Κατ’ αρχάς γεννήθηκε σε περίεργη ώρα. Ούτε στην αρχή της προ ημερησίας διάταξης συζήτησης που είχε ξεκινήσει, αλλά ούτε και στο τέλος της, όπως προβλέπει η κοινή λογική και η κανονικότητα. Δεν έχει συμβεί ξανά στα κοινοβουλευτικά χρονικά κατάθεση πρότασης δυσπιστίας μεσούσης μίας άλλης σημαντικής κοινοβουλευτικής συζήτησης. Αλλά σιγά μην «κόλλαγαν» σε τέτοιες «λεπτομέρειες». Ο θεσμικός σεβασμός των πρωταγωνιστών της προαναγγελθείσας πρότασης δυσπιστίας θεωρείται de facto αδιαμφισβήτητος. Μία Ζωή Κωνσταντοπούλου, ένας Σωκράτης Φάμελλος κι ένας Αλέξης, έστω και Χαρίτσης, αποτελούν εγγυήσεις θεσμικότητας. «Αδικείται» λίγο ο αρχιερέας της μυθοπλασίας, Κυριάκος Βελόπουλος, αλλά ο ίδιος ευφυώς απέφυγε τον συναγελασμό με τις κατακερματισμένες μορφές της σημερινής Αριστεράς, που προέρχεται από τη μήτρα του άλλοτε κραταιού ΣΥΡΙΖΑ.

Ο «γκεστ σταρ» της πολιτικής τερατογένεσης, που υπογράφει πρώτος πρώτος το κείμενο της μομφής, όμως, είναι άλλος. Είναι ο Ν. Ανδρουλάκης και το πολιτικά μεταλλαγμένο ΠΑΣΟΚ του. Οχι όλο, για να είμαστε ακριβείς και δίκαιοι, αλλά η ηγεσία και η ηγετική ομάδα του.

Πώς και γιατί ο Ν. Ανδρουλάκης συναντήθηκε, στα σκοτάδια της αντιθεσμικής συμπεριφοράς, με αυτούς που δεν επρόκειτο να κυβερνήσει; Δηλαδή, με τη Ζ. Κωνσταντοπούλου, τον Σ. Φάμελλο και τον Α. Χαρίτση; Τι γυρεύει ένας Υδραίος στη Λάρισα; Πώς ένα κατεξοχήν θεσμικό και πατριωτικό κόμμα βρέθηκε να κυνηγάει την ουρά των άλλοτε συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ; Πώς ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης βρέθηκε να υπηρετεί το τέταρτο και το έκτο κόμμα κι ένα κόμμα που δεν μπόρεσε να μπει ούτε στην Ευρωβουλή; Δεν έφταναν τα κουκιά για να κατατεθεί η πρόταση δυσπιστίας, θα αντιτείνει κάποιος «ρεαλιστής» της πολιτικής. Το ΠΑΣΟΚ δεν είχε την αριθμητική αυτοτέλεια για να καταθέσει μόνο του την πρόταση. Εντάξει. Αλλά μήπως η έλλειψη αριθμητικής αυτοτέλειας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια και στην έλλειψη πολιτικής αυτοτέλειας; Μέχρι πριν από πολύ λίγες ημέρες το ΠΑΣΟΚ χαρακτήριζε τον ΣΥΡΙΖΑ «χορηγό της κυβέρνησης» και ο ΣΥΡΙΖΑ το ΠΑΣΟΚ «πράσινο ΚΚΕ». Ποια θεία χείρα «ευλόγησε» αυτόν τον πολιτικό γάμο;

Η «ανάγκη», που είναι κινητήριος δύναμη στη ζωή, μπορεί να ευλόγησε τον προκλητικά ετερόκλητο συνασπισμό. Ή και κάποιοι άλλοι που έχουν τον τρόπο τους και αντιλαμβάνονται τη ζωή πιο ωμά και κυνικά. Η ουσία δεν αλλάζει. Το ΠΑΣΟΚ του Ν. Ανδρουλάκη διέβη τον Ρουβίκωνα και βρίσκεται πλέον στα θολά νερά του λαϊκισμού και τα ρυπαρά λύματα του διχασμού και της τοξικότητας. Μετά τη χθεσινή κίνηση ο Ν. Ανδρουλάκης δεν θα μπορεί λεκτικά να υποστηρίξει την έννοια «αυτόνομη πορεία». Και σχεδόν αυτόματα θα προσχωρήσει στη θέση του Π. Γερουλάνου, ότι αν κερδίσουμε τις εκλογές θα κυβερνήσουμε με τον ΣΥΡΙΖΑ, τη Ζ. Κωνσταντοπούλου και τον Γ. Βαρουφάκη.

Στη «θέση Γερουλάνου» η κρίσιμη λέξη είναι το «αν». Αν κερδίσει το ΠΑΣΟΚ. Δηλαδή, αν το ΠΑΣΟΚ έρθει πρώτο κόμμα, ώστε να πάρει το μπόνους και να έχει αριθμητικές πιθανότητες να σχηματίσει κυβέρνηση. Επειδή το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω, υπάρχει η αίσθηση ότι το ΠΑΣΟΚ χθες υπέστη κάταγμα. ΣΥΡΙΖΑ, Πλεύση Ελευθερίας και Νέα Αριστερά δεν έχουν να χάσουν σχεδόν τίποτα. Ούτε πιστεύουν ότι μπορούν να κυβερνήσουν       -μόνο ο «πιστός» Κ. Βελόπουλος το πιστεύει, βάζοντας ο Θεός το χέρι του- ούτε έχει σημασία αν θα είναι τρίτο, τέταρτο ή έκτο κόμμα. Τους αρκεί να είναι στη Βουλή και να μην κλείσει το μαγαζί.

Ο Ν. Ανδρουλάκης ήταν άλλη περίπτωση, ειδικά μετά την επανεκλογή του στην ηγεσία του κόμματος. Γι’ αυτό και αρχικά φούσκωσε δημοσκοπικά. Ενα μέρος του κεντρώου χώρου, αλλά και του «μετώπου της λογικής», θέλοντας να υπάρχει σοβαρή αντιπολίτευση στη χώρα, πίστεψε πως ο Ν. Ανδρουλάκης είχε πάρει το μήνυμα των ευρωεκλογών κι ήταν έτοιμος να κάνει πολιτική προτάσεων και εναλλακτικών λύσεων. Το δημοσκοπικό χάπι ήταν χρυσωμένο με τη δεύτερη θέση, αλλά παρέμεινε χάπι. Και τώρα, με τον επίσημο εναγκαλισμό του με τον ανορθολογισμό και τον λαϊκισμό, το χάπι κινδυνεύει να γίνει δισκίο.

Η συζήτηση που άρχισε χθες με την πρόταση δυσπιστίας, από την πλευρά της αντιπολίτευσης, είναι μια μονοθεματική συζήτηση για την τραγωδία των Τεμπών. Αναμφίβολα πρόκειται για ένα μείζονος σημασίας θέμα, το οποίο γέμισε τις πλατείες με πολίτες πονεμένους, στενοχωρημένους και θυμωμένους. Δυστυχώς, όμως, ακόμα κι αν λάμψει η αλήθεια, αποδοθεί δικαιοσύνη και λυτρωθούν οι συγγενείς των θυμάτων, η κοινωνία θα συνεχίσει να έχει πολύ σοβαρά προβλήματα. Τα οποία δεν λύνονται ούτε με κατάρες ούτε με ευχές και προσευχές ούτε με πολιτικές κενολογίες. Και εκεί το σκοτάδι της αντιπολίτευσης θα γίνει ακόμα πιο πυκνό.

ΑΙΧΜΗ

Η ΧΑΜΕΝΗ ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΕΝΤΥΠΩΣΕΩΝ

Οσο δεδομένο είναι ότι η κυβέρνηση έχει πολιτική και προγραμματική υπεροπλία έναντι των αντιπάλων της, άλλο τόσο δεδομένο είναι ότι, προς το παρόν, έχει χάσει τη μάχη των εντυπώσεων για την τραγωδία των Τεμπών. Και τι έγινε; Εγινε. Κάποιες λέξεις-κλειδιά, όπως το «μπάζωμα», η «συγκάλυψη», το «οξυγόνο», το «έγκλημα» έχουν χαραχθεί στο συλλογικό υποσυνείδητο, έστω κι αν η μεγάλη πλειοψηφία όσων τα συμμερίζονται δεν τα ξέρουν ουσιαστικά.

Δεν ξέρουν ότι η «μονταζιέρα» ήταν fake news. Δεν ξέρουν ότι βίντεο με το «Δεν έχω οξυγόνο» είναι αποτέλεσμα κοπτοραπτικής για την πρόκληση ευαισθησίας και θυμού. Δεν ξέρουν ότι έχει εισβάλει στη χώρα ένας στρατός από bots, τα οποία παραπλανούν και φτιάχνουν κλίμα. Δεν ξέρουν ότι τα… τρία «χαμένα» βαγόνια έγιναν κανένα και ότι οι τόνοι ξυλολίου ξεκίνησαν από… κοντέινερ, μετά «πήγαν» στην τρίτη πλατφόρμα, ακολούθως στη «δεύτερη», για να καταλήξουν στην καμπίνα των μηχανοδηγών, όπου υπάρχουν έλαια σιλικόνης. Ή δεν ξέρουν ότι, κατ’ άλλη εκδοχή, έγιναν μπιτονάκια με υγρό που κάνει τα ποτά «μπόμπες» στα μπαρ.

Δεν ξέρουν πολλά ακόμα, όπως π.χ. γιατί πραγματογνώμονες τηλεστάρ και μέντορες των θεωριών συνωμοσίας αλλάζουν άποψη σαν τα πουκάμισα ή δεν ξέρουν την ουσιώδη διαφορά της πολιτικής και της ποινικής ευθύνης, με αποτέλεσμα να θεωρούν λύση μόνο το να πάει ο Μητσοτάκης φυλακή.

Αυτή τη μάχη, είτε από υποτίμηση είτε από αδράνεια, είτε από έλλειψη επαφής με την πραγματικότητα είτε επειδή αιφνιδιάστηκε, την έχασε. Γεγονός που καθιστά πιο δύσκολη την επανάκτηση της πολιτικής και ηθικής ηγεμονίας.

ΑΠΟΡΙΑ-1

Η συνταγματική κατοχύρωση της αξιολόγησης των δημοσίων υπαλλήλων οδηγεί και στην άρση της μονιμότητας όσων αποτύχουν ή θα είναι μισή δουλειά;

ΑΠΟΡΙΑ-2

Πόσοι θα ανταποκριθούν άραγε στο κάλεσμα των συγγενών των 104 θυμάτων στο Μάτι για τις 12 Μαρτίου, όταν η εισαγγελέας θα αγορεύσει για την ενοχή ή όχι των 21 κατηγορουμένων;

ΑΠΟΡΙΑ-3

Τελικά το ακορντεόν του ανασχηματισμού «κλείνει» για τις 15-20 Μαρτίου;