Της Δρος. Άννας Κωνσταντινίδου*

Φράσεις κλειδιά του Μπέντζαμιν Νετανιάχου που δείχνουν τη νέα «αρχιτεκτονική» του ισραηλινού Κράτους στην ευρύτερη περιοχή, έχοντας επιλέξει συμμαχία και εταίρο: κοινές αξίες, κοινό συμφέρον, κοινές προκλήσεις, οι ευκαιρίες βρίσκονται ενώπιόν μας, οι δεσμοί μας ενισχύονται διαρκώς. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει οικογενειακή παράδοση στη σχέση του με το Ισραήλ. Ας μην ξεχνάμε ότι ο αείμνηστος πατέρας του, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ήταν αυτός που έθεσε σε νέα τροχιά τις σχέσεις της Ελλάδας με το εβραϊκό κράτος, αναγνωρίζοντάς το. Όταν ήδη από το 1977 η Αίγυπτος είχε ξεκινήσει συνομιλίες με το Ισραήλ, με την επίσημη αναγνώρισή του από την αραβική Δημοκρατία να γίνεται δύο χρόνια αργότερα με τη Συμφωνία του Καμπ Ντέιβιντ, η Ελλάδα χρειάστηκε μία επιπλέον δεκαετία και περισσότερο -για να μην πούμε δεκαετίες ολόκληρες από το 1948- ώστε να αναγνωρίσει ένα Κράτος κλειδί όχι μόνο στη μεσανατολική περιφέρεια, αλλά στη Διεθνή Διπλωματία.
Ο Έλληνας πρωθυπουργός χθες δεν μετέβη στην Ιερουσαλήμ για «τσάι και συμπάθεια». Είναι γεγονός ότι τόσο τα κοινά έργα των δυο χωρών (… τριών με την Κύπρο) έχουν μπει σε μία τροχιά όσο και ήδη υφίσταται Αμυντική Συμφωνία από το 2023 ανάμεσα στις δύο χώρες (…που θεωρώ ότι είναι αναγκαίο να αναβαθμιστεί σε Στρατηγική, σύντομα). Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πήγε στο Ισραήλ, που σύντομα αυτό θα φανεί, ως διαμεσολαβητής ανάμεσα σε Ισραήλ και Αίγυπτο (… και στο βάθος Αραβικός Κόσμος). Ας μην ξεχνάμε, ότι η Ελλάδα έχει υπογράψει αμυντικές συμφωνίες με Σαουδική Αραβία και Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, ενώ πριν μία εβδομάδα η χώρα μας μέσω του σχεδίου EMC, ενός καλωδίου μεταφοράς δεδομένων ευελπιστεί να διασυνδέσει την χώρα μας με την Κύπρο, την Ιορδανία, την περιοχή που διεκδικείται από τους αυτοαποκαλούμενους Παλαιστινίους (Δυτική Όχθη και Γάζα), τη Σαουδική Αραβία, φτάνοντας μέχρι Μαλαισία και τη Σιγκαπούρη. Μία κίνηση που εκ των πραγμάτων, φέρει διπλωματική σημασία.
Όμως, το κλειδί που ανοίγει ή πιο σωστά πρόκειται να ξανα-ανοίξει τις σχέσεις του Ισραήλ με τον Αραβικό Κόσμο, ακούει στο όνομα Αίγυπτος για πάρα πολλούς λόγους και κυρίως, διότι το Παλαιστινιακό ήταν ένα Ζήτημα που το «οικειοποιήθηκε» εθνικά το αιγυπτιακό Κράτος. Τη δεδομένη χρονική στιγμή, η μπάλα είναι στο γήπεδο της Αιγύπτου, σε ότι αφορά την επόμενη ημέρα από τη λήξη του πολέμου στη Γάζα, αλλά κυρίως στον τρόπο που θα κινηθεί από εδώ και πέρα ώστε να απεγκλωβιστούν οι εναπομείναντες Ισραηλινοί όμηροι που βρίσκονται ακόμα στα χέρια των τρομοκρατών.
Και ο δίαυλος αυτός ανάμεσα στο Ισραήλ και την Αίγυπτο που θεωρώ ότι μπορεί να επισπεύσει οποιαδήποτε διαδικασία κυρίως ως προς την (νέα) εξομάλυνση των σχέσεων ανάμεσα στις δύο πλευρές, είναι η χώρα μας και η συγκεκριμένη Κυβέρνηση, του Κυριάκου Μητσοτάκη.

*Η Άννα Κωνσταντινίδου είναι Ιστορικός- Διεθνολόγος, Διδάκτωρ Δημοσίου Δικαίου Πολιτικής Επιστήμης της Νομικής Σχολής ΑΠΘ, Επιστημονική Συνεργάτιδα του πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας (Θεσμοθετημένο Εργαστήριο Περιβαλλοντικής Τεχνολογίας πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας), διδάσκουσα στην Ανώτερη Διακλαδική Σχολή Πολέμου (ΑΔΙΣΠΟ) και τη Σχολή Εθνικής Άμυνας (ΣΕΘΑ), Συνεργάτιδα του Canadian Hellenic Congress