Ενας άλλος ηγέτης της κοσμοπολίτικης γερμανικής Κεντροαριστεράς, ο τουρκικής καταγωγής συμπρόεδρος των Πρασίνων, Τζεμ Οζντεμίρ, χειροκρότησε με θέρμη την προσπάθεια του Σταϊνμάγερ να αμφισβητήσει το «πατριωτικό» μονοπώλιο της άκρας Δεξιάς, που ψηφίστηκε από 5,5 εκατομμύρια πολίτες στις 24/9. Το καταστάλαγμα είναι πως η Γερμανία του 2017 έχει εντελώς απενοχοποιηθεί από «πατριωτικά» ή «εθνικιστικά» συμπλέγματα. Ναι μεν δεν αναθεωρεί επίσημα το ναζιστικό παρελθόν της, αλλά και δεν κοκκινίζει πια γι’ αυτό – συνιστώντας εξ ορισμού πηγή αστάθειας και κινδύνων για την Ευρώπη.

Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Ο γερμανικός νεο-εθνικισμός άρχισε να ξεμυτίζει στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006, όταν εμφανίστηκαν μαζικά γερμανικές σημαίες στα γήπεδα. Στη διάρκεια όμως της οικονομικής κρίσης απέκτησε πιο σκληρά κι επιθετικά χαρακτηριστικά, που εξωτερικεύθηκαν με τη στάση του Σόιμπλε και της γερμανικής ελίτ απέναντι στην Ελλάδα και τον ευρωπαϊκό Νότο.

Μολονότι η Γερμανία είναι μαζί με την Κίνα οι δύο δυνάμεις που ευνοήθηκαν περισσότερο από την παγκοσμιοποίηση (σε βάρος των ΗΠΑ, της Γαλλίας και της Βρετανίας), ο γερμανικός εθνικισμός έχει αντι-παγκοσμιοποιητικά χαρακτηριστικά, κυρίως λόγω της μετανάστευσης. Ο Σόιμπλε και οι Γερμανοί βιομήχανοι καλοδέχτηκαν τους 1 εκατομμύριο πρόσφυγες επειδή η γερμανική μηχανή χρειάζεται εργατικά χέρια, αλλά οι μεσαίες και κατώτερες τάξεις -ιδίως των φτωχών ανατολικών κρατιδίων- τους είδαν σαν εχθρούς.

Ακροδεξιοί, φιλελεύθεροι και μαζί τους ένα σημαντικό τμήμα των Χριστιανοδημοκρατών και του SPD συγκατατέθηκαν με την ψήφο τους στην περαιτέρω εργαλειοποίηση των θεσμών της Ε.Ε. και στη μετατροπή της ευρωπαϊκής Ανατολής και του Νότου σε «κινεζική οικονομική ζώνη» του Βερολίνου. Σε αυτό το μοτίβο θα πορευθούμε από δω και μπρος.