Ο προφανής συνειρμός βασίζεται στην πόλωση της αμερικανικής κοινωνίας και δεν είναι να την υποτιμάει κανείς. Πόσω μάλλον αν ο «κάντε-πέρα-να-διαβώ» Τραμπ θεωρήσει ότι ο λαός δικαίωσε τις καταγγελίες του περί «νοθείας» το 2020 και επιπέσει ρεβανσιστικά επί δικαίους και αδίκους – για να μην επεκταθούμε στην αναστάτωση που θα επιφέρει η παλινόρθωσή του στις διεθνείς σχέσεις. (Οχι, βέβαια, ότι ο Μπάιντεν έχει ζηλευτές επιδόσεις σε αυτόν τον τομέα. Οι πόλεμοι στην Ουκρανία και τη Γάζα είναι «δικά του παιδιά».)

Οι έρευνες δείχνουν ότι η μεγάλη πλειοψηφία του αμερικανικού λαού τους έχει βαρεθεί και τους δύο και αναζητά κάτι καινούργιο, χωρίς να ξέρει τι. Ο «τρίτος υποψήφιος», Ρόμπερτ Κένεντι Τζούνιορ, εκτινάχθηκε στο 22% στη δημοσκόπηση ενός αμερικανικού πανεπιστημίου, αλλά ακόμη κι αν συγκεντρώσει στην κάλπη αυτό το ποσοστό, είναι ζήτημα αν θα βγάλει έστω κι έναν εκλέκτορα (έτσι προβλέπει το σύστημα).

«Αν οι ψηφοφόροι ήθελαν πραγματικά άλλους υποψηφίους, θα μπορούσαν να τους έχουν», υποστηρίζει ο καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Μέριλαντ, Ντέιβιντ Κάρολ. Αυτό είναι το αντεπιχείρημά του στο δημοσκοπικό εύρημα του CBS ότι οι ΗΠΑ βαδίζουν προς τη «λάθος κατεύθυνση», σύμφωνα με το 73% των ερωτηθέντων. Σε άλλη μέτρηση, του Ινστιτούτου Pew, το 63% λέει ότι δεν ικανοποιείται με τον 81χρονο Μπάιντεν και τον 77χρονο Τραμπ, ενώ το 65% παραπονιέται ότι η πολιτική «άρχισε να το κουράζει».

Στην ατμόσφαιρα πλανάται η αίσθηση ότι κάτι πάει να συνταξιοδοτηθεί και κάτι πάει να γεννηθεί στην Αμερική, με τη διαδικασία να βρίσκεται ακόμη στη φάση της επώασης. Ούτε εύκολος θα είναι ο τοκετός ούτε ευθύγραμμος. Ούτε καν είναι βέβαιο ότι το… newborn θα είναι καλύτερο.