Η Ζέτα και η φίλη της είχαν φαγωθεί να κάνουν σκι και έπεισαν τον πατέρα της δεύτερης για να τους πάει με το αμάξι στο χιονοδρομικό κέντρο. Μόλις όμως κατέβηκαν από το όχημα και περπάτησαν μερικά μέτρα, ξεκίνησε χιονοθύελλα.

Από κει και μετά μόνο η τύχη κράτησε ζωντανές τη Ζέτα Δούκα και τη φίλη της. Όπως είπε και η ίδια στη συνέντευξη, θα μπορούσαν κάλλιστα να έχουν καλυφθεί από χιόνι και να ξεπαγιάσουν.

«Τα Χριστούγεννα τα οποία θυμάμαι γιατί ήταν λίγο πιο ξεχωριστά έχουν να κάνουν με μια ιστορία που δεν ήταν και τόσο ευχάριστη. Ήμουν 14 χρόνων και είχα πάει με τους γονείς μου στους Δελφούς. Εκείνες τις εορταστικές ημέρες πηγαίναμε συνέχεια στον Παρνασσό για σκι. Μια μέρα λοιπόν είχε έντονη κακοκαιρία κι εγώ και μια συνομήλική μου με την οποία κάναμε πολύ καλό σκι είχαμε πει ότι θέλουμε να πάμε. Και, παρόλο που οι περισσότερες πίστες ήταν κλειστές, καταφέραμε να πείσουμε τον πατέρα της.

Όταν όμως βγήκαμε από το αυτοκίνητο και προχωρήσαμε πενήντα βήματα, έπιασε ξαφνικά χιονοθύελλα κι εμείς δεν βλέπαμε τίποτα. Μας παρέσυρε, δεν μπορούσαμε να δούμε ούτε η μια την άλλη. Είχαμε τρία μέτρα απόσταση μεταξύ μας, αλλά δεν το καταλαβαίναμε γιατί δεν βλέπαμε τίποτα.

Εγώ ήμουν καθισμένη σε ένα σημείο όπου ακουμπούσε η πλάτη μου και, όπως ήμουν παγωμένη, ένιωσα κάποια χέρια να με τραβούν και να με βάζουν κάπου ζεστά. Στη συνέχεια μάθαμε ότι ήταν άγνωστοι άνθρωποι που μας εντόπισαν τυχαία τη στιγμή που όλοι προσπαθούσαν να σωθούν.

Θα μπορούσαμε να είχαμε πεθάνει από το κρύο. Και μόνο στην ανάμνηση του περιστατικού, νιώθω το κρύο εκείνης της μέρας, την αίσθηση ότι μπορεί να πεθαίναμε εκεί. Γι’ αυτό πρέπει να προσέχουμε και να παρακολουθούμε τα δελτία των χιονοδρομικών κέντρων, που είναι πάντα πολύ καλά ενημερωμένα»

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]