Υποτίθεται ότι το βράδυ της 9ης Ιουνίου ο εφιάλτης της Ν.Δ. είναι το κόμμα του Κυριάκου Βελόπουλου. Η Ελληνική Λύση ανήκει στην ευρωομάδα των Συντηρητικών και Μετριοπαθών (ECR), δηλαδή στους πατριώτες δεξιούς ευρωσκεπτικιστές, που έχουν διακριτές διαφορές από τη ριζοσπαστική έως φασίζουσα ομάδα «Ταυτότητα και Δημοκρατία» (ID). Στην τελευταία εντάσσονται η Λεπέν, ο Σαλβίνι, η AfD, o Βίλντερς, oι αντιμετανάστες Φλαμανδοί αποσχιστές του Βελγίου κ.ά.

Στη λογική των mainstream παρατάξεων, το ECR και το ΙD μοιάζουν περίπου το ίδιο. Φορείς μιας «ακροδεξιάς ιδεολογίας, που φλερτάρει τη Ρωσία και απειλεί το ευρωπαϊκό δημοκρατικό κεκτημένο». Τη χαριστική βολή στο κλισέ έδωσε η ίδια η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν στέλνοντας μήνυμα ότι το ΕΛΚ θα μπορούσε να συνεργαστεί με το ECR για το σχηματισμό πλειοψηφίας στην Ευρωβουλή. Εγγύηση του «αρραβώνα» η άριστη σχέση της με την Τζόρτζια Μελόνι – το μετα-μουσολινικό κόμμα της οποίας ιστορικά και ιδεολογικά θα ταίριαζε περισσότερο στο ΙD, αλλά προφανώς οι δύο κυρίες σκέφτονται πραγματιστικά.

Ως επικεφαλής υποψήφια του ΕΛΚ, η πρόεδρος της Κομισιόν έκανε το άνοιγμά της στο ECR (όπου εγκαταβιούν και οι «εξοβελιστέοι» Πολωνοί «εθνολαϊκιστές» του PiS) σε εκδήλωση του Politico και του Studio Europa Maastricht. «Εξαρτάται από τη σύνθεση του Ευρωκοινοβουλίου και από τα μέλη που θα εκλέξει αυτή η ομάδα», είπε χαρακτηριστικά. Το Μεγάλο Σάββατο ημών των Ορθοδόξων, ο Λουξεμβούργιος επικεφαλής των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών, Νίκολας Σμιτ, την εξόρκισε εκ μέρους του Πέδρο Σάντσεθ και άλλων κεντροαριστερών «να μη συνεργαστεί με την Ακροδεξιά», σε οποιαδήποτε εκδοχή της. Μάταιος κόπος. Η απόφαση του ΕΛΚ να φιλήσει το χέρι που δεν μπορεί να δαγκώσει μοιάζει ειλημμένη. Εκτός κι αν το πιάσει τόσο σφιχτά, που να γίνει ένα μαζί του.