Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη*

Οταν λοιπόν το κράτος δημιούργησε τον θεσμό του Συνηγόρου του Πολίτη, ήταν επειδή γνώριζε πως οι κάτοικοι αυτής της χώρας θα τον χρειαστούν για να προστατευτούν από τον επίδοξο θύτη τους. Που συνήθως είναι το ίδιο το κράτος. Ενα ανεπαρκές, χαοτικό, δυσλειτουργικό και αναποτελεσματικό κράτος που ταλαιπωρεί τους πολίτες του. Επιβεβαιώνεται κάθε χρόνο επί 20 χρόνια που λειτουργεί ο θεσμός του Συνηγόρου, επιβεβαιώθηκε περίτρανα και από τη φετινή έκθεση που αφορά το 2017. Αρκεί ένα γρήγορο διάβασμα της πολυσέλιδης έκθεσης για να εξοργιστούμε, αλλά και να αναρωτηθούμε αν τελικά αυτό το κράτος έχει ποτέ ελπίδα να γίνει κανονικό.

Μη εφαρµογή της ισχύουσας νοµοθεσίας, παρερµηνεία του νόµου, επιλεκτική ή και προβληµατική εφαρµογή του νοµοθετικού πλαισίου, πολυνοµοθεσία µε ασάφειες και κακή νοµοθέτηση, νοµοθέτηση πέραν των ορίων εξυπηρέτησης του δηµόσιου συµφέροντος και ύπαρξη διοικητικών δυσλειτουργιών στην εφαρµογή της νοµοθεσίας είναι τα γενικά που καταγράφει η Αρχή. Αν αυτά μας φαίνονται αόριστα, ας επιλέξουμε κάτι πιο συγκεκριμένο, ας πάμε τυχαία στη σελίδα 5: «Σύµφωνα µε τον πρόσφατο νόµο για το δοµηµένο περιβάλλον, απαιτούνται 50 υπουργικές αποφάσεις εκτελεστικές του νόµου. Η εµπειρία του Συνηγόρου έχει καταδείξει ότι οι, τέτοιου είδους, κανονιστικές πράξεις είτε δεν εκδίδονται ποτέ, µε συνέπεια οι σχετικές διατάξεις του νόµου να παραµένουν γράµµα κενό, είτε καθυστερούν τόσο πολύ να εκδοθούν, ώστε η ∆ιοίκηση αδυνατεί να πράξει το έργο της».

Αν πάλι αυτό μας φαίνεται πολύ επίκαιρο και όχι διαχρονικό, ας μεταφερθούμε πιο πίσω. Πάμε στο 2000, λοιπόν, δηλαδή πριν από 17 χρόνια, τότε που ο Συνήγορος έγραφε στην αντίστοιχη έκθεσή του ότι υπάρχουν περιπτώσεις όπου «ο πολίτης βρίσκεται αντιµέτωπος µε δράση της διοίκησης που ξεπερνά τα όρια της λογικής». Παρέθετε μάλιστα τα παραδείγματα ενός πολίτη που καλείτο να πληρώσει το ίδιο πρόστιμο σε δύο διαφορετικές ΔΟΥ και δεν έβγαζε άκρη, αλλά και ενός φυλακισμένου που του έστειλαν στη φυλακή ειδοποιητήριο για πρόστιμο γιατί δεν πλήρωσε εγκαίρως τα τέλη κυκλοφορίας. Μπορούμε να φθάσουμε ακόμα πιο παλιά.

Το 1999, για παράδειγμα, διαβάζουμε στην αντίστοιχη έκθεση για την «πολυνομία και τον τεμαχισμό των διοικητικών ενεργειών» αλλά και για τη «συστηματική παράλειψη των αρμόδιων φορέων να ασκήσουν ουσιαστικό πειθαρχικό έλεγχο στις εμπλεκόμενες υπηρεσίες». Θα μπορούσαμε να ανατρέξουμε μία προς μία τις χρονιές και τις εκθέσεις απλά και μόνο για να δούμε πως οι παθογένειες, η περιγραφή τους και η ταλαιπωρία των πολιτών επαναλαμβάνονται βασανιστικά. Δεν έχει αλλάξει τίποτα. Εκτός από το φόρτο εργασίας του Συνηγόρου.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου
Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]