Δημοσιογραφούντες και άλλοι ματαιόσπουδοι πιστεύουν ότι «υπάρχει αγωνία στο Μαξίμου για την παρέμβαση Καραμανλή»; Καλά που δε βάζουν την υπογραφή τους κάτω από τέτοιες «πληροφορίες», να μη γελοιοποιούνται. Αγωνιούσαν στο Μαξίμου, επειδή ο Κώστας Καραμανλής θα μιλούσε στην εκδήλωση της παναθηναϊκής εκδήλωσης για τη Μαριέττα Γιαννάκου; Τι λες!

Η φίλη μου η Μαριέττα, γυναίκα με ισχυρό χαρακτήρα και ιδεολογικό νεοφιλεύθερο αποτύπωμα, με πέντε κοινοβουλευτικές θητείες και ανάληψη των υπουργείων Υγείας και Παιδείας, έδωσε μάχες, προς όλες τις κατευθύνσεις, επιχειρώντας να περάσει εκσυγχρονιστικές θέσεις που σήμερα κάνει πράξη ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Θα έλεγα, μετά λόγου γνώσεως, ότι η Μαριέττα ήταν μπροστά από τη Νέα Δημοκρατία προτείνοντας αλλαγές, ιδιαίτερα στο χώρο της Παιδείας. Εχαιρε μεγάλης εκτίμησης από τους πολιτικούς αντιπάλους της, γιατί, ανεξάρτητα από τις κομματικές αντιπαραθέσεις, απέπνεε κοινοβουλευτική κοσμιότητα και πολιτική αγωγή.

Πάμε από την αρχή. Γιατί να αγωνιά το Μαξίμου, αν χθες μιλούσε ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής για τη Γιαννάκου ή αν πριν από δύο εβδομάδες μίλησε για το βιβλίο του συναδέλφου Γιώργου Χαρβαλιά ή παρουσίασε το βιβλίο του φίλου Μανώλη Κοττάκη; Ισως αυτό που διαφεύγει στους φωστήρες που προβλέπουν «νεοδημοκρατικές αγωνίες» είναι ότι αυτά τα οποία εξελίσσονται στον ΣΥΡΙΖΑ, που και μας προβληματίζουν και ταυτόχρονα μας λυπούν για τον τρόπο που διεξάγεται ο ιδεολογικός εμφύλιος στην αξιωματική αντιπολίτευση, δεν πρόκειται να τα δουν στη Νέα Δημοκρατία.

Η μακρά παράδοση στο κόμμα που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής αλλά και οι αρχές με τις οποίες έχει πορευτεί από το 1974 ως τώρα δεν επέτρεψαν σε κανέναν πρώην αρχηγό, δημόσια, να ασκήσει κριτική για την πολιτική τακτική του διαδόχου του. Αντίθετα, οποτεδήποτε χρειάστηκε να παρέμβουν οι πρώην αρχηγοί έγινε πρωτίστως προς το συμφέρον της πατρίδας και αναμφίβολα για το συμφέρον της μεγάλης παράταξης.

Τώρα, για να λέω και τα πράγματα με το όνομά τους. Πάντα υπήρχαν πρόθυμοι σχολάζοντες στο περιθώριο της Νέας Δημοκρατίας, οι οποίοι εργολαβικά αναλάμβαναν να ερμηνεύουν κάθε πρόταση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ο οποίος ήταν εξαιρετικά φειδωλός σε ό,τι έλεγε. Οταν μιλούσε, γινόταν πανικός. Αργότερα ανέλαβαν τον Ράλλη και μετά τον ευπατρίδη Αβέρωφ, ο οποίος, τις περισσότερες φορές, όταν αγανακτούσε με διάφορες «πληροφορίες» που τον αφορούσαν, σήκωνε ο ίδιος το τηλέφωνο, διευκρινίζοντας ότι η ερμηνεία που δόθηκε στα όσα είχε πει απείχε παρασάγγας από τα δικά του λεγόμενα και εξέφραζε μόνον τον… γράφοντα.

Τελευταία, έχει πέσει το βάρος των ερμηνευτών στις όποιες εμφανίσεις του Κώστα Καραμανλή. Συνήθως, απομονώνουν μία πρόταση από το σύνολο και την ερμηνεύουν κατά πώς τους αρέσει, νομίζοντας ότι επιφέρουν πλήγμα κατά της κυβέρνησης και του Κυριάκου Μητσοτάκη. Δεν θα πω πόσο νυχτωμένοι είναι, αλλά ότι δεν προσφέρουν καλές υπηρεσίες πρωτίστως σε αυτούς που νομίζουν ότι έτσι προβάλλουν. Ούτε και ως μάγισσες και χαρτορίχτρες…