Πολύ καλό για να είναι αληθινό… Χωρίς καθυστέρηση, ο αντιπρόεδρος του Ενωμένου Σοσιαλιστικού Κόμματος Βενεζουέλας (PSUV) και «νούμερο 2» του καθεστώτος, στρατηγός ε.α. Διοσδάδο Καμπέγιο, επέκρινε δημόσια τον «μικρό» – για λογαριασμό, προφανώς, και του ίδιου του Μαδούρο.

Τυπικά, η Βενεζουέλα δεν είναι μονοκομματικό καθεστώς, όπως η Κούβα, ούτε ακριβώς σοσιαλιστική. Εχει εθνικοποιήσει μόνο το πετρέλαιο. Στην πράξη, όμως, το περιστατικό επιβεβαιώνει ένα χαρακτηριστικό όλων ανεξαιρέτως των προοδευτικών, αντι-ιμπεριαλιστικών επαναστάσεων στον λεγόμενο Τρίτο Κόσμο.

Υπό την πίεση των ξένων δυνάμεων και των δικών τους αδυναμιών και αντιφάσεων, προϊόντος του χρόνου εκφυλίζονται σε αυταρχικά, γραφειοκρατικά καθεστώτα, που προσπαθούν να αντισταθμίσουν τη φθορά της εξουσίας με στοχευμένες κοινωνικές παροχές. (Τη «διαχείριση της μιζέριας», όπως έλεγαν κάποιοι συνεργάτες του Τσίπρα το 2015, διαπιστώνοντας ότι τα Μνημόνια δεν φεύγουν με τσιτάτα.) Επειδή, εκ φύσεως, ο «σοσιαλισμός της περιφέρειας» δεν διαθέτει την εκλογική ευελιξία, ούτε την ικανότητα προσαρμογής των αστικών καθεστώτων της Δύσης (που κι αυτά έχουν φτάσει στα όριά τους…), αναγκαστικά σκληραίνει και γίνεται αντιδημοκρατικός.

Η αμερικανική επιθετικότητα είναι ένας καλός (και υπαρκτός) μπαμπούλας, αλλά δεν φέρνει πάντα αποτέλεσμα. Οι ΗΠΑ και η αντιπολίτευση στη Βενεζουέλα έμαθαν από τα λάθη τους. Αφησαν κατά μέρος τα πραξικοπήματα και τους τυχάρπαστους τύπου Γκουαϊδό και αποφάσισαν να παίξουν σωστά το δημοκρατικό παιχνίδι, εκθέτοντας ανεπανόρθωτα τον Μαδούρο.

Ο οποίος, στριμωγμένος όπως είναι, συσπειρώνεται γύρω από το στρατό και την καταστολή, για να επιβάλει τον εξώφθαλμα ψευδή του ισχυρισμό ότι κέρδισε τις εκλογές. Αυτό που ίσως τον σώσει είναι ότι οι Αμερικανοί έχουν δύσκολα μέτωπα σε Ουκρανία-Μέση Ανατολή και μπορεί να «εκχωρήσουν» το «βενεζολάνικο ζήτημα» στη Βραζιλία και σε άλλες λατινοαμερικανικές δυνάμεις.