Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα
Ούτε καν την επέτειο των περσινών δεκαεπτά ωρών «διαπραγμάτευσης», που τις έφερε πίσω ο πρωθυπουργός, λες κι ήταν μετάλλιο στο λαιμό του μιας λαμπρής νίκης. Οχι ως την απόλυτη συντριβή της έωλης πολιτικής του. Αν αναλογιστούμε πού ήμασταν τον Ιούλιο του 2014, πώς και πού φτάσαμε ως τον Ιούλιο του 2016, εξασφαλίζουμε την παρέα της κατάθλιψης. Με την κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου ζούμε από επέτειο σε επέτειο ήττας και το σήμερα ίδιο με χθες μάς μοιάζει. Προφέρεται, από χείλη κυβερνητικά, η λέξη «διαπραγμάτευση» και πέφτει πανικός στους πολίτες, έχοντας εμπειρία πλέον τι σημαίνει διαπραγμάτευση α λα ΣΥΡΙΖΑ.

Επτά μήνες που κατέληξαν στο «ναι σε όλα». Βρόχος στο λαιμό της Ελλάδας εκατό δισεκατομμύρια ευρώ, που δεν μπορούμε να πληρώσουμε, αν θέλουμε να ζήσουμε. «Τι δεν καταλαβαίνετε;», ρωτάμε τους κυβερνητικούς, που, πελαγωμένοι αλλά αναιδείς, ψάχνουν νέα ψέματα για να μπαλώσουν τα προηγούμενα. Που μ’ εκείνα μπάλωσαν όσα ονόμασαν «πρόγραμμα Θεσσαλονίκης», που μόνον ως ανέκδοτο πια κυκλοφορεί.

Οσο είναι το μισό ΑΕΠ της χώρας, τόσα χρωστάμε ως πολίτες στα δημόσια ταμεία. Κι ακόμη δεν άνοιξαν για τους φόρους του 2015. Οσονούπω, στο τέλος του Ιουλίου, θα αρχίσουν οι καταβολές και τους έξι επόμενους μήνες θα πληρώνουμε. Αν το καλοσκεφτείς, οκτώ μήνες δουλεύεις -όποιος δουλεύει- για να πληρώνεις κράτος και Καρανίκες και τέσσερις μήνες για τα χρειαζούμενα να ζήσεις.

Αραγε, νομίζει ο τέως εφοριακός συνδικαλιστής -του ΠΑΣΟΚ, βεβαίως, βεβαίως- Αλεξιάδης ότι θα κάνουμε ουρές, θα στριμωχνόμαστε μπροστά στα ταμεία της εφορίας ποιος θα πληρώσει πρώτος; Αν έχει ουρά, θα είναι από φιλότιμους Ελληνες που θα ζητούν να διευκολυνθούν. Ας κάνει το σταυρό του, αν τον κάνει, γιατί φέτος θα βυθιστούν στον πάτο τα έσοδα. Και μένω έκπληκτη από την αισιοδοξία του φίλου Γιάννη Στουρνάρα που προτείνει «να βγουν οι αποταμιεύσεις από τα στρώματα».

Για χρήματα σε ξένες τράπεζες, δεν ξέρω. Να ρωτήσει τους κ. Σκουρλέτη, Σταθάκη, Τσακαλώτο, Σπίρτζη, Δραγασάκη, Μηλιό και προ πάντων μην ξεχάσει τον Νέστορα της Αριστεράς, Παπαδημούλη, αν προτίθενται να φέρουν τα χρήματά τους πίσω στην Ελλάδα, ως απόδειξη ότι δεν υπάρχει πρόβλημα.

Για τα χρήματα «κάτω από στρώματα» μάλλον λάθος υπολογισμούς κάνει ο κ. Διοικητής. Από τον Ιανουάριο του 2015 ως σήμερα -μήνες δεκεννέα- πόσα υπολογίζει να έμειναν; Και ποιο το όφελος κάθε δεκαπέντε μέρες να επιτρέπει η τράπεζα ανάληψη 840 ευρώ; Την προηγούμενη εβδομάδα, χωρίς τα 420 ευρώ πώς θα ζήσουμε; Αν πρότεινε οι αποδείξεις να προσμετρηθούν για μείωση του φόρου τουλάχιστον του 2016 ή να συνδεθούν οι ταμειακές απευθείας με την εφορία, θα το καταλάβαινα.

Πώς αλλιώς να το πούμε; Η αγορά κλείνει. Οι επιχειρήσεις σφραγίζονται. Οι νέοι μεταναστεύουν. Η ελπίδα χάθηκε. Η αισιοδοξία δεν είναι πια εδώ. Η χώρα πεθαίνει.