Το δεύτερο είναι σχετικό με την ελληνική εκδοχή της παλαιοκομματικής λογικής. Η αντίληψη που περισσότερο φέρνει σε ξεβαμμένα αρχηγιλίκια «εποχής ΠΑΣΟΚ» μετά τη θριαμβευτική κυριαρχία του ’81 φαίνεται ότι δεν έχει υποχωρήσει. Λίγοι το αντιλαμβάνονταν σε εκείνες τις χρυσές εποχές αλλά χτίστηκε πάνω σε δεκαετίες της οικονομικής πολιτικής των ψευδαισθήσεων. Μοιραία, ήταν και  εποχή παθών, φανατισμού, πόλωσης, πολιτικής και κοινωνικής ανωριμότητας που συνοδευόταν από θηριώδη εκλογικά ποσοστά τα οποία  ελάχιστες διαφοροποιήσεις διατηρούνταν και δημοσκοπικά σε βάθη τετραετιών.

Τώρα είναι αλλιώς και το χειρότερο για τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που προφανώς αιφνιδιάστηκαν από την άξαφνη επιλογή του προέδρου του που μοιάζει να είναι στρατηγική και άρα μόνιμη, είναι ότι ο Ν. Ανδρουλάκης δεν κάνει τίποτα άλλο από το να αντιγράφει τη σχεδόν αυτοκτονική επιλογή που υιοθέτησε και ο Αλέξης Τσίπρας, οι συνέπειες της οποίας κορυφώθηκαν στην εκλογική αναμέτρηση του ’23.

Προοδευτικό, λοιπόν, για τον σημερινό πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ είναι οποιοδήποτε σχήμα συναποτελείται κυρίως από το ΠΑΣΟΚ και δευτερευόντως είτε από τον ΣΥΡΙΖΑ, είτε από τη Νέα Αριστερά, είτε από το ΚΚΕ. Η αλήθεια είναι ότι όλο αυτό το σκεπτικό είναι μπερδεμένο. Γιατί αν θεωρήσουμε ότι εντός της αγαπημένης φράσης του Ν. Ανδρουλάκη «προοδευτική παράταξη» ανήκει και το ΚΚΕ, τότε αυτή που κερδίζει είναι αποκλειστικά και μόνο η θεωρία του τακτικισμού και τίποτα περισσότερο. Αν τα ερμηνευτικά σχήματα του προέδρου ήταν εργαλεία θα είχαν σκουριάσει πριν καν προλάβει να τα χρησιμοποιήσει. Και με δεδομένες τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, πολλοί είναι αυτοί από το κόμμα του που λένε ότι το πιθανότερο είναι να μην προλάβει…