Γράφει ο Γιῶργος Μιχαηλίδης*

Το κορίτσι αυτό έφυγε από την ζωή με τον πιο άγριο τρόπο βυθίζοντας τους οικείους της σε πένθος και όλους εμάς σε θλίψη. Τι γίνεται από εκεί και ύστερα, όμως; Ποια είναι η λύση; Ο ξυλοδαρμός των φερόμενων ως ενόχων στις φυλακές ή ο αφορισμός ενός φύλου ή ακόμα και μιας κοινωνίας ολόκληρης;

Είναι εύκολο να αφορίσεις μία κοινωνία που αποδέχεται πως «μια γυναίκα θα το φάει και το ξύλο της» και πως «ε κάτι θα του έκανε για να την δείρει» ή το ακόμα χειρότερο «καλά, τα ήθελε κι αυτή να την βιάσουν, πώς είχε ντυθεί έτσι»; Δεν θα κερδίσουμε τίποτα, όμως, έτσι.

Είναι εύκολο να πεις πως «καλά του έκαναν στις φυλακές» και να τους αφορίσουμε για το υπόλοιπο της ζωής τους. Δεν θα κερδίσουμε τίποτα, όμως, έτσι.

Ακόμα πιο εύκολο είναι δε, να συμβαδίσεις με το πνεύμα της εποχής, να τα βάλεις με την αυταρχική πατριαρχία που καταδυναστεύει τις γυναίκες, να ποινικοποιήσεις το σεξουαλικό παιχνίδι και να δηλώσεις με στεντόρεια φωνή πως η Ελένη δολοφονήθηκε επειδή είπε «όχι» ή επειδή είναι γυναίκα.

Η Ελένη δολοφονήθηκε επειδή βρέθηκε μπροστά στα κτήνη που της αφαίρεσαν την ζωή. Η Ελένη δολοφονήθηκε επειδή αυτά τα κτήνη κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες επέλεξαν να αφαιρέσουν μία ζωή αφού πρώτα την βασανίσουν. Η Ελένη δολοφονήθηκε επειδή είπε «όχι» σε αυτούς.

Κάθε λεπτό γυναίκες στην κοινωνία μας λένε όχι και η επιλογή τους γίνεται σεβαστή από τους άνδρες που κυκλοφορούν εκεί έξω. Κάθε λεπτό το σεξουαλικό παιχνίδι καταρρέει λίγο πριν κορυφωθεί, κι όμως, οι άνδρες που βρίσκονται εκεί, δεν σηκώνουν χέρι, δεν υποβιβάζουν δεν κακομεταχειρίζονται τα κορίτσια τους ή τις γυναίκες που βρέθηκαν μαζί.

Όχι, δεν θα εξωραΐσουμε καταστάσεις, η βία είναι υπαρκτή και ο κόσμος μας δεν είναι αγγελικά πλασμένος. Τα στοιχεία τα τελευταία χρόνια, μάλιστα, δείχνουν πως η κακοποίηση έχει αυξηθεί στην χώρα μας. Το να θεωρήσουμε, όμως, αυτό το γεγονός ως παγιωμένη κατάσταση καταδυνάστευσης των αδύναμων γυναικών από τους βίαιους άνδρες είναι δολοφονία ενός ολόκληρου φύλου.

Άλλωστε αυτή η θεωρία που αποκτά όλο και περισσότερο έδαφος δεν είναι τίποτα λιγότερο από μία αποδοχή ήττας για τις γυναίκες που είναι δυναμικές και έχουν κατακτήσει τον κόσμο με την προσπάθειά τους έχοντας γκρεμίσει στερεότυπα και προκαταλήψεις.

Εκεί έξω υπάρχουν άνδρες ευγενείς, άνδρες μπρουτάλ, άνδρες που όλοι μαζί ανεξάρτητα χαρακτήρος και ταμπεραμέντου θα σεβαστούν την γυναίκα που έχουν δίπλα τους, θα την εξυψώσουν, θα την αγαπήσουν και θα την γοητεύσουν. Θα την κυνηγήσουν για να την ρίξουν στο κρεβάτι, κάποιοι από αυτούς δεν θα ξανασηκώσουν το τηλέφωνο, άλλοι όμως, θα γίνουν σύντροφοι, για κάποιους μήνες ή για μια ολόκληρη ζωή.

Από την άλλη, το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε με τα παιδιά μας, τα κορίτσια μας, είναι να τα συμβουλεύουμε να έχουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους και να προσέχουν όσο μπορούν με ποιους συναναστρέφονται. Τέλος όσον αφορά τα αγόρια, να τα διδάξουμε να σέβονται τις γυναίκες όπως την μητέρα και την αδερφή τους, να τις αγαπούν και να δείχνουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους προκειμένου ένα «όχι» που άκουσαν να είναι απλά ένα «όχι» και τίποτα περισσότερο…

*Ο Γιῶργος Μιχαηλίδης είναι ο διευθυντής του EleftherosTypos.gr

Ακολούθησέ τον στο Facebook

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]