Μετά τη συμμετοχή της στο διαγωνιστικό τμήμα του πρόσφατου Φεστιβάλ της Βενετίας, όπου συζητήθηκε αλλά δεν κατάφερε να αποσπάσει κάποιο βραβείο, η ταινία του Ελληνογάλλου σκηνοθέτη όχι μόνο εντυπωσιάζει, αλλά σε αφήνει πραγματικά άφωνο τόσο με το χειρισμό της κάμερας όσο και με όλη την ενορχήστρωση των σκηνών, οι οποίες είναι κάτι παραπάνω από απαιτητικές, καθώς τουλάχιστον στο πρώτο μέρος συμμετέχουν εκατοντάδες άνθρωποι, ενώ κάθε φορά που η δράση «στρίβει στη γωνία», αποκαλύπτεται μπροστά μας ένα ακόμα πιο εντυπωσιακό σκηνικό από το προηγούμενο.

Είναι να απορεί κανείς με τον τρόπο που γυρίστηκαν αυτές οι σκηνές, οι οποίες στις περισσότερες περιπτώσεις διαρκούν αρκετά λεπτά χωρίς να διακόπτονται, ενώ προϋποθέτουν τέλειο συγχρονισμό ανάμεσα στο συνεργείο και το πολυπληθές καστ που βρίσκεται σε κατάσταση παροξυσμού, καθώς εδώ μιλάμε για μια ολομέτωπη αντιπαράθεση των νέων της ομώνυμης συνοικίας εργατικών κατοικιών με τις ισχυρές δυνάμεις της Αστυνομίας. Θα είχε πολύ μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε και το «making of» της ταινίας, γιατί πραγματικά αυτό που καταφέρνει ο Γαβράς να στήσει μπροστά στην κάμερα είναι κάτι που σπάνια συναντάμε στη μεγάλη οθόνη. Του βγάζουμε το καπέλο εδώ, καθώς ως ο άνθρωπος που είχε τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στα γυρίσματα, πιστώνεται μεγάλο μέρος αυτής της σπάνιας επιτυχίας. Χωρίς φυσικά να υποτιμάμε τον καθοριστικό ρόλο των συνεργατών του, που υλοποίησαν χωρίς ψεγάδια όλα όσα εκείνος είχε σχεδιάσει στα χαρτιά. Το αποτέλεσμα σε αφήνει πραγματικά με το στόμα ανοικτό.

Τα προβλήματα του «Athena» εντοπίζονται στο σενάριο και την ανάπτυξη των χαρακτήρων του, που είναι αναιμική. Αν εξαιρέσουμε τον Αμπντέλ, που… μέχρι ένα σημείο αποτελεί τη φωνή της λογικής και προσπαθεί να συμβάλει στην αναίμακτη λύση της πολιορκίας, ο Γαβράς φαίνεται να μη νοιάζεται ιδιαίτερα να χαράξει στη μνήμη μας τους ήρωές του. Δεν τους δίνει χρόνο και περιθώριο να κινηθούν στο γενικότερο πλαίσιο, έτσι ώστε να γίνουμε πραγματικοί κοινωνοί της κατάστασης στην οποία βρίσκονται, που έχει ως συνέπεια το ξέσπασμά τους στους δρόμους.

Σε αντίθεση με άλλες ταινίες που έρχονται στο νου, όπως το «Μίσος» ή οι πιο πρόσφατοι «Αθλιοι» του Λατζ Λι, που συνυπογράφει το σενάριο του «Athena», ο Γαβράς μάς αφήνει να φανταζόμαστε και να υποθέτουμε την πικρή καθημερινότητα των ηρώων του και ποτέ δεν μας τη δείχνει, καθώς είναι επικεντρωμένος στη νύχτα των συμπλοκών με την Αστυνομία. Ασφαλώς και ο καθένας κατανοεί πώς έχουν χτισθεί το μίσος, η απόγνωση και η αγανάκτηση αυτών των παιδιών, που όταν έρθει η αφορμή δεν θα διστάσουν να πάρουν ακόμη και τα όπλα για να διαμαρτυρηθούν και να «ουρλιάξουν» το δίκιο τους. Πόσω μάλλον όταν αυτή η αφορμή είναι η δολοφονία ενός ανήλικου στο δρόμο. Όμως, οι πραγματικά σπουδαίες ταινίες είναι εκείνες που, έστω και αδιόρατα, σου αφηγούνται ιστορίες με ολοκληρωμένο τρόπο, με σύνδεση στο παρελθόν των ηρώων τους που τους έφερε ως εδώ. Οταν σου δίνουν τη δυνατότητα να δεις τη μεγάλη εικόνα, έτσι ώστε να μπορείς να εξαγάγεις πιο ασφαλή και εύστοχα συμπεράσματα για τα ζητήματα που θίγονται στην ταινία. Τίποτα από όλα όσα βλέπουμε στην «Athena» δεν είναι καινούργιο, τα έχουμε ξαναδεί στο παρελθόν, δοσμένα με τρόπο που σε ακολουθεί και σε στοιχειώνει πολύ μετά τους τίτλους τέλους.

Όμως, ο Γαβράς έχει σχεδόν κερδίσει την παρτίδα από τα πρώτα λεπτά της ταινίας του με τις πραγματικά εντυπωσιακές σκηνές που στήνει μπροστά στην κάμερα. Έβαλε τον πήχη πολύ ψηλά μόλις με την τρίτη ταινία της καριέρας του.

Ειδήσεις σήμερα

Τηλεθέαση: Ποιοι γέλασαν και ποιοι έκλαψαν την εβδομάδα που πέρασε

Βασίλισσα Ελισάβετ: Η πρώτη φωτογραφία του τάφου της στον Άγιο Γεώργιο