ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ είναι, όπως λέει και ο συγγραφέας, ότι ο νόμος για τα μη κρατικά πανεπιστήμια, που δεν είναι πείραμα, καθώς βασίζεται σε διεθνώς δοκιμασμένα μοντέλα μη κερδοσκοπικών μη κρατικών πανεπιστημίων, ελευθερώνει, όχι μόνο την ιδιωτική, όπως θέλει η παραπληροφόρηση, αλλά και τη δημόσια τριτοβάθμια παιδεία, με προγράμματα που υπερβαίνουν το 1 δισ. ευρώ. Και, κυρίως, ότι η συνύπαρξη δημόσιων και μη κρατικών πανεπιστημίων ωφελεί και τα πρώτα, αμβλύνοντας σημαντικά τις κοινωνικοοικονομικές ανισότητες και ενισχύοντας τον ανταγωνισμό.

Ο ΟΔ. ΖΩΡΑΣ πιστεύει, και αυτό είναι μια πραγματικότητα, ότι η Ελλάδα μπορεί να γίνει πόλος έλξης για χιλιάδες ξένους και Ελληνες φοιτητές, με άμεσα και ορατά οφέλη για την έρευνα (διεθνείς συνεργασίες, υψηλές προδιαγραφές, διαφάνεια, αξιοποίηση) και την οικονομία (δαπάνες διαβίωσης φοιτητών, δημιουργία θέσεων εργασίας, ανάπτυξη αγοράς ακινήτων και κατασκευών, εκπαιδευτικός τουρισμός φοιτητών, φορολόγηση, ανάσχεση εκπατρισμού – επαναπατρισμός επιστημόνων, επενδύσεις στην εκπαίδευση και την έρευνα). Δημιουργείται, δηλαδή, όπως χαρακτηριστικά σημειώνει, τεκμηριώνοντας τον τίτλο του βιβλίου, αλλά και την πάγια αντίληψή του, «ένα συνολικά κραταιό -και όχι απλώς κρατικό- πανεπιστήμιο στην Ελλάδα, τη χώρα που γέννησε την Παιδεία».

ΜΕ ΔΙΑΔΡΟΜΗ συνδεδεμένη με τις μεταρρυθμίσεις στην παιδεία, από τις θέσεις του πρύτανη του Πανεπιστημίου Κρήτης, του προέδρου του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου και έως πρόσφατα του γενικού γραμματέα Ανώτατης Εκπαίδευσης, ο Οδυσσέας Ζώρας «υπήρξε πάντα πρωτοπόρος και οραματιστής», όπως αναφέρει χαρακτηριστικά στον πρόλογο του βιβλίου ο υπουργός Παιδείας Κυριάκος Πιερρακάκης, επισημαίνοντας ότι «αγγίζει την ψυχή της ανώτατης εκπαίδευσης». Και, εν τέλει, ο συγγραφέας διατυπώνει ενδιαφέρουσες προτάσεις, μεταξύ των οποίων να αποφασίζουν τα πανεπιστήμια, με αμιγώς ακαδημαϊκά κριτήρια, ποια τμήματα θα δέχονται την εισαγωγή υπεράριθμων φοιτητών από τους επόμενους στη λίστα εισακτέων.