Αυτός είναι ο ήρωάς τους, το πρότυπό τους και μάλλον ο «οδηγός» τους για την «άλλη φορά», που «θα είναι αλλιώς». Ουσιαστικά, όλα αυτά είναι αστειότητες και παιδικές ασθένειες. Το μόνο σοβαρό που έχει και κάποια αξία για το σήμερα και το αύριο είναι ότι οι «νεοκαπεταναίοι» κληρονόμησαν αυτούσια τη μιζέρια του καπετάν Αρη. Δεν την αποχωρίζονται ποτέ και τη «φορούν» σαν ιερό φυλαχτό. Τη μιζέρια.

Ο ΜΙΖΕΡΟΣ χαρακτηρίζεται από κακομοιριά. Δεν του αρέσει τίποτα και δεν ευχαριστιέται με τίποτα. Είναι γκρινιάρης και συνήθως ποιοτικά ανεπαρκής. Είναι στενόμυαλος και μικρόψυχος. Εστιάζει πάντα ή ψάχνει να βρει το αρνητικό. Του φταίνε διαρκώς οι άλλοι και είναι κολλημένος στο παρελθόν. Εχει πάντα εχθρούς. Είναι καχύποπτος και υποκύπτει εύκολα σε θεωρίες συνωμοσίας, στις οποίες πρωταγωνιστούν οι «κακοί». Και ζηλεύει. Ζηλεύει παθολογικά. Γι’ αυτό φτάνει -χωρίς να το καταλαβαίνει αρκετές φορές- στο φθόνο.

ΔΥΣΤΥΧΩΣ, η κληρονομιά του «Μιζέρια» παραμένει το «πολιτικό μανιφέστο» του ΣΥΡΙΖΑ. Το απέδειξε και με τη μίζερη αντιμετώπιση της πρόσφατης και κατά κοινή ομολογία επιτυχημένης επίσκεψης του Κ. Μητσοτάκη στις ΗΠΑ. Κρεμάστηκε απελπισμένα από προκάτ δικαιολογίες και αστεία «επιχειρήματα» του τύπου «φοβήθηκε να πει τη λέξη “Τουρκία”», τη στιγμή που όλο το Κογκρέσο όρθιο χειροκροτούσε την καταδίκη της τουρκικής εισβολής και κατοχής στην Κύπρο. Κατέφυγε σε φτηνά ευρήματα περί του πόσο «διασκεδαστικός» ήταν ο πρωθυπουργός και γι’ αυτό χειροκροτήθηκε. Και ταμπουρώθηκε πίσω από διάτρητα κλισέ περί «δεδομένου» και «προκεχωρημένου φυλακίου» -κάτι που είναι πολύ κοντά και στην άποψη της Τουρκίας περί «51ης Πολιτείας των ΗΠΑ»- νομίζοντας ότι κάνει ουσιαστική κριτική.

Ο μίζερος συνήθως χάνει από το αντιληπτικό πεδίο του το κοινό αίσθημα και την κυρίαρχη αντίδραση της κοινωνίας σε ένα γεγονός. Το καβούκι δεν έχει παράθυρα. Ούτε εξαερίζεται επαρκώς. Πώς να καταλάβει ότι η Ελλάδα της κλάψας και της κακομοιριάς δεν είναι η Ελλάδα που θέλουν πια οι Ελληνες; Πώς να καταλάβει ότι το μοντέλο του «μαχαλόμαγκα» ή του «νταουλιέρη» μόνο γέλιο και σαρκασμό προκαλούν πλέον; Δεν μπορεί. Γι’ αυτό και δεν μπορεί να παρακολουθήσει την αλλαγή υποδείγματος που κάνει η χώρα γυρίζοντας σελίδα. Είναι καταδικασμένος να γυρίζει την πλάτη στο μέλλον και να προσκυνά τα πορτρέτα του «Μιζέρια».

ΕΥΓΕ!

Αρίστευσε ο μεγάλος γιος του Α. Τσίπρα στις εξετάσεις για την εισαγωγή σε Πρότυπα σχολεία και πέρασε από τους πρώτους. Ενα μεγάλο και ειλικρινές «εύγε» λοιπόν. Κάθε γονιός θα ήταν υπερήφανος για ένα τέτοιο παιδί. Με τις επιδόσεις του, δεν εξασφαλίζει μόνο καλύτερες προοπτικές για τη ζωή του και το μέλλον του. Δείχνει ώριμο παιδί με ευφυΐα, μεθοδικότητα, διάθεση για μάθηση και αριστεία. Και είναι προς τιμήν του. Χωρίς να εμπλέκεται το παιδί στην ευρύτερη πολιτική αντιπαράθεση, με την επιτυχία του δίνει και κάποιες απαντήσεις, οι οποίες είναι χρήσιμο να ληφθούν σοβαρά υπ’ όψιν στον πολιτικό χώρο του οποίου ηγείται ο ευτυχής πατέρας του. Η στάση του παιδιού δείχνει ότι δεν συμμερίζεται απόψεις που αποτέλεσαν σημαία κατά τη διακυβέρνηση της χώρας. Φαντάζομαι ότι δεν αριστεύει ένα παιδί θεωρώντας ότι «η αριστεία είναι ρετσινιά». Και υποθέτω ότι δεν εκλαμβάνει την «καριέρα» ως «χολέρα». Δεν ξέρω και δεν μου πέφτει και λόγος. Αλλά οι επιδόσεις και η συμπεριφορά του δεν φαίνεται να ταιριάζουν και πολύ με τη λογική της «ήσσονος προσπάθειας» που καλλιέργησε ο ΣΥΡΙΖΑ με υπουργούς Παιδείας τους Ν. Φίλη και Κ. Γαβρόγλου. Οι οποίοι υπήρξαν και δηλωμένοι αντίπαλοι των Πρότυπων και Πειραματικών σχολείων. Η εκπαιδευτική πολιτική που ακολούθησε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. απέτυχε παταγωδώς. Κι αυτό φαίνεται, μεταξύ άλλων, από τη θέρμη με την οποία αγκαλιάζονται οι εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησης. Φαίνεται από τη συνειδητοποίηση ότι το να μπει ένα παιδί στο πανεπιστήμιο γράφοντας 2 και 3 δεν είναι ευλογία, αλλά χάσιμο χρόνου και χρημάτων από οικογένειες που δεν τους περισσεύουν. Η σύνδεση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης με την αγορά εργασίας δεν είναι καπιταλιστική τιμωρία, αλλά αδήριτη ανάγκη που δημιουργεί η σύγχρονη πραγματικότητα. Το να προσχωρήσει σε αυτές τις ορθολογικές και αυταπόδεικτες αξίες και η αξιωματική αντιπολίτευση είναι καλύτερο και για την Παιδεία και την αξιωματική αντιπολίτευση και για τη χώρα.

Σηκώθηκε «σκόνη»

Μετά τη θριαμβολογία της Κυριακής για τις 152.000 που πήγαν να ψηφίσουν τον χωρίς αντίπαλο Α. Τσίπρα, άρχισαν οι μουρμούρες στην Κουμουνδούρου. Οι πρώτες αφορούσαν τη μεγάλη καθυστέρηση στην έκδοση των αποτελεσμάτων. Μετά, ήρθε η κριτική για την έλλειψη αντιπάλου, με πιο χαρακτηριστική εκείνη του Ν. Αθανασίου, ο οποίος είπε ότι έπρεπε να υπάρχουν 4-5 υποψήφιοι, «έστω και με κλήρωση». Πιο σημαντικό απ’ όλα, όμως, ήταν οι αιχμές περί «μαγειρεμάτων». Δεν έλειψαν οι δημόσιες επώνυμες αιχμές (όπως, π.χ., της Μ. Ρεπούση για «κατευθυνόμενη σταυροδοσία» ή του άλλοτε συμβούλου στρατηγικής, Ν. Καρανίκα, που δεν κατάφερε να εκλεγεί ή της Σταυρούλας Μάρκου από τη Ροδόπη για ελεγχόμενη Εφορευτική Επιτροπή κ.λπ.). Ο «θρίαμβος της 15ης Μαΐου» ξεθωριάζει σηκώνοντας σκόνη κι αφήνοντας πίσω του σκιές…

…Η «μάχη του Μενιδίου»

…Στο πλαίσιο αυτό υπήρξε η περίεργη «μάχη του Μενιδίου», η οποία έκρινε και την πρωτιά της Ε. Αχτσιόγλου στην εκλογή των μελών της Κ.Ε. στην Αττική. Μέχρι να αρχίσουν να καταμετρώνται οι σταυροί στο Μενίδι, που ήταν το τελευταίο εκλογικό κέντρο που απέμενε, προηγούνταν -με μικρή διαφορά- η Ρ. Δούρου. Ομως, το Μενίδι έκανε την ανατροπή κι έτσι βγήκε πρώτη η Ε. Αχτσιόγλου. Η οποία χωρίς αμφιβολία είναι από τα πιο σοβαρά, συγκροτημένα και μετρημένα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Υπήρξε εσωκομματική αντάρα η οποία άγγιξε και το σεξισμό, καθώς κάποια στελέχη του κόμματος απέδωσαν την ανατροπή στον σύζυγο της Ε. Αχτσιόγλου, Δ. Τζανακόπουλο, ο οποίος, εκτός από γραμματέας του κόμματος, θεωρείται ότι ελέγχει τη Δ. Αττική. Το περιστατικό ουσιαστικά δεν έχει καμία αξία. Απλώς είναι ενδεικτικό του κλίματος που εξακολουθεί να επικρατεί εντός του «νέου ΣΥΡΙΖΑ»…

ΕΞΑΛΛΟ ΤΟ ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΥΠΕΞ

Δεν λέει να ηρεμήσει η Αγκυρα μετά την επίσκεψη του Κ. Μητσοτάκη στην Ουάσιγκτον. Παρ’ ότι πήγε χθες ο Μ. Τσαβούσογλου και μίλησε με τον Αμερικανό ΥΠΕΞ, Α. Μπλίνκεν, η Τουρκία βρίσκεται σε παροξυσμό. Με αφορμή τη χθεσινή 103η επέτειο της Γενοκτονίας των Ποντίων, το τουρκικό ΥΠΕΞ, εμφανώς ενοχλημένο από τη θερμή υποδοχή του Κ. Μητσοτάκη από το Κογκρέσο, επιδόθηκε σε νέο παραλήρημα. Εφτασε στο σημείο να μιλήσει για «βάναυσα εγκλήματα και θηριωδίες» της Ελλάδας «εναντίον άλλων θρησκευτικών ή εθνοτικών ομάδων, ιδίως των Τούρκων». Στις «θηριωδίες» συμπεριλαμβάνει και την απελευθέρωση… «σφαγή της Τριπολιτσάς» το 1821! Κι όλα αυτά για να μην παραδεχθεί τη Γενοκτονία των Ποντίων. Στις 19 Μαΐου 1919, στον Πόντο, κάηκαν και καταστράφηκαν 1.130 χριστιανικές ορθόδοξες εκκλησίες, 960 σχολεία, αφανίστηκαν 815 κοινότητες και χάθηκαν 350.000 ζωές.