλλουν εμένα, προσβάλλουν τον κόσμο όλο! Γενικεύσεις Γ’ Ράιχ και επιβολή του αναγκαστικού σοσιαλιστικού ρεαλισμού στην τέχνη της Σοβιετίας. Πολλώ δε μάλλον να τα σπάει βουλευτής που τον ψήφισαν να θεσμοθετεί, να υπηρετεί τον νόμο, να υπερασπίζεται τις ελευθερίες μας -έτσι γράφει το Σύνταγμα- να προάγει την αλληλεγγύη, την κατανόηση, την ανεκτικότητα, δηλαδή τους κανόνες και τις αξίες, με όσα μπορεί να ζει ειρηνικά η κοινωνία. Οχι να προάγει τη μισαλλοδοξία και τον διχασμό, που πλήρωσε η Ελλάδα στον Εμφύλιο και πρόσφατα, από το ’67 έως και το ΄74, υπό την προμετωπίδα «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών»! Και εν πάση περιπτώσει δεν γίνεται επειδή κάποιος είναι βουλευτής να θεωρεί ότι δικαιωματικά και διά της βίας μπορεί να επιβάλει τα γούστα του στην Τέχνη. Απλά, είναι επικίνδυνος. Ακόμη και γι’ αυτούς που τον ψήφισαν!