ΜΠΟΡΕΙ να έχει μείνει η μάσα στους εσωτερικούς χώρους, αλλά αυτό δεν αποτελεί μέτρο περιορισμού πρόσβασης για κανέναν. Και ίσως θα ήταν καλύτερα να παραμείνει υποχρεωτική η χρήση της μάσκας σε όλους τους κλειστούς χώρους δημόσιας συνάθροισης. Δεν θα πάθουμε και κάτι.

ΤΑ ερωτήματα που ανακύπτουν είναι δύο.

ΚΑΤ’ αρχάς, τελειώσαμε με την πανδημία; Προφανώς και κανείς δεν μπορεί να το γνωρίζει. Ούτε οι επιστήμονες ούτε περισσότερο οι πολιτικοί. Αρκετοί επιδημιολόγοι θεωρούν πιθανή την εμφάνιση νέων μεταλλάξεων, αλλά και την επανάκαμψη του κορονοϊού από το φθινόπωρο. Απάντηση ξεκάθαρη, πάντως, δεν υπάρχει. Ετσι κι αλλιώς, όμως, πρέπει να μάθουμε να συμβιώνουμε με τον κορονοϊό.

ΤΟ δεύτερο ερώτημα -ίσως και πιο σημαντικό- είναι τι μάθημα πήρε το κράτος από τη διετία της πανδημίας.

ΕΙΝΑΙ βέβαιο πως για μια ακόμη φορά διαπιστώθηκε πως οι πολίτες μπορούν να εμπιστευθούν τα δημόσια νοσοκομεία και το ιατρικό – νοσηλευτικό προσωπικό. Από την άλλη, για μια ακόμη φορά διαπιστώθηκε πως υπάρχουν μεγάλες παθογένειες στο Εθνικό Σύστημα Υγείας. Και δεν είναι μόνο θέμα χρημάτων. Ακόμα και τα χρόνια που το κράτος «πέταγε τα λεφτά από τα παράθυρα», στο ίδιο χάλι, ίσως και χειρότερα, ήταν πολλά νοσοκομεία.

ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ άμεσα μια νέα στρατηγική, ένας νέος σχεδιασμός στη λειτουργία του συστήματος. Τι νόημα έχει να υπάρχουν νοσοκομεία στην περιφέρεια που απλώς «στέλνουν» τους ασθενείς στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη; Κάποια μπορεί να πρέπει να μετατραπούν σε δημόσια διαγνωστικά κέντρα, κάποια να ενισχυθούν με υποδομές και προσωπικό, κάποια να συγχωνευτούν. Πάντως δεν μπορεί να συνεχιστεί η ίδια κατάσταση.

ΠΡΕΠΕΙ να αυξηθούν σημαντικά οι χορηγίες ιδρυμάτων και εταιριών. Τα νοσοκομεία που κατασκευάζει το Ιδρυμα Νιάρχος σε Θεσσαλονίκη και Κομοτηνή, το Μεταμοσχευτικό Κέντρο του Ωνασείου, η ανακαίνιση του «Παίδων» από τον ΟΠΑΠ, του «Ευαγγελισμού» από την Εθνική Τράπεζα και άλλες παρόμοιες δράσεις δείχνουν το δρόμο. Το κράτος οφείλει να κινητοποιήσει ακόμα περισσότερο τους ιδιώτες. Να υιοθετήσουν κάθε νοσοκομείο σε κάθε γωνιά της χώρας.

ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ, βέβαια, πολλά ακόμα. Προσλήψεις γιατρών. Προσλήψεις νοσηλευτών. Χρειάζονται και υψηλότεροι μισθοί. Γιατί αλλιώς οι νέοι γιατροί θα συνεχίσουν να προτιμούν την καριέρα στο εξωτερικό.

ΚΥΡΙΩΣ, όμως, χρειάζεται να αλλάξει η νοοτροπία διοίκησης των νοσοκομείων. Να λειτουργούν με ιδιωτικο-οικονομικά κριτήρια και όχι ως δημόσιες υπηρεσίες της δεκαετίας του ’50.