Γερά δεμένος με το λαϊκό, άμεσο χιούμορ, που τις περισσότερες φορές προκαλούσε γέλια μέχρι δακρύων με τα καυστικά του σχόλια για τον Νεοέλληνα, ο Βασίλης Τριανταφυλλίδης υπήρξε η επιτομή της σάτιρας και του μαύρου χιούμορ με τη δεκαετία του ’80 να τον βρίσκει σε μεγάλη φόρμα.

Οι ατάκες του γίνονταν κτήμα όλων την στιγμή που εκείνος τις εκστόμιζε. Εδιναν κι έπαιρναν στις συζητήσεις στις παρέες δίνοντας έμμεση επιβράβευση στον εκφραστή τους τόσο για το εύστοχο σχόλιο όσο και για τον ακαριαία χιουμοριστικό τρόπο που εκείνος τις σέρβιρε. Ηταν άλλωστε ο πιο εμπορικός καλλιτέχνης που έχει περάσει από την ελληνική τηλεόραση, ενώ στις θεατρικές του παραστάσεις γινόταν το αδιαχώρητο.

Ηταν προφανές ότι ο Πόντιος κωμικός έβλεπε πολύ μπροστά όταν μοίραζε φράσεις όπως «Ποιο Eλληνοτουρκικό και ποιο Eλληνοβαλκανικό. Tο μεγαλύτερο πρόβλημα στην Eλλάδα είναι το Eλληνοελληνικό». Ή «στην Eλλάδα κανείς δε δουλεύει, απλώς ο ένας δουλεύει τον άλλο» και «Νεοέλληνας είναι το άτομο εκείνο που έχει δυο τηλεοράσεις στο σπίτι του, δυο αυτοκίνητα στο πεζοδρόμιό του και δυο ευρώ στην τσέπη του».

Ασφαλώς και δεν δίσταζε να αυτοσαρκασθεί άμεσα και χωρίς υπεκφυγές με ατάκες όπως «Παρακαλώ να γελάτε πιο γρήγορα, δεν έχω πολλή ώρα στη διάθεσή μου», ή «Μόλις με βλέπουν οι γυναίκες πέφτουν κάτω. Αυτό ασφαλώς ισχύει γι’ αυτές που δε μπορούν να σταθούν στα πόδια τους».

Στην κορυφή

Ο πρώτος του δίσκος με τίτλο «Για δέσιμο» κυκλοφόρησε το 1978 και οι πωλήσεις του ήταν τέτοιες που τον έφεραν κατευθείαν στο Νο1 στον πίνακα επιτυχιών, κάτι που δεν είχε επαναληφθεί στο παρελθόν για αντίστοιχη κυκλοφορία.

Το ίδιο φυσικά συνέβη και στη συνέχεια με τα υπόλοιπα άλμπουμ του όπως τα «Δοξάστε με» (1979), «Μαλακά… πιο μαλακά» (1984), «Εθνος ανάδελφον» (1985), «Natin-Fatin» (1987) κ.ά. Ηταν η χρυσή εποχή του σπουδαίου κωμικού με το ακροατήριό του να κρέμεται από τα χείλη του και τις εμφανίσεις του να γίνονται ανάρπαστες. «Τη σάτιρα την έχουμε εγγεγραμμένη στο DNA μας εμείς οι Πόντιοι, είναι αναπόσπαστο κομμάτι της κουλτούρας μας.

Ο αυτοσαρκασμός είναι το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της ράτσας μας. Δεν χαριζόμαστε σε κανέναν, ούτε στον εαυτό μας», έλεγε σε συνέντευξή του δίνοντας μια εξήγηση στη μεγάλη επιτυχία του.

Και σε πιο προσωπικό τόνο προσέθετε: «Μέσω του γέλιου μπορούσα να μιλήσω για όσα μας πλήγωναν. Ακόμη και τώρα αυτό κάνω. Ηταν ένα εφεύρημα το γέλιο, ένα τέχνασμα. Από κάτω υπήρχαν οργή και θλίψη».

Πειρατικές κασέτες

Τεράστια επιτυχία είχαν ασφαλώς και οι πειρατικές κασέτες του που κυκλοφορούσαν από τις θεατρικές του παραστάσεις, όπως επίσης και οι ραδιοφωνικές του εκπομπές στο Β’ Πρόγραμμα («Aραμπάδες με καρούλια», «Βάσανα που ‘χει η Αγάπη») με τον Αντώνη Ανδρικάκη.

Με τον Γιάννη Κακουλίδη και τον Λάκη Μπέλλο κάνουν ένα μοναδικό τρίο στη συγγραφή κειμένων για τις επιθεωρήσεις του («Σ’ όλο τον κόσμο είναι ίδια, μα στην Ελλάδα σπάει καρύδια», «Ελλάς το καφενείο σου», «Ασπρα μούρα, μαύρα μούρα, μάνα αν αργήσω φάε» κ.ά.) οι οποίες γίνονταν εύκολα sold out. Στα μέσα της δεκαετίας του ’80 ο Γιάννης Καλαμίτσης ήταν εκείνος που τον προμήθευε ατάκες που έμειναν στα χρονικά για παραστάσεις όπως «Βαζελληνίδες-Βαζέλληνες» και «Πράσινα δαμάσκηνα και ψιλές ελιές».

Στο Δελφινάριο, στον Ορφέα, στο Αλσος, στο Βέμπο, στο Ακροπόλ, όπου εμφανιζόταν ο Χάρρυ Κλυνν γινόταν το αδιαχώρητο.

Ποιος μπορεί να ξεχάσει τον τρομερό Πόντιο να υποδύεται στις ταινίες του τον Τραμπάκουλα πάνω στο βουνό ή τον ταξιτζή που μουτζώνει με χέρια και πόδια και εκστομίζει ατάκες με αυθεντικότητα και σιγουριά που η πείρα χρόνων στο τιμόνι του έχει χαρίσει; Έπαιξε το γύφτο, έπαιξε το βλάχο και έβαλε στο ίδιο τραπέζι τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Ανδρέα Παπανδρέου σε μια ανεπανάληπτη παρτίδα τάβλι, όπου οι δύο ηγέτες παραδέχονται στο τέλος ότι «από μαλακίες δόξα τω Θεώ κι ο δυο μας…».

Οι μιμήσεις που έκανε στους πολιτικούς της εποχής ήταν ασυναγώνιστες. Οποιος τον έχει δει να μιμείται τον Κωνσταντίνο Καραμανλή με τις παύσεις του, το πλατάγιασμα της γλώσσας και τις ανάσες του, δεν τον ξεχνά ποτέ. Η κηδεία του θα γίνει μεθαύριο Πέμπτη στην Καλαμαριά.

6+1 ρόλοι του Χάρρυ Κλυνν που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ

Ο Χάρρυ Κλυνν ήταν ένας από τους θρυλικότερους κωμικούς της παλιάς και της σύγχρονης Ελλάδας. Μέχρι και πριν μια δεκαετία βρισκόταν δυναμικά στις επάλξεις και σατίριζε το κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι με τον old school τρόπο του. Δηκτικός, κυνικά αστείος, αυθόρμητος και αφοπλιστικός.

Ο θάνατος του είναι το τέλος της επιθεώρησης και των μεγάλων κωμικών. Ήταν ο τελευταίος των Μοϊκανών. Καλλιτέχνης πολλαπλών όψεων, αφού εκτός από την σάτιρα μέσω της υποκριτικής, είχε και τη σάτιρα μέσω της μουσικής. Ο δίσκος του Πατάτες αποτελεί το καλύτερο δείγμα της σατιρικής του φύσης.

Όλα τα παραπάνω αποτυπώνονται στους ρόλους του. Ρόλοι που μάθαμε ακόμα κι εμείς που δεν τον ζήσαμε στο ζενίθ της πορείας του. Που ακούσαμε από τους γονείς μας για τον Χάρρυ Κλυνν και αναζητήσαμε στα δικά μας μέσα την καλλιτεχνική του αξία.

Για να αποτίσουμε τον δικό μας φόρο τιμής, συλλέξαμε 7 χαρακτηριστικούς ρόλους του. Αυτούς που δείχνουν χωρίς καθόλου λόγια τι ήταν ο Χάρρυ Κλυνν.

1) Ο Τραμπάκουλας της νέας εποχής. Ένας χαρακτήρας που εγκαινίασε στα 80’s και τον προσάρμοσε στην Ελλάδα του 2005.

2) Ο Αρτέμης ο μποέμ.

https://www.youtube.com/watch?v=j9xzEYf28MA

3) Ένα από τα θρυλικότερα σκετς. Όχι μόνο του Χάρρυ Κλυνν.

4) Στην ταινία Γάμος Αλά Ελληνικά όπου ως αδερφός της Ξένιας Καλογεροπούλου είχε φέρει τον Γιώργο Κωνσταντίνου στα όρια του.

5) Στα 201 Καναρίνια.

6) Ο ταξιτζής του δεν θα μπορούσε να λείπει.

7) Άλλος ένας ακραιφνώς σατιρικός χαρακτήρας, βγαλμένος από την ελληνική πραγματικότητα.

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]