Εν όψει της σημερινής ανακοίνωσης του ονόματος στο οποίο έχει καταλήξει ο Κ. Μητσοτάκης, αξίζει να δούμε λίγο βαθύτερα τη συναίνεση που κυκλοφορεί εσχάτως σαν πολύφερνη νύφη.

Υπάρχει στη χώρα κουλτούρα συναίνεσης; Κατηγορηματικά όχι. Συναίνεση δεν υπήρξε, ούτε όταν η χώρα βρέθηκε ναυαγός στη χρεοκοπία και δεν υπάρχει και σε αυτονόητα και προφανή ζητήματα. Από την αμυντική θωράκιση της χώρας, έως την ενίσχυση -έστω και με επιδόματα- των ευάλωτων κοινωνικών ομάδων, τα μεγάλα έργα που αναβαθμίζουν τις υποδομές της χώρας και την καθιέρωση της επιστολικής ψήφου για τους ομογενείς. Κι αυτά είναι ενδεικτικά μόνο, γιατί ο σχετικός κατάλογος δυστυχώς είναι μακρύς.

Παράδοση συναινετικής εκλογής ΠτΔ υπάρχει; Υπάρχει. Αλλά ποτέ δεν ήταν προϊόν συνειδητής επιθυμίας, αλλά γέννημα της ανάγκης. Οταν εκλέγονταν π.χ. ο Κ. Στεφανόπουλος, ο Κ. Παπούλιας, ο Πρ. Παυλόπουλος -αξιόλογα πρόσωπα όλοι τους- δεν εκλέχθηκαν γιατί το ΠΑΣΟΚ υποκλίθηκε στον Κ. Στεφανόπουλο, ούτε γιατί η Ν.Δ. ανακάλυψε το μεγαλείο του Κ. Παπούλια ή γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ λάτρεψε τον Πρ. Παυλόπουλο. Ολοι τους εξελέγησαν, γιατί τα εκάστοτε κυβερνώντα κόμματα έκαναν την ανάγκη φιλοτιμία και υιοθέτησαν υποψήφιο από την «άλλη παράταξη», προκειμένου να συγκεντρωθεί ο μαγικός αριθμός 180 που απαιτούσε το παλιό Σύνταγμα για να μην πέσει η εκάστοτε κυβέρνηση και προκηρυχθούν εκλογές. Δύο φορές έσπασε αυτή η «παράδοση». Οταν ο Γ. Παπανδρέου απείλησε τον Κ. Καραμανλή ότι δεν θα ψήφιζε τον Κ. Παπούλια και ο τότε πρωθυπουργός επέλεξε το 1999 να προκηρύξει πρόωρες εκλογές. Και η δεύτερη ήταν ακόμα μια βίαιη. Το 2015 όταν ο ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με τους ΑΝ.ΕΛ. και τη Χρυσή Αυγή εργαλειοποίησαν την εκλογή ΠτΔ, για να ρίξουν, όπως και έριξαν, την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου. Πού ήταν τότε η «συναίνεση» και η «παράδοση»;

Ρεαλιστικά και αποστασιοποιημένα κοιτώντας το παρελθόν, οι δύο τελευταίες περιπτώσεις, όσο κι αν έκαναν μεγάλη ζημιά στη χώρα, ήταν πιο ειλικρινείς και συνεπείς με την πραγματικότητα της χώρας. Οι λόγω ανάγκης «συναινετικές» εκλογές του απώτερου παρελθόντος, ήταν περισσότερο προσχηματικές, παρά αντανακλούσαν μια κουλτούρα συναίνεσης που πατούσε στέρεα στο κοινωνικό έδαφος. Οι διχασμοί της Μεταπολίτευσης δεν έπεσαν από τον ουρανό. Προέκυψαν σαν γνήσια τέκνα της διχαστικής νοοτροπίας των κομμάτων που τους δημιούργησαν.

Τρίτη σημαντική παρατήρηση είναι ότι, ενώ αποψιλώθηκαν οι αρμοδιότητες του ΠτΔ -εξ ου και υπήρχε η συνταγματική πρόβλεψη για αυξημένη πλειοψηφία- και ουσιαστικά κατέστη περισσότερο ένας συμβολικός θεσμός με ανύπαρκτες αρμοδιότητες, άργησε να αποσυνδεθεί η εκλογή ΠτΔ από τη μη διάλυση της Βουλής, λόγω αδυναμίας εκλογής Προέδρου. Διαιωνίζοντας τον «μύθο της παράδοσης», μέχρι να έρθουν οι κρίσιμες στιγμές που απέδειξαν ότι αυτή η «παράδοση» ήταν ένας απλός και ασθενής μύθος.

Σήμερα, παρά την ουσιαστικά αλλαγή των δεδομένων για την εκλογή ΠτΔ επανέρχεται η λαγνεία στην ψευδή «παράδοση». Και επανέρχεται συνοδευόμενη από αφηρημένες έννοιες, όπως «προοδευτικός πρόεδρος». Αραγε, γιατί είναι «προοδευτικός» ένας/μια Πρόεδρος που προέρχεται από την Κεντροαριστερά και δεν είναι προοδευτική μια υποψηφιότητα που προέρχεται από την Κεντροδεξιά; Με ποιο κριτήριο καθορίζεται αυτό; Ή μήπως ο τίτλος είναι κληρονομικό δικαίω, κάτι σαν το «ηθικό πλεονέκτημα»;

Με ποια λογική π.χ. η αξιόλογη και συμπαθέστατη Λ. Κατσέλη είναι πιο συναινετική από τον Κ. Τασούλα, ο οποίος έχει εκλεγεί δυο φορές Πρόεδρος της Βουλής με πλειοψηφία άνω των 240 ψήφων; Τυχαία τα παραδείγματα, γιατί θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν πολλά και πολύ βαρύτερα. Με χαρακτηριστικότερο τον ΠτΔ που έβαλε την υπογραφή του κάτω από το δυστοπικό κι απαράδεκτο δημοψήφισμα του 2015.

Ειδικά σήμερα που τα κόμματα της αντιπολίτευσης συνεχίζουν να αρνούνται τη συναίνεση ακόμα και στην επιτάχυνση των προσλήψεων μέσω του ΑΣΕΠ ή στις προσλήψεις νοσηλευτικού προσωπικού, είναι τουλάχιστον υπερβολικό να απαιτούν συναίνεση, χωρίς να αποκρύπτουν ότι την χρειάζονται για τη δημιουργία αντικυβερνητικού μετώπου.

«ΑΠΟΧΩΡΕΙ» ΤΟ ΣΚΗΝΙΚΟ ΤΩΝ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΩΝ        

Δύο δημοσκοπήσεις -έρχονται κι άλλες- ήρθαν να δείξουν ότι το σκηνικό των ευρωεκλογών του 2024 αρχίζει να αποδομείται. Τόσο η δημοσκόπηση της Opinion Poll όσο και της Marc δείχνουν: 1. Η φθορά της Ν.Δ. σταμάτησε και έχει αρχίσει η ανάκαμψή της σε ποσοστά άνω του 30% 2. Το ΠΑΣΟΚ μετά τη διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ και την ευφορία από την επανεκλογή του Ν. Ανδρουλάκη πέφτει απομακρυνόμενο από το 20% και πλησιάζοντας περισσότερο το 16%. 3. Ο ΣΥΡΙΖΑ σταθεροποιείται σε ποσοστά μικρομεσαίου κόμματος (6,5%-7,5%), το οποίο αδυνατεί να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο. Τα δύο αριστερά κόμματα καταγγελίας και ακτιβισμού (ΚΚΕ και Πλεύση Ελευθερίας) έχουν πιάσει ταβάνι. 4. Συντελούνται εσωτερικές ανακατατάξεις στο τρίγωνο των ακροδεξιών κομμάτων (Ελληνική Λύση, Νίκη, Φωνή Λογικής), χωρίς το τρίγωνο να μεγαλώνει. Η Α. Λατινοπούλου «τσιμπάει» και από τον Κ. Βελόπουλο και από τον παπα-Δ. Νατσιό. 5.Τα πιο δογματικά κόμματα της Αριστεράς (Νέα Αριστερά, ΜέΡΑ25) αρχίζουν να βλέπουν από απόσταση τον πήχη του 3%, ενώ το κόμμα Κασσελάκη ξεκινάει από πολύ χαμηλά, ώστε να προσδοκά βάσιμα την είσοδό του στη Βουλή.

Ο Κ. Μητσοτάκης μετά από μερικούς μήνες πέρασε ξανά τον «κανέναν» στην καταλληλότητα για ΠΘ και προηγείται του δεύτερου (Ν. Ανδρουλάκη) με χαώδη διαφορά (32,8%-6,9%).

Η υπεροχή του Κ. Μητσοτάκη και της Ν.Δ. που ποτέ δεν χάθηκαν, επανισχυροποιούνται δημιουργώντας ένα νέο σκηνικό. Ο χρόνος τώρα, είναι εκλογικά ανύποπτος. Οσο πιο «ύποπτος» γίνεται τόσο θα δυναμώνουν τα διλήμματα και μαζί τους εκείνα τα κόμματα που εγγυώνται τη σταθερότητα και την αποτελεσματικότητα.

Πολάκης-Κασσελάκης στο ρινγκ

Τελικά δεν είναι σαφές αν ο Π. Πολάκης χάρηκε περισσότερο από τον Στ. Κασσελάκη για τη δίωξη του πρώην προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ για το «πόθεν έσχες» του ή αν ο Στ. Κασσελάκης χάρηκε περισσότερο για τη μήνυση που έκανε κατά του άλλοτε προστάτη του. Το μόνο σίγουρο είναι ότι και οι δύο ακονίζουν μαχαίρια κι όπως φαίνεται έχουν και οι δύο «ράμματα για τη γούνα του άλλου». Υπό μια έννοια η αίθουσα των δικαστηρίων, ίσως είναι ο πλέον κατάλληλος χώρος για να ολοκληρωθεί το δράμα ενός κόμματος, που κουβαλάει το σπέρμα του ρεβανσισμού μέσα του…

Μουρμούρες στη Χαρ. Τρικούπη

Οι νέες δημοσκοπήσεις φέρνουν και νέες μουρμούρες στο ΠΑΣΟΚ. Το οποίο βλέπει ότι από τον Μάιο του 2024 έως τον Ιανουάριο του 2025 βρέθηκε από το 20,4% στο 17,4%. Τρεις μονάδες σε έξι μήνες, με την κυβέρνηση να μην έχει απαλλαγεί από τα σημαντικά προβλήματα της καθημερινότητας, δεν είναι και η πιο αισιόδοξη επίδοση. Βέβαια το ΠΑΣΟΚ, λόγω της ευφορίας της ανόδου του που οφειλόταν κυρίως στην εξαέρωση του ΣΥΡΙΖΑ, απέφυγε να απαντήσει σε ένα θεμελιακό ερώτημα. Πήγε σε εσωκομματικές εκλογές γιατί ο Ν. Ανδρουλάκης δεν ήταν «αρκετός» και τώρα αναρωτιέται γιατί εξακολουθεί να μην είναι «αρκετός». Ακούγεται πάντως, ότι οι καμπάνες θα ηχήσουν πιο δυνατά, αν οι δημοσκοπήσεις αρχίσουν να δίνουν στο ΠΑΣΟΚ ποσοστά στην περιοχή του 15%…

ΑΠΟΡΙΕΣ-1

Οσα εντυπωσιακά εξήγγειλε χθες ο Α. Γεωργιάδης για το ΕΣΥ, αληθεύει ότι προκάλεσαν πρόβλημα κατανόησης σε κομματικά επιτελεία;

ΑΠΟΡΙΕΣ-2

Πάει καλά η οικονομία; Ζήτησε από τις αγορές 4 δισ. για ένα ομόλογο το οποίο καλύπτει σχεδόν το σύνολο των δανειακών αναγκών της χώρας για το 2025 και προσφέρθηκαν… 40!