Γράφει ο Γιώργος Κουμπαράκης*

Τα όσα περιγράφονται στο βιβλίο λαμβάνουν χώρα στην Ευρώπη και πιο συγκεκριμένα στην Πολωνία κάπου μεταξύ 1930,1940 μπορεί και 1950.Όλο το βιβλίο αποτελεί μια παρουσίαση της παρακμής που επικρατούσε σε όλες τις μορφές και τις εκφάνσεις της τότε εποχής. Οι ήρωες του Βιτκιέβιτς έχουν ένα κοινό στοιχείο, είναι αθεράπευτα δυστυχισμένοι, καθώς δεν πιστεύουν σε τίποτα και το σημαντικότερο δεν βρίσκουν κανέναν νόημα στη δουλειά τους και σε ό,τι κάνουν στην καθημερινότητα τους.

Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια ατμόσφαιρα παρακμής και έλλειψης νοήματος, η οποία κυριαρχεί σε όλη τη χώρα! Τη στιγμή εκείνη που η απελπισία διαδέχεται την απογοήτευση κάνουν την εμφάνιση τους στις πόλεις γυρολόγοι που πουλάνε χάπια Μούρτι Μπινγκ. Από τη στιγμή που κάποιος έπαιρνε το χάπι άλλαζε ολοκληρωτικά. Ήταν πλέον γαλήνιος και ευτυχής. Τα προβλήματα που αντιμετώπιζε ανήκαν πια στο παρελθόν ή φαινόντουσαν δευτερεύοντα και ασήμαντα. Και τώρα πια χαμογελούσε σκωπτικά σε όσους εξακολουθούσαν να  ανησυχούν για τις καθημερινές δυσκολίες που αντιμετώπιζαν. Με λίγα λόγια, όποιος έπαιρνε το χάπι σταματούσε να έχει και να νιώθει την όποια ανησυχία για τα τα καθημερινά και τα μελλοντικά δρώμενα . Άρχιζε πλέον να θεωρεί εαυτόν ψυχικά υγιή και παράλληλα παράφρονα όποιον από τους συμπατριώτες του είχε αντίθετη με αυτόν άποψη και συνέχιζε να βλέπει τα πράγματα ανάποδα και στραβά.

Σήμερα στη χώρα μας ο εφιάλτης του Βιτκιέβιτς έγινε πραγματικότητα. Από τους δρόμους των μεγάλων πόλεων μέχρι τους δρόμους της υπαίθρου όλη η χώρα μοιάζει να προσπαθεί να ξεφύγει από την απειλητική σκιά της αέναης λιτότητας την ίδια στιγμή που την κυβερνά μια παρέα ατόμων που όχι απλά πήραν το χάπι του Μούρτι Μπινγκ αλλά αποδεικνύουν πως κατάπιαν κουτί ολόκληρο, όταν απροκάλυπτα δηλώνουν πως η κυβέρνηση τους έφερε την ανάπτυξη πετυχαίνοντας να μην τρώνε οι Έλληνες από τα σκουπίδια. Ναι καλά διαβάσατε, την ανάπτυξη την έφερε η σημερινή κυβέρνηση καταφέρνοντας να μην τρώμε από τα σκουπίδια, είπε η κ. Κουντουρά. Κι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά ο αρχηγός της παρέας και σημερινός  Πρωθυπουργός στα υπερατλαντικά ταξίδια με σαρδώνιο χαμόγελο δηλώνει πως μας έμεινε μόνο η ουρά, ακόμα κι αν δεν εννοούσε της καμήλας ή του γαιδάρου.

Σε μια καθημερινότητα μαραζωμένη από την αργή παρακμή που τρέφεται από το κουφάρι μιας ελπίδας που διαρκώς έρχεται και ποτέ δεν φτάνει  μια ολόκληρη κοινωνία δείχνει να έχει χάσει το νόημα της για δράση και το σημαντικότερο για αντίδραση απέναντι σε όλα τα προβλήματα που την ταλανίζουν καθημερινά.

Κλείνοντας σε λίγα λόγια συμπυκνώνω πως τόσο η Πολωνία του Βιτκιέβιτς  όσο και η Ελλάδα του Τσίπρα υπό το πρίσμα του Μουρτιμπινγκισμού, θα συνεχίζουν να μοιάζουν χαμένες πατρίδες, όσο εμείς  συνεχίζουμε να αγνοούμε και να μην συνειδητοποιούμε πως:«τη μέρα που ο οίκτος γίνεται εμπαιγμός, αρχίζει μια εποχή βαρβαρότητας».

*Ο Γιώργος Κουμπαράκης είναι Υποψήφιος Διδάκτωρ ΕΜΠ

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου