Η Ελεονώρα Μελέτη δεν είναι η πρώτη και σίγουρα δεν θα είναι η τελευταία εκπρόσωπος του δημοσιογραφικού κόσμου που αποφασίζει να δοκιμάσει τις δυνάμεις της στην πολιτική. Και επιπλέον, δεν είναι η μοναδική που αν δεν τα καταφέρει, θα επιστρέψει στη δημοσιογραφία.

Ας δούμε λοιπόν τα δεδομένα. Δεν υπάρχει ελληνικό κόμμα που να μην έχει στις τάξεις του κάποιον δημοσιογράφο, είτε σε ρόλο εκπροσώπου Τύπου, είτε ως βουλευτή, στέλεχος ή υποψήφιο. Ούτε καν το ΚΚΕ που διατυμπανίζει ότι δεν πολιτεύεται όπως τα παραδοσιακά κόμματα δεν εξαιρείται από τον κανόνα. Οπότε ας αφήσουν κάτω τα όπλα οι υποκριτές/επικριτές που από την ώρα που ανακοινώθηκε το όνομα της Ελεονώρας Μελέτη έχουν αποδυθεί σε μια άνευ προηγουμένου δολοφονία χαρακτήρα.  Η υποψηφιότητα της, όπως η υποψηφιότητα Παπανώτα (άσχετο αν κόπηκε για άλλους λόγους) στην ευρωλίστα του ΣΥΡΙΖΑ ή του Αναγνωστάκη στους Δημοκράτες του Α. Λοβέρδου δεν είναι τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από πολιτικές ψηφίδες που συμπληρώνουν την μεγάλη εικόνα, την πολυσυλλεκτική, που επιθυμούν για τα κόμματα οι αρχηγοί τους. Προσέξτε όμως: Το τελικό φινίρισμα της εικόνας γίνεται από τους ψηφοφόρους, οι οποίοι είναι και οι μόνοι που αποφασίζουν ποιον θα στείλουν στην Ευρωβουλή.

Η αλήθεια είναι ότι τα προβεβλημένα λόγω επαγγέλματος πρόσωπα, όπως είναι οι καλλιτέχνες και οι δημοσιογράφοι, ξεκινούν με το προβάδισμα της αναγνωρισιμότητας. Ένα πολύ δυνατό πλεονέκτημα όταν οι άλλοι συνυποψήφιοι τους αγκομαχούν για να κάνουν γνωστό το όνομα τους. Όμως αυτό συμβαίνει πάντα από την στιγμή που το σύστημα είναι με σταυρό και όχι με προαποφασισμένες λίστες. Αν το σύστημα πρέπει να αλλάξει ή αν θα έπρεπε να σπάσει η μία, γιγαντιαία περιφέρεια σε πολλές μικρότερες, είναι μια εντελώς διαφορετική συζήτηση που ευχαρίστως να ανοίξουμε. Όμως για αυτό δεν ευθύνεται η Μελέτη.

Οσο για το αντεπιχείρημα της λάιφ στάιλ υποψηφιότητας επειδή τα τελευταία χρόνια εργάζεται στην ψυχαγωγική ζώνη, είναι πιο ξεπερασμένο ακόμα και από την φράση με την οποία ξεκινήσαμε. Ειδικά όταν προέρχεται από ένα κόμμα που ο πρόεδρος του είναι η επιτομή της λαιφ στάιλ πολιτικής (βλεπε Κασσελακη).

Σοβαρά τώρα, δεν υπάρχουν επαγγέλματα περισσότερο ή λιγότερο σοβαρά από άλλα, αλλά σοβαροί ή μη σοβαροί άνθρωποι. Υπάρχουν δικηγόροι, καθηγητές πανεπιστημίου, γιατροί, πολιτικοί μηχανικοί, -συμπληρώστε όποιο επάγγελμα θεωρείται συμβατικά ως «σοβαρό»-, που απέτυχαν οικτρά όταν δοκιμάστηκαν στην πολιτική και που στα δύσκολα δεν έβγαλαν τσιμουδιά.  Και άλλοι, όπως αθλητές ή ηθοποιοί που έχουν πολιτική άποψη, στρατηγική σκέψη και ικανότητες. Όμως πρώτα κάποιος πρέπει να τους ανοίξει την πόρτα.

 

Ειδήσεις σήμερα

Φως στο Τούνελ: «Ο Μανώλης δεν αυτοκτόνησε μας τον σκότωσαν» – Θρίλερ με τον νεκρό φαντάρο στη Ρω

Κωνσταντίνος Τζολάκης: Το… κόκκινο χταπόδι είναι ο πανάξιος πρωταγωνιστής!

Κακοκαιρία: Πού εντοπίστηκαν προβλήματα και πού χιόνισε [βίντεο]

Νικόλαος Γλύξμπουργκ-Τατιάνα Μπλάτνικ: Από τον μεγάλο έρωτα στο διαζύγιο

ΑΝΑΛΥΣΗ: Επίθεση… μήνυμα από Ισραήλ σε Ιράν

Φορολογικές δηλώσεις: Αυτές είναι οι τρεις σημαντικές αλλαγές

Παραλίες: Αυτός είναι ο πίνακας με τις «απάτητες» – Χωρίς ομπρέλες, ξαπλώστρες και beach bars