Ο σερ Roger Scruton, ένας από τους πιο γνωστούς, σύγχρονους Άγγλους φιλοσόφους, στο βιβλίο του «Πώς να (μην) είστε συντηρητικοί» υποστήριζε πως ο συντηρητισμός είναι αυτός που θα βοηθήσει τον δυτικό πολιτισμό να διατηρήσει τα καλά πράγματα που έχουμε κληρονομήσει: Την δυνατότητα να ζούμε όπως επιθυμούμε, τους αμερόληπτους νόμους, την ελευθερία, την φιλοπερίεργη ανοικτή κουλτούρα μας, τις δημοκρατικές διαδικασίες με τις οποίες εκλέγουμε τις κυβερνήσεις και τους νόμους μας.

Τέτοιας κοπής σύγχρονος συντηρητικός και ουδόλως φοβικός είναι ο Κωνσταντίνος Τασούλας. Θυμίζουμε ότι στη συζήτηση του νομοσχεδίου για την ισότητα στον πολιτικό γάμο, το οποίο υπερψήφισε, ξεκίνησε την επιχειρηματολογία του λέγοντας: «Σαν γνήσιος λοιπόν συντηρητικός και παραδοσιακός πολιτευόμενος ψηφίζω αυτό το νομοσχέδιο, όχι παρά το ότι είμαι συντηρητικός αλλά επειδή ακριβώς είμαι συντηρητικός». Για τον Ηπειρώτη πολιτικό η διασφάλιση ίσων δικαιωμάτων και υποχρεώσεων για όλους ανεξαιρέτως τους πολίτες αποτελεί αδιαπραγμάτευτη υποχρέωση.

Φυσικά στον μικροπολιτικό κόσμο της αντιπολίτευσης ο Κωνσταντίνος Τασούλας είναι «κομματική επιλογή» λες και συμβαίνει για πρώτη φορά.  Μα οι περισσότεροι Πρόεδροι της Δημοκρατίας από το 1974 και μετά ήταν πολιτικοί με πορεία σε συγκεκριμένα κόμματα, που ακόμα και όταν κάποιοι έφυγαν, όπως ο Κωστής Στεφανόπουλος δεν απομακρύνθηκαν ποτέ από την παράταξη τους.

Αγαπημένο επιχείρημα των διαφωνούντων είναι ότι αποτελεί πολιτική παράδοση τα κόμματα να προτείνουν υποψηφίους από την αντίπαλη παράταξη. Δεν ίσχυε ούτε για τον Κωνσταντίνο Τσάτσο, ούτε για τον Κώστα Καραμανλή, ούτε για τον Χρήστο Σαρτζετάκη, ούτε για τον Κωστή Στεφανόπουλο ασχέτως αν μετά υπερψηφίστηκαν διακομματικά. Ίσχυσε για τον Κάρολο Παπούλια και τον Προκόπη Παυλόπουλο.

Αυτό που άλλαζε κάθε φορά ήταν η πολιτική συγκυρία, αφού η μη εκλογή  Προέδρου οδηγούσε στη διάλυση της Βουλής και τη προκήρυξη εκλογών. Η συμφωνία λοιπόν μεταξύ των κομμάτων εξασφάλιζε πρωτίστως την μακροημέρευση των κυβερνήσεων και είχε ως παράπλευρη ωφέλεια την πάντα επιθυμητή και ωφέλιμη διακομματική συναίνεση.

Αν σκαλίσουμε και άλλο την Προεδρική ιστορία, θα πρέπει να παραδεχθούμε επίσης πως και το μέτρημα των «κουκιών», όπως επιχειρείται τώρα, άστοχο είναι. Ο εθνάρχης Κωνσταντίνος Καραμανλής εξελέγη την πρώτη φορά με 183 ψήφους και την δεύτερη με 153, ενώ ο Κωστής Στεφανόπουλος, ένας από τους πιο δημοφιλείς και αγαπητούς Προέδρους, πήρε το 1995 μόλις 181 ψήφους. Την δεύτερη φορά βέβαια, απέσπασε 269 ψήφους (με τον ιστορικό ηγέτη της  Αριστεράς Λεωνίδα Κύρκο να λαμβάνει 10 ψήφους).

Στο δια ταύτα: Ο Κωνσταντίνος Τασούλας θα διαδεχθεί την εξαιρετική Κατερίνα Σακελλαροπούλου που τίμησε το ύπατο πολιτειακό αξίωμα με την προσωπικότητα, την ζεστασιά, τις ικανότητες και την αταλάντευτη πίστη της στα ανθρώπινα δικαιώματα. Ο επόμενος Πρόεδρος της Δημοκρατίας, με την προσθήκη της βαθιάς πολιτικής εμπειρίας, πληροί και με το παραπάνω όλα τα εχέγγυα που απαιτούνται για την υπηρεσία του έθνους.