Οχι επειδή, σύμφωνα με την Interview (για την εφημερίδα «Political»), στη δεύτερη θέση, με ποσοστό 15,2%, βρίσκεται το κόμμα της Ζωής Κωνσταντοπούλου με απόσταση 10,6 ποσοστιαίες μονάδες από τη Νέα Δημοκρατία. Αλλά για τον τρόπο και τις συνθήκες υπό τις οποίες διαμορφώθηκε αυτό.

Μία από τις αυτονόητες απαντήσεις είναι ότι η Ζωή Κωνσταντοπούλου εξαργυρώνει με τον καλύτερο δημοσκοπικό τρόπο την αφοσίωσή της στη μονοθεματική εργαλειοποίηση του μαζικού συναισθήματος στην τραγωδία των Τεμπών. Είναι, όμως, εξαιρετικά σοβαρό και συνάμα ανησυχητικό το γεγονός ότι η κοινή γνώμη επιβραβεύει -στη δημοσκόπηση τουλάχιστον- την απροκάλυπτη πολιτική – κομματική εκμετάλλευση της ανείπωτης δυστυχίας τόσων οικογενειών.

Επιβραβεύει, επίσης, την πολιτικό που ενώ έχει χτίσει την καριέρα της στα δικαστήρια, δηλώνει με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο οπαδός της λαϊκής δικαιοσύνης των πλατειών. Οι υψωμένες γροθιές έξω από το Κοινοβούλιο, οι προσπάθειες ανάδειξης ενός ακραία αντισυστημικού πολιτικού «εγώ», οι υπερβολικές αντιδράσεις της, τα παράδοξα ξενύχτια στη Βουλή, οι καρδούλες με τα χέρια, η τωρινή συμπεριφορά με τις αλλεπάλληλες διακοπές και τις φωνές, συνιστούν μία ταυτότητα σχολαστικά δουλεμένη με συγκεκριμένο σκοπό. Και αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι οι μέρες των νεο-αγανακτισμένων, που ζούμε, δικαιωματικά της ανήκουν.

Ο πολιτικός εναγκαλισμός -σε βαθμό υιοθεσίας και πατροναρίσματος- της Μαρίας Καρυστιανού, ανεξάρτητα από το αν η ίδια η μητέρα της το επέτρεψε, θα έπρεπε να λειτουργεί αντίστροφα. Η δεύτερη αφέθηκε στα χέρια της Ζωής Κωνσταντοπούλου να παρασυρθεί σε έναν δρόμο που μαθηματικά -βάσει των μέχρι σήμερα δεδομένων- οδηγεί στην κάθοδό της στην πολιτική. Η ομιλία της στο Πάντειο ήταν σαφής. «Ηρθε η στιγμή να ζητήσουμε να αλλάξουμε τα πάντα», είπε. Ο φωτογραφικός φακός έπιασε τη Ζωή Κωνσταντοπούλου να στέκεται όρθια μέσα στο ακροατήριο και να την κοιτά χωρίς συναισθηματική έκφραση. Οπως ένας αυστηρός προπονητής κοιτάζει τους παίκτες του…