Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Ωστόσο αντί για νέο ξεκίνημα η επώδυνη αυτή διαδικασία μπορεί να αποτελέσει την απαρχή της… εξαέρωσης του παραδοσιακού κόμματος της ισπανικής κεντροαριστεράς, κατά το μοντέλο των σοσιαλιστών Γαλλίας (PS) και του… πρωτοπόρου στο είδος ΠΑΣΟΚ.

«Το σχίσμα στο PSOE είναι αβυσσαλέο και δεν γεφυρώνεται», εκτίμησε η ουδέτερη El Mundo. Ηδη η ψήφος ανοχής στην κυβέρνηση Ραχόι επέφερε τα πρώτα τραύματα, καθώς 15 βουλευτές αρνήθηκαν να πειθαρχήσουν.

Ο διχασμός ανάμεσα σε «δεξιούς» (οπαδούς της συνεργασίας με το Λαϊκό Κόμμα) και «αριστερούς» (οπαδούς της συνεργασίας με το Podemos) μοιάζει αγεφύρωτος. Κατά την ευφυή παρομοίωση της El Mundo, ο πρώην γραμματέας Πέδρο Σάντσες εκφράζει την αριστερή πλατφόρμα σαν άλλος Αμόν, προχωρώντας σε ανοίγματα στον Ιγκλέσιας (το ισπανικό ανίστοιχο του… Μελανσόν).

Η ηγέτιδα της σχετικά πλειοψηφούσας δεξιάς πτέρυγας, περιφερειάρχης Ανδαλουσίας, Σουζάνα Ντίας, αντιστοιχεί πολιτικά στον πρώην πρωθυπουργό της Γαλλίας Μανουέλ Βαλς και τάσσεται υπέρ της συνέχισης της συνεργασίας με τον Ραχόι.

Αν πρέπει να βρούμε σώνει και καλά έναν Ισπανό Μακρόν, αυτός θα ήταν (από πλευράς πολιτικών θέσεων τουλάχιστον) ο αρχηγός των κεντρώων Ciudadanos (Πολίτες) Αλμπερτ Ριβέρα.

Μεταξύ των «σαντσίστας» και των «σουζανίστας» εμφιλοχωρεί τέτοια έχθρα, ώστε να θεωρείται βέβαιο ότι σε περίπτωση επικράτησης των πρώτων οι συντηρητικοί σοσιαλιστές ψηφοφόροι θα μετακομίσουν στους Ciudadanos, στην αποχή και στο Λαϊκό Κόμμα, ενώ αν εκλεγεί η «δεξιά» Ντίας η αριστερή πτέρυγα των σοσιαλιστών θα ανοίξει πανιά για το Podemos.

Ας σημειωθεί ότι μεταξύ 2008 και 2016 το PSOE έχασε 6 εκατομμύρια ψήφους, δηλαδή πάνω από τη μισή του δύναμη. Περαιτέρω απώλεια ισοδυναμεί με καταστροφή. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το PSOE, αλλά και την επιβίωση της κυβέρνησης μειοψηφίας του Ραχόι.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου