Γεννημένος στις 26 Δεκεμβρίου 1992 ο Γιώργος ήταν νέος, είχε όνειρα, μια οικογένεια που τον λάτρευε και ένα επάγγελμα που το είχε διαλέξει με την καρδιά του. Θεωρούσε καθήκον και όχι ηρωισμό να προστατεύει τους ανθρώπους και να μην υπολογίζει τον κίνδυνο. Όπως το βράδυ της 8^ης Δεκεμβρίου έξω από το κλειστό γήπεδο Μελίνα Μερκούρη. Η στιγμή της δολοφονικής επίθεσης τον βρήκε περιστοιχισμένο από τους συναδέλφους του. Του έκαναν τουρνικέ την ώρα που ο ουρανός άστραφτε από φονικές φωτοβολίδες και μολότωφ.  Κάποιος προσπάθησε να αφαιρέσει τη φλεγόμενη φωτοβολίδα από το πόδι του, αλλά κάηκαν τα γάντια που φορούσε. Άλλοι προσπάθησαν να σβήσουν την φωτοβολίδα με πυροσβεστήρες αλλά δεν έσβηνε. Ο Γιώργος πονούσε, αλλά είχε ακόμα τις αισθήσεις του. Νόμιζαν πως θα τα καταφέρει.

Ακολούθησαν 20 μαρτυρικές ημέρες στο νοσοκομείο, αλλά και πάλι δεν έμεινε μόνος. Οι γονείς στη ΜΕΘ, τα παιδιά από την αστυνομία έξω από την πόρτα φυλούσαν βάρδιες, νύχτα και μέρα. Πάλεψε, αλλά δεν τα κατάφερε. Αλλά και πάλι δεν έμεινε μόνος του. Οι συνάδελφοι του μπήκαν στο νεκροτομείο, τον αγκάλιασαν και έψαλαν τον εθνικό ύμνο. Ούτε την ημέρα της κηδείας ήταν μόνος του. Τον συνόδευσε όλη η Ελλάδα, κάνοντας βαθιά υπόκλιση στην υπόσχεση που του δόθηκε στον επικήδειο. «Σε παραδώσαμε ζωντανό με 9 παλμούς. Μην ανησυχείς Γιώργο, θα αποδοθεί δικαιοσύνη». Και να που τώρα, αυτή η υπόσχεση δείχνει ότι θα κρατηθεί.

Η επιχείρηση «Δαμόκλειος Σπάθη» οδηγεί στους φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς της δολοφονίας και η δικογραφία που σχηματίζεται είναι τρομακτική. Ένας κόσμος βίας και θανάτου, ένα σκοτεινό σύμπαν με χούλιγκανς που στρατολογούσαν ανηλίκους, που έδερναν, μαχαίρωναν, έκαναν κουμάντο εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου. Που ξεχώριζαν τους «καλύτερους» και τους έστελναν σε διατεταγμένες αποστολές. Που ζωνόντουσαν για πόλεμο και φώναζαν «πάμε να τους τελειώσουμε».

Ο Γιώργος Λυγγερίδης πέθανε μία μέρα μετά τα 31^α γενέθλια του αλλά δεν ξεχάστηκε. Το όνομα του είναι σε κάθε σελίδα, σε κάθε αράδα, σε κάθε κατάθεση αυτής της συγκλονιστικής δικογραφίας. Είναι θέμα τιμής. Όχι μόνο για τον Γιώργο, αλλά για όλα τα θύματα της αθλητικής βίας. Για τον Αλκη, τον Μιχάλη, τον Γιάννη, τον Νάσο, τον Τόσκο. Για όλους εκείνους που χάθηκαν στο όνομα μιας μπάλας που έχει από καιρό χαθεί.

Ειδήσεις σήμερα

Δολοφονία Λυγγερίδη: Ελεύθερος μετά την απολογία του ο ανήλικος αδελφός του 18χρονου

Σοκ στην Πάτρα: 12 συλλήψεις για διακίνηση ναρκωτικών σε σχολεία – Ανάμεσά τους τέσσερις μαθητές

Σαρώνουν «Φόνισσα» και Animal στα ελληνικά Οσκαρ

Νίσυρος: Παραδόθηκε στην ασφάλεια Ηρακλείου Κρήτης ο αρχαιοφύλακας – Γιατί κατηγορείται