Σαφέστατα το δεύτερο, αποφάνθηκαν ερευνητές του Ινστιτούτου Ρέγκενστριφ και του Πανεπιστημίου της Ιντιάνα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι προτρέπουν τους ανθρώπους να υιοθετήσουν ανθυγιεινές συνήθειες. Αλλωστε, αν παραμελείς τόσο πολύ τον εαυτό σου, το πιθανότερο είναι να σε φάει η μοναξιά και ο φαύλος κύκλος να διαιωνιστεί…

Το άρθρο αυτό δεν αποτελεί αφορμή για μαύρες σκέψεις και κατάθλιψη, αλλά το αντίθετο: για αισιοδοξία. Την αισιοδοξία που πηγάζει από την επίγνωση της μοναδικής λύσης σε όλα τα σύγχρονα προβλήματα. Κι αυτή δεν είναι άλλη από να μην τα αντιμετωπίζεις μόνος σου, κουλουριασμένος σε ένα καβούκι, αλλά να βγεις από το σπίτι και να ψάξεις να βρεις ανθρώπους για να τα μοιραστείς – ακούγοντας φυσικά και τα δικά τους. Υπάρχουν πολλοί εκεί έξω στην ίδια κατάσταση, απλώς δεν έχουν το θάρρος να ανοιχτούν σε συγγενείς και φίλους, κάνοντας, αν χρειαστεί, νέες γνωριμίες.

Οπως γίνεται αντιληπτό, η αμερικανική έρευνα, που δημοσιεύτηκε στην «Journal of the American Geriatric Society», έγινε κατά βάση σε ηλικιωμένους στις ΗΠΑ. Το βασικό της όμως συμπέρασμα, ότι ο μείζων ψυχοσωματικός παράγων άγχους για τους ανθρώπους κάποιας ηλικίας είναι η μοναξιά, τολμάμε να πούμε, εμπειρικά και διαισθητικά, πως έχει οικουμενική διάσταση.

Οι οδηγίες προς τους Αμερικανούς ειδικούς πρωτοβάθμιας φροντίδας ηλικιωμένων είναι να τους στρέφουν προς την κοινωνικοποίηση, την απόκτηση νέων φίλων. Εδώ στην Ελλάδα, όπου οι οικογενειακοί δεσμοί αντέχουν ακόμη και οι άνθρωποι -παρά την έξαρση της βίας και του ατομικισμού- εξακολουθούν να βρίσκουν πολλούς λόγους να τους κρατάνε μαζί, στην επιδίωξη κοινών στόχων, το φάρμακο για την έξοδο από το προσωπικό τέλμα βρίσκεται στο πρόσωπο του άλλου.

Είτε σε μια πορεία για την υπεράσπιση των δημόσιων αγαθών, παρέα με νέους στην ταυτότητα και στην ψυχή, είτε σε μια ωραία εκδρομή στην παραλία.