Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

Πριν από μερικούς μήνες αρνήθηκε να ορίσει υπουργό Οικονομικών τον Παολο Σαβονα, έναν ορκισμένο εχθρό του ευρώ και της Ενωμένης Ευρώπης, σε μια προσπάθεια να ισορροπήσει τη χώρα του από το «χτύπημα» των δύο λαϊκίστικων κομμάτων, της Λέγκας του Βορρά και του Κινήματος των 5 Αστέρων. Για αυτό χθες όλοι περίμεναν πως θα ζητούσε συγγνώμη για το φασιστικό παρελθόν της χώρας του και την ιταλική κατοχή. Δεν το έκανε, όμως έστω και η εικόνα των δύο Προέδρων, Ελλάδας και Ιταλίας, να καταθέτουν από κοινού στεφάνι, ανήμερα της επετείου της 28ης Οκτωβρίου, είναι σαν ένα βουβό ιταλικό «ΟΧΙ» με 78 χρόνια καθυστέρηση.

Η σύγχρονη Γερμανία όπως και σύγχρονη Ιταλία έχουν αποκηρύξει το ναζιστικό και φασιστικό παρελθόν τους και έχουν αναλάβει τις ευθύνες τους απέναντι στη διεθνή κοινότητα, με εξαίρεση τις γερμανικές αποζημιώσεις. Ομως το αυγό του φιδιού δεν έσπασε όπως νομίζαμε και βλέπουμε να υψώνει τη μαύρη σκιά του και πάλι πάνω από την Ευρώπη. Φαίνεται πως οκτώ δεκαετίες μετά από το πιο αποτρόπαιο και θηριώδες καθεστώς που έζησε η ανθρωπότητα στη σύγχρονη Ιστορία της, η συλλογική μνήμη αρχίζει να σβήνει. Νεοναζιστικά και νεοφασιστικά κόμματα όχι μόνο υπάρχουν και διεκδικούν την ψήφο των Ευρωπαίων, αλλά την κερδίζουν κιόλας, στέλνοντας στα Κοινοβούλια τους εκλεγμένους αντιπροσώπους τους. Και αυτό είναι το χειρότερο. Οτι δηλαδή πετυχαίνουν τη νομιμοποίησή τους.

Δεν είναι τυχαίο ότι στο ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, που εγκρίθηκε από την Ολομέλεια πριν λίγες ημέρες, εκφράζεται η ανησυχία των μελών του για την αυξανόμενη «κανονικοποίηση» του φασισμού, του ρατσισμού και της ξενοφοβίας. Η ένταξη των μορφωμάτων στο πολιτικό σύστημα των κρατών είναι η μεγαλύτερη απειλή και παγίδα για ομάδες πολιτών που προσελκύονται από το δήθεν αντισυστημικό τους λόγο. Στην Ελλάδα, η Χρυσή Αυγή παρέμεινε τρίτο κόμμα και στις τελευταίες εκλογές, αποδεικνύοντας πως έχει πάψει να είναι δεξαμενή ψήφων διαμαρτυρίας ή αντίδρασης, αλλά μια συνειδητοποιημένη επιλογή περισσότερων από 500.000 πολιτών. Το ψήφισμα του Ε.Κ. πάντως έχει και ένα δεύτερο ενδιαφέρον σημείο: Καλεί τα κράτη να δημιουργήσουν «προγράμματα εξόδου» προκειμένου να βοηθήσουν ανθρώπους να εγκαταλείψουν βίαιες νεοφασιστικές και νεοναζιστικές ομάδες, κυρίως μέσα από την εκπαίδευση για την εμπέδωση της ιστορικής συνείδησης μεταξύ των νέων. Δύσκολο στοίχημα.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]