Γράφει ο Μιχάλης Μαρδάς

Αφορμή για τα παραπάνω είναι η ιστορία που θα σας διηγηθώ σήμερα. Πριν από μερικές ημέρες το πρόγραμμα είχε προπόνηση μπάσκετ για τον γιο μου. Πήγαμε στο κλειστό, ο μικρός πήγε μαζί με τα άλλα παιδιά στο γήπεδο και εγώ όπως και οι υπόλοιποι γονείς τα καμαρώναμε από τις κερκίδες.

Μία μητέρα θέλησε να συνδυάσει την χαρά της για τα καλάθια του γιου της μαζί με ένα τσιγάρο. Κάθισε, λοιπόν, αναπαυτικά στην καρέκλα της, άναψε το τσιγαράκι και απολάμβανε αμέριμνη την προπόνηση των παιδιών.

Ευτυχώς, για τα παιδάκια κανείς άλλος δεν την μιμήθηκε και άμεσα έγινε αντιληπτή από τον προπονητή ο οποίος σταμάτησε την προπόνηση, πήγε στο μέρος της και της ζήτησε να βγει από το κλειστό καθώς δεν επιρέπεται σε αυτό τον χώρο να καπνίζει.

Η προπόνηση ξανάρχισε με την θεριακλού μάνα να συμμορφώνεται, αλλά το ερώτημα σε αυτή την περίπτωση είναι για ποιον λόγο έπρεπε να γίνει κάτι τέτοιο; Δεν ήξερε πως σε κλειστό γήπεδο δεν καπνίζουν; Και αν δεν το ήξερε, δεν μπορούσε να καταλάβει πως εκτός όλων των άλλων το παράδειγμα που δίνει στο ίδιο της το παιδί δεν συνάδει με την προσάθειά της να το στρεψει στον αθλητισμό;

Φυσικά και τα ήξερε όλα αυτά, αλλά κυριάρχησε το αθάνατο ελληνικό μότο «Δεν βαριέσαι»! Αυτές οι δύο λέξεις είναι η αιτία των περισσότερων κακών που μας έχουν βρει.

«Δεν βαριέσαι» για το ένα, «δεν βαριέσαι» για το άλλο και οι ημέρες περνούν και αντί να φτιάχνουμε όσο μπορούμε την καθημερινότητά μας την κάνουμε ακόμη χειρότερη.

Ψάχνουμε εναγωνίως για να βρούμε αυτόν που θα του ρίξουμε όλη την ευθύνη! Ποτέ δεν έχουμε κάνει εμείς κάτι κατακριτέο και ο κόσμος θα ήταν πολύ καλύτερος αν όλοι μας έμοιαζαν!

Ολα αυτά βέβαια μακριά από τον καθρέφτη και τα μάτια των παιδιών μας που μποροούν να μας πουν την αλήθεια. Και αυτή η αλήθεια είναι τόσο σκληρή…