Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

«Το ύψιστο ελάττωμα του καπιταλιστικού συστήματος και πηγή όλων των προβλημάτων είναι η τεράστια συγκέντρωση πλούτου στα χέρια μιας χούφτας ανθρώπων. Αν δεν γίνει κάτι σύντομα αυτή η ωρολογιακή βόμβα θα εκραγεί. Η οργή των ανθρώπων θα πάψει να εκφράζεται μέσω της πολιτικής (Brexit, Τραμπ) και θα μετατραπεί σε ωμή βία…». Τάδε έφη στο Γαλλικό Πρακτορείο ο διάσημος «τραπεζίτης των φτωχών», Μοχάμεντ Γιούνους, νομπελίστας Ειρήνης το 2006 επειδή βοήθησε εκατομμύρια οικογένειες στη Νότια Ασία να βγουν από τη φτώχεια, στήνοντας δικές τους μικροεπιχειρήσεις με μικροδάνεια. Μια οικονομία δηλαδή προσαρμοσμένη στα ανθρώπινα μέτρα και τις ανθρώπινες ανάγκες – το σπουδαιότερο στον ανθρώπινο χρόνο ζωής.

Η βρετανική Oxfam υπολόγισε ότι ο πλουσιότερος άνθρωπος του κόσμου θα χρειαζόταν… 2.738 χρόνια για να ξοδέψει την περιουσία του, με ρυθμό 1 εκατομμύριο δολάρια την ημέρα. «Τι τα χρειάζεται κανείς τόσα λεφτά; Τα τρώει με το πιρούνι; Τα ξοδεύει; Αγοράζει εκατοντάδες χιλιάδες αυτοκίνητα; Δεν βγαίνει κανένα νόημα», τονίζει ο Γιούνους διερωτώμενος αν υπάρχει άνθρωπος που μπορεί να φάει… δέκα χιλιάδες γεύματα την ημέρα.

Ο οικονομολόγος-ακτιβιστής από το Μπανγκλαντές δεν αυταπατάται ότι ο Μπιλ Γκέιτς, ο Αμάνθιο Ορτέγα και ο Γουόρεν Μπάφετ θα συγκινηθούν από τα λογικά του επιχειρήματα. Η υπερσυσσώρευση πλούτου αποτελεί γι’ αυτούς σύμβολο κύρους. Παρόλα αυτά σαν μοντέρνος ουτοπικός σοσιαλιστής, ο Γιούνους ονειρεύεται έναν κόσμο «αυτοαπασχολούμενων επιχειρηματιών», όπου ο καθένας θα καρπώνεται την υπεραξία της εργασίας του στο πλαίσιο μιας «Οικονομίας των τριών μηδενικών»: Μηδέν φτώχεια, μηδέν ρύποι, μηδέν ανεργία. Είθε.