Ο Στράτος δεν μπορεί να πεi ψέματα. Λέει πάντα την αλήθεια. Φαινομενικά αυτό είναι προτέρημα. Η ζωή, όμως, του απέδειξε ότι οι άνθρωποι δεν είναι πάντα έτοιμοι να την ακούσουν…

Αμετανόητος εργένης, υπέρμαχος της μοναχικότητας με την ειλικρίνεια του αφοπλίζει πάντα τους συνομιλητές του χωρίς να το επιδιώκει.

Ένα βράδυ στο σαλόνι του βιώνει ξανά χαρακτηριστικές στιγμές της ζωής του και έρχεται αντιμέτωπος με πρόσωπα και καταστάσεις που τον στοιχειώνουν και τον οδηγούν σε εφιάλτες…

Μία κωμωδία με κεντρικό ήρωα το Στράτο (Τάσος Γιαννόπουλος) και πολλά ακόμη πρόσωπα που εναλλάσσονται και γίνονται ‘’θύματα’’ της ειλικρίνειας του .

Η αλήθεια πολλές φορές είναι ενοχλητική και δυσκολεύει τις συναναστροφές του αλλά ο Στράτος επιμένει σ’ αυτήν.

Κείμενο-Σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Χούντας

Σκηνικά-Κοστούμια: Μάρθα Χαραλαμπίδου

Μουσική εκτέλεση (βιόλα): Ηλίας Σδούκος

Σχεδιασμός φωτισμού-Επιμέλεια ήχου: Μανώλης Μπράτσης

Φωτογραφία: Σπύρος Χούντας , Ηλίας Αργυρακόπουλος

Επεξεργασία φωτογραφικού υλικού: Σεμέλη Παπαοικονόμου

Αφίσα: Ζέτα Κωνσταντοπούλου

Επικοινωνία: Άντζυ Νομικού ( A Priori)

Παίζουν (με σειρά εμφάνισης):
Τάσος Γιαννόπουλος, Αλέξανδρος Χούντας, Μαρία Νάκου, Διονύσης Στραβοράβδης, Κατερίνα Λουτσοπούλου

Είδος: κωμωδία

Πρεμιέρα| Τετάρτη 24 Οκτωβρίου

Παραστάσεις | Κάθε Τετάρτη στις 21.30

Τιμές εισιτηρίων|12€ Κανονικό| 10€ μειωμένο

Τηλ. κρατήσεων| 210-3428650 μετά τις 17:30

Προπώληση: νiva.gr

Διάρκεια: 75′ χωρίς διάλειμμα

Θέατρο Αλκμήνη |Αλκμήνης 8| Γκάζι | Μετρό: Κεραμικός| 2103428650

«Δεν χωνεύεται εύκολα η αλήθεια» – Παρουσίαση γνώμης θεατρικής παράστασης «Κακά τα ψέματα»

Αποζητάς την αλήθεια στους ανθρώπους, όταν, όμως, εκείνοι σου την παραχωρούν, ποτέ δεν είσαι έτοιμος να τη δεχτείς, ίσως, επειδή το ψέμα σε καθησυχάζει από την πικρία ή τη «δράση» της αλλαγής, να συνειδητοποιήσεις ή μάλλον ν’ αναγνωρίσεις τα ελαττώματά σου, αλλά κι εκείνα ολάκερης της κοινωνίας που  σε θρέφει με ένα είδος «προστατευτικού ψέματος», που όλο και μεστώνει, όλο και μεστώνει, με αποτέλεσμα το γυαλί της ολοκάθαρης αλήθειας όλο και να θολώνει, και το ψέμα να γίνεται μια εξάρτηση στη ζωή μας, ένας καθησυχασμός ή μάλλον ένα παραμύθι που προεκτείνεται σε έναν κόσμο που συνθλίβεται, όπου όλοι παριστάνουν πως είναι υγιής, παραμυθιάζοντας τους εαυτούς τους, ενώ η αρρώστια υποβόσκει, λίγοι την βλέπουν, πολλοί την αγνοούν.

Έσκαψα βαθύτερα σε αυτή την παράσταση, που φέρει τον τίτλο «Κακά τα ψέματα». Τη στιγμή που οι θεατές αισθανόντουσαν έντονους σπασμούς γέλιου, παροξυντικού γέλιου, στα στομάχια τους, λόγω της διακωμώδησης εικόνων, καταστάσεων, της ίδιας της πραγματικότητας -όντως με άρτια και  τεκμηριωμένη μέθοδο περιπαίγματος των όσων βιώνουμε- προσπάθησα ν’ αναζητήσω το βαθύτερο νόημα, τα οπτικά αδιόρατα στοιχεία του έργου, και κατανόησα, σαν να κοιτούσα τον συγγραφέα στα μάτια και να του έκλεινα το μάτι, υπονοώντας πως μέσω του γέλιου ο θεατής, σε μια ανάπαυλα, από τη δυσαρέσκεια, και τη δραματοποίηση των πάντων, μπορεί να δει ακόμη πιο καθαρά, πως δεν είναι αστείο, κι αυτό, μόνο μέσω του «παροξυντικού γέλιου» μπορεί να το κατακτήσει κανείς.

Τον λένε Στράτο, τον ήρωα που ηθογραφικά και προσωπογραφικά δημιούργησε ο Αλέξανδρος Χούντας, ο οποίος, στα έργα του, ίσως, δεν θέλει να επιδιώξει αυτόν τον σπασμό στα σωθικά των θεατών λόγω ευθυμίας, αλλά αυτόν τον μικρό κρότο αντίληψης, πως το ψέμα μας κάνει και γελάμε, στην αλήθεια, όμως, σωπαίνουμε, κι όταν τον πλησιάζει ο θεατής –με όλο το δικαίωμα που μπορώ να έχω για να τοποθετηθώ επί αυτού- ίσως, η ανάγκη του δεν είναι ν’ ακούσει
«Γέλασα πολύ, υπέροχη παράσταση», αλλά, «Μπόρεσα να νιώσω τι ήθελες να πεις, ή, μάλλον, ν’ αντικατοπτρίσεις».

Όντως, η ζωή είναι μια κωμωδία. Όπως έλεγα, τον λένε Στράτο, και δεν μπορεί να πει ψέματα. Είναι ένας ήρωας που αβίαστα και «απερίσκεπτα» εξέφραζε την αλήθεια του σε όσους την αποζητούσαν –λίγο διαφορετικά, βέβαια, πιο ψεύτικα καλυμμένη. Ο Στράτος, δεν μπορεί να συνυπάρξει με το ψέμα από το οποίο θέλγονται οι άνθρωποι και το απαιτούν από τον ίδιο, κι έτσι, έμεινε μονάχος, σε ένα σπίτι μισοσκότεινο, αποπνικτικό, να τον τυραννά ο πονόδοντος και να τον στοιχειώνουν οι αναμνήσεις των δικών του, και κανενός άλλου, αληθινών χρόνων που πέρασαν.  Μόνος γιατί; Μπορεί ένας άνθρωπος, που εκφέρει ακριβώς την γνώμη εκείνη που κανείς δεν θέλει, ή αποφεύγει ν’ ακούσει, να έχει φίλους; Μπορεί κάποιος που πικάρει τους άλλους με τη σκληρή, αμείλικτη κριτική του να είναι αποδεκτός; Ή μήπως, μπορεί να ευτυχίσει ένας αληθινός άνθρωπος σ’ έναν κόσμο που έχει τυλιχτεί με τον υμένα της πλάνης;

Μια κωμωδία που προκαλεί ένα γέλιο δίχως ήχους και ανάσα, προκαλώντας δάκρυα στα μάτια. Αυτό, μπορεί να το ερμηνεύσεις όπως προτιμάς, είτε με αλήθεια, είτε με ψέμα.

Ο ρόλος του Στράτου ήταν τόσο ολοκληρωτικά ευάρμοστος στον Τάσο Γιαννόπουλο, ο οποίος έδωσε πνοή στην φιγούρα που δημιούργησε ο Χούντας, αιτιολόγησε την ύπαρξη αυτού του ήρωα, του έργου, της παράστασης. Η άρθρωση των λέξεων, η κίνηση και η έκφραση, το ύφος του στη δράση πάνω στο θεατρικό σανίδι, είχαν μια ενδιαφέρουσα ιδιαιτερότητα, της μη υπερβολής, αλλά της «αληθινής παράδοσης».

Οι ηθοποιοί Αλέξανδρος Χούντας, Μαρία Νάκου, Διονύσης Στραβοράβδης, Κατερίνα Λουτσοπούλου ήταν ενεργητικοί, αποδοτικοί, και ορθοί τόσο στις εναλλαγές όσο και στην μετάβαση, από τον ένα χαρακτήρα στον άλλον, στην μεταπήδηση, αν θέλετε, από τη μία ουσιαστική φιγούρα του έργου, στην άλλη.

Από τη συγγραφή στη δημιουργία της ζωτικής μορφής του έργου «Κακά τα ψέματα», ο Αλέξανδρος Χούντας βασίστηκε σε εικόνες, ανθρώπους δίχως όνομα, αλλά υπαρκτούς, που τους έχουμε δει, αλλά τους έχουμε αγνοήσει με ένα «αθώο ψέμα», παρηγορητικό. Για όσα μιλάει, πάντοτε έχει έναν λόγο κι ένα τεκμήριο των συλλογισμών του που τοποθετούνται παίρνοντας μορφή στη σκηνή του θεάτρου. Άρα, η κίνηση, ο λόγος, η έκφραση, η στάση των ηθοποιών, οι «πράξεις», η εναλλαγή των σκηνών, είχα τον λόγο τους να βρίσκονται στον κατάλληλο χρόνο και την κατάλληλη σκηνή, στην πιο αρμόζουσα «πνευματική», για όλους μας, κατάσταση.

Εσύ! Ναι, εσύ! Είσαι σίγουρος πως αντέχεις την αλήθεια;

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]