Είναι αρχές της δεκαετίας του 60 όταν ο πανίσχυρος τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής κάνει διακοπές στη Μύκονο μένοντας στο ξενοδοχείο “Λητώ”. Εκεί γνωρίζει τον Αντώνη Χαριτόπουλο και τη σύζυγό του Τσαμπίκα από το φαγητό της οποίας εντυπωσιάζεται τόσο που της ζητά να έρθει στην Αθήνα. “Θέλω κάποια να μαγειρεύει σαν εσένα” της λέει και παρότι είναι δύσκολο να αρνηθείς κάτι στον Καραμανλή, αυτή του απαντά: “Εγώ δεν μπορώ, θα σου στείλω όμως να τρως τον γιό μου”. Ο εικοσάχρονος Θόδωρος υπηρετεί τότε τη θητεία του στο Πολεμικό Ναυτικό και οι αξιωματικοί στο ναύσταθμο της Σαλαμίνας δυσκολεύονται να χάσουν το ναύτη με την ξεχωριστή μαγειρική ικανότητα.

Το άλμα στη ζωή του νεαρού Θόδωρου είναι τεράστιο, αφού ο γιος του μπάρμπα Αντώνη του ψαρά έχοντας τελειώσει μόλις το Δημοτικό, βρίσκεται από τη μια στιγμή στην άλλη στο σπίτι του πρωθυπουργού στην οδό Καρνεάδου στο Κολωνάκι. Ο πρώτος που εντυπωσιάζεται από τις μαγειρικές του ικανότητες είναι ο βασιλιάς Παύλος ο οποίος μάλιστα τον διεκδικεί για τη δική του κουζίνα. Αρκετά χρόνια αργότερα ο Θόδωρος θυμάται για εκείνη την υψηλού πολιτειακού επιπέδου …διεκδίκησή του :“Είχε ενθουσιαστεί ο Παύλος με το φαγητό και ζήτησε από τον Πρόεδρο να έχει τη δυνατότητα να με χρησιμοποιεί στο παλάτι για τα βασιλικά εδέσματα. Ο Πρόεδρος όμως είχε άλλη άποψη”.

Ο Θόδωρος όμως δεν είναι μόνο καλός μάγειρας. Με εφόδια τη φυσική του ευγένεια, την υπομονή, την οργανωτικότητα και την αφοσίωση στη δουλειά του κερδίζει γρήγορα την εμπιστοσύνη του Καραμανλή και εξελίσσεται ταχύτητα στο “δεξί του χέρι”. Μάγειρας, οικονόμος, γραμματέας μα πάνω από όλα άνθρωπος απολύτου εμπιστοσύνης. Φροντίζει τη διατροφή, το γραφείο, την γκαρνταρόμπα του. Πρωθυπουργοί, βουλευτές, υπουργοί, βασιλιάδες πρέπει να μιλήσουν πρώτα με τον Θόδωρο για να καταλήξουν στον Καραμανλή.

Πολλοί θεωρούν ότι ο τελευταίος τον βλέπει σαν το παιδί που δεν απέκτησε ποτέ. Άλλωστε εκτός από επαγγελματικές σύντομα οι σχέσεις τους γίνονται και οικογενειακές. Ο Θόδωρος παντρεύεται την Τσαμπίκα από τη Ρόδο και ο “Πρόεδρος” -όπως τον αποκαλεί πάντα- παντρεύει τα τρία τους παιδιά, Μαρία, Αναστασία και Αντώνη, ενώ βαφτίζει τα εγγόνια του. Τον ακολουθεί με τη σύζυγό του στο Παρίσι τα δύσκολα χρόνια της αυτοεξορίας και της δικτατορίας. “Είχαμε τη βαλίτσα έτοιμη πίσω από τη πόρτα έτοιμη για να φύγουμε και μείναμε τελικά 11,5 χρόνια” θα πει ο Θόδωρος.

Παρότι βρίσκονται βρίσκονται μαζί σχεδόν όλες τις ημέρες του χρόνου, η μοίρα θέλει το ιστορικό βράδυ της 24ης Ιουλίου 1974 όπου ο Καραμανλής επιστρέφει εσπευσμένα στην Αθήνα, εκείνος να βρίσκεται στη Μύκονο για να δει την οικογένεια του. Ακόμα κι έτσι όμως βρίσκει τρόπο να βρεθεί πάλι δίπλα του :“Έφυγα με ένα κρις κραφτ για την Τήνο και από εκεί για τον Πειραιά. Ίσα-ίσα πρόλαβα να φτάσω στη “Μεγάλη Βρετανία” πριν τον Πρόεδρο. Στις έξι το πρωί την ώρα που έλυνε τη γραβάτα του με είδε μπροστά του και τρελάθηκε. Και τι δε μου έλεγε. Ιστορικές στιγμές”.

Όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής φεύγει από τη ζωή το 1988, ο Θόδωρος επιστρέφει στην αγαπημένη του Μύκονο όπου διατηρεί με την οικογένεια του το μικρό ξενοδοχείο “Γλάρος” με τριάντα δωμάτια. Παίρνει τη βάρκα του και ψαρεύει ανοιχτά της Δήλου την οποία λατρεύει, ενώ εκλέγεται για χρόνια δημοτικός σύμβουλος Μυκόνου. Η ενασχόληση με τα κοινά του τόπου του αποτελεί ίσως την μοναδική φορά που δεν ακούει την γνώμη του Καραμανλή :“Τι θέλεις εσύ και μπερδεύεσαι με αυτά τα πράγματα; Εσύ είσαι με τον πρόεδρο της Δημοκρατίας”. Μέχρι το τέλος δεν ξεχνά ποτέ τον “Πρόεδρο” :“Επιβλέπω τον τάφο του κάθε 15 ημέρες και βρίσκομαι εκεί. Δίπλα του. Με την ψυχή μου, νοερά, μιλάω πάντοτε μαζί του. Γιατί νομίζω ο Πρόεδρος θα το ήθελε πολύ”.

Ο Θόδωρος Χαριτόπουλος λέει συνεχώς ότι θα γράψει ένα βιβλίο για τον Καραμανλή που γνώρισε, ώστε να παρουσιάσει μια διαφορετική εικόνα που εκείνη του σκληρού που πιστεύει ο περισσότερος κόσμος γι αυτόν. “Ο Πρόεδρος ήταν ένας πράος άνθρωπος, ευσυγκίνητος, ένας ηγέτης που είχε πολλές ανθρώπινες στιγμές και ιδιαίτερα αυτές τις φανέρωσε τα τελευταία χρόνια της ζωής του”. Το βιβλίο αυτό δεν γράφτηκε ποτέ. Ο Θόδωρος παρέμεινε εχέμυθος μέχρι την τελευταία στιγμή…