Η πραγματικότητα, όμως, αποτυπώνεται καλύτερα από εκείνους που γνωρίζουν από πρώτο χέρι πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις, δηλαδή τις γαλλικές εφημερίδες. Οι τίτλοι της «Libération» και της «Le Parisien» αποτυπώνουν με ρεαλισμό το τι συμβαίνει: «Ουφ» γιατί δεν κέρδισε η Λεπέν και «Τώρα, τι κάνουμε;», γιατί δεν διαφαίνεται εύκολος σχηματισμός σταθερής κυβέρνησης. Ας φύγουμε, λοιπόν, από τους παραμορφωτικούς φακούς, γιατί κανένα πρόβλημα δεν λύθηκε επειδή έχασε η Λεπέν.

Η Γαλλία βρίσκεται σε αχαρτογράφητα νερά. Τα σενάρια για την επόμενη ημέρα είναι αρκετά. Το ζήτημα, όμως, είναι πως όλα είναι προβληματικά. Σε επίπεδο λαού πρώτο κόμμα είναι η Λεπέν, αλλά λόγω της ετερόκλητης συμμαχίας Αριστεράς – μακρονικών στον δεύτερο γύρο, ενός πολύπλοκου εκλογικού συστήματος, έχασε την κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Ο Μελανσόν ηγείται, επίσης, ενός περίεργου συνασπισμού κομμάτων από μετριοπαθείς σοσιαλιστές μέχρι το δικό του κόμμα, που κινείται περίπου στις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ του 2015. Το απόλυτο μπάχαλο.

ΤΟ ερώτημα που προκύπτει είναι ποιο ήταν τελικά το μήνυμα των γαλλικών εκλογών; Ή ακόμα και των βρετανικών εκλογών, όπου κέρδισαν οι Εργατικοί ύστερα από 14 χρόνια κυριαρχίας των Τόρις, οι οποίοι προκάλεσαν το Brexit; Και ας μην ξεχνάμε ότι ισχυρά μηνύματα έστειλαν οι πολίτες σε πολλές χώρες και στις ευρωεκλογές. Δυστυχώς, η άνοδος της Ακροδεξιάς σε όλη την Ευρώπη είναι εμφανής. Μπορεί να μην είναι κυρίαρχη δύναμη, αλλά πλέον αποκτά χαρακτηριστικά ισχυρού παίκτη. Από την άλλη πολλά παραδοσιακά κόμματα βυθίζονται. Αυτό έχει συμβεί εδώ και πολλά χρόνια στη Γαλλία και την Ιταλία. Τώρα, στη Γερμανία, οι σοσιαλιστές του καγκελάριου Σολτς εξαϋλώθηκαν, μόλις ενάμιση χρόνο μετά την επικράτησή του στις βουλευτικές εκλογές και το κεντροδεξιό CDU επανήλθε δριμύτερο, αλλά η ανησυχία προέρχεται από την εκτίναξη του ακραίου AfD στη δεύτερη θέση.

ΠΟΛΛΕΣ χώρες, πολλά κόμματα, μεγάλη αναμπουμπούλα. Προφανώς και δεν μπορεί να γίνει «ομαδοποίηση». Κάθε χώρα έχει τα δικά της χαρακτηριστικά, τα δικά της ζητήματα, τις δικές της ιδιαιτερότητες. Υπάρχουν, όμως, τρία βασικά προβλήματα στη γηραιά ήπειρο: οικονομία, μεταναστευτικό, «αργή» Ε.Ε.

ΤΟ «σύστημα» έχει απογοητεύσει τη μεσαία τάξη που τα βγάζει όλο και πιο δύσκολα πέρα οικονομικά. «Δεν φτάνουν τα μισθά», που έλεγε και η αείμνηστη Σαπφώ Νοταρά στην ελληνική ταινία της δεκαετίας του ’60. Η ακρίβεια έχει χτυπήσει τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς, το βιοτικό επίπεδο διολισθαίνει και δεν υπάρχει προοπτική για ένα καλύτερο αύριο. Οι μεγάλες μεταναστευτικές ροές αλλάζουν την καθημερινότητα και δημιουργούν συνθήκες πίεσης σε αυτό που εδώ και πολλές δεκαετίες αποκαλούμε «δυτικό τρόπο ζωής». Ναι, οι Ευρωπαίοι ενοχλούνται. Και μην αρχίσει κανείς τις θεωρίες πως γίναμε όλοι ξαφνικά… ρατσιστές. Βγήκε ο Τόνι Μπλερ, πρωθυπουργός των Εργατικών επί μια δεκαετία στη Βρετανία και ζήτησε από τον νέο πρωθυπουργό, Κρι Στάρμερ, να δημιουργήσει ένα νέο αυστηρό πλαίσιο για τη μετανάστευση. Μήπως είναι και ο Τόνι Μπλερ… ακροδεξιός; Τέλος, η «αργή» Ε.Ε. δείχνει να μην μπορεί να προσαρμοστεί σε έναν πλανήτη που αλλάζει με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Οι αποφάσεις χρονοκαθυστερούν από Σύνοδο Κορυφής σε Σύνοδο Κορυφής, με διαπραγματεύσεις επί διαπραγματεύσεων και η ελίτ των Βρυξελλών μοιάζει να βρίσκεται σε άλλο σύμπαν από αυτό που ζούμε όλοι οι Ευρωπαίοι.

ΠΟΥ καταλήγουμε; Οσο το «σύστημα» επιμένει να αγνοεί τα προβλήματα, τη δυστοπική πραγματικότητα, τόσο η μεσαία τάξη θα στρέφεται σε αντισυστημικές λύσεις. Και, επειδή, όπως έχει αποδειχθεί, κάθε χώρα βαδίζει μόνη της στην Ε.Ε., η κυβέρνηση Μητσοτάκη οφείλει να λάβει σοβαρά υπόψη τα μεγάλα προβλήματα των πολιτών, να βρει λύσεις και να δράσει με ταχύτητα και αποτελεσματικότητα.