Αποτελούν, δηλαδή, τον ιδεώδη ανθρωπότυπο για τον ολοκληρωτικό καπιταλισμό που διαπλάθεται γοργά στις ΗΠΑ, με την εξής πολιτειακή μορφή: Δικτατορία των υπερπλουσίων, με αδιαμεσολάβητη πλέον σχέση με την πολιτική εξουσία. Μικρομεσαίος δισεκατομμυριούχος σε σχέση με τους Μασκ, Μπέζος, Γκέιτς και Σόρος, ο Τραμπ είδε εντούτοις την περιουσία του να αυξάνεται κατά 300 εκατ. δολάρια μετά τη νίκη του, φθάνοντας τα 6,3 δισ. Οσο για τον Ελον Μασκ, που κατά πολλούς θα είναι το πραγματικό αφεντικό του Λευκού Οίκου (μόνο το δαχτυλίδι δεν του έδωσε ο Τραμπ, ενώ τον είχε μαζί του στη συνομιλία με τον Ζελένσκι) ξεπέρασε για πρώτη φορά τα 300 δισ. δολάρια, μόνο και μόνο επειδή ο ευνοούμενος πολιτικός του (ξανα)έγινε πρόεδρος των ΗΠΑ.

Καλώς ή κακώς ο Κασσελάκης έχει προβεί στην αβίαστη δήλωση ότι «έχει αρκετά λεφτά για να μην ξαναδουλέψει στη ζωή του». Αλλοτε μια τέτοια ύβρις θα καθιστούσε απαγορευτική την πολιτική καριέρα σε οποιονδήποτε πολιτικό, οποιουδήποτε κόμματος, ως αντιβαίνουσα στην πολιτική δεοντολογία και σε θεμελιώδεις κανόνες των «χρηστών ηθών» (με τη στενή έννοια του Αστικού Κώδικα).

Τώρα όχι μόνο δεν τρέχει τίποτα, αλλά ο Κασσελάκης δηλώνει από πάνω «και πολύ αριστερός», με ύφος ζεν πρεμιέ του Ομηρου Ευστρατιάδη στα αλησμόνητα 80’s. Πέρα από την εγγενή ιλαρότητα, το πράγμα -στην Αμερική τουλάχιστον, την πραγματική πατρίδα και πνευματική τροφό του Στέφανου- δείχνει να σοβαρεύει. Ενώ στις εκλογές του 2000 θεωρήθηκε σκανδαλώδες το ποσό του 1,5 δισ. δολαρίων που συγκέντρωσαν για την εκστρατεία τους ο Mπους με τον Γκορ, στις τελευταίες εκλογές το μπάτζετ των Τραμπ-Χάρις ξεπέρασε τα 16 δισ. δολάρια και όλοι το θεώρησαν φυσιολογικό.

Η προέλευση των χρημάτων του Στέφανου είναι ένα θέμα. Η αποκολοκύνθωση, όμως, που σκορπά η παρουσία του στην πολιτική είναι ένα θέμα ακόμη πιο σοβαρό.