Εν ολίγοις, επιβραβεύεται η μονοθεματική αντιπολιτευτική και κυρίως επιφανειακή επίθεση στην κυβέρνηση. Προδίδεται έτσι, ότι η βασική προσδοκία είναι το φούσκωμα και η διαιώνιση του χάους και του μπάχαλου ώστε να διατηρηθεί το νεφέλωμα, προφανώς μέχρι τις εκλογές, ως ο βασικότερος αντιπολιτευτικός πολιορκητικός κριός. Αυτή ακριβώς η λογική είναι που έχει πριμοδοτήσει τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, δίνοντάς της τη δημοσκοπική δεύτερη θέση, ενώ συμπιέζει ακόμα περισσότερο το ΠΑΣΟΚ, εντείνοντας την αμηχανία του Νίκου Ανδρουλάκη, ο οποίος συνεχίζει απτόητος να διαψεύδει τις όποιες ελπίδες είχαν επενδυθεί στην επιλογή του.

Το μεγαλύτερο, όμως, πρόβλημα είναι ότι κανείς δεν ασχολείται πλέον με αυτό που προκάλεσε την τραγωδία. Με το γεγονός ότι ένας ανθρώπινος μηχανισμός με σάρκα και οστά, με επαγγελματικές ιδιότητες, σχέσεις και διασυνδέσεις, δεδομένη επαγγελματική ανικανότητα και γενικότερη ακαταλληλότητα για την τόσο σοβαρή δουλειά της ρύθμισης της κυκλοφορίας των τρένων, βρισκόταν εκείνες τις τραγικές ώρες σε θέσεις ευθύνης. Μαζί με αυτό, ένας σκουριασμένος κρατικός μηχανισμός ποτισμένος από τα εύφλεκτα έλαια των ρουσφετολογικών διορισμών, των «τακτοποιήσεων», της πάγιας λογικής «θα το φτιάξουμε, εμείς είμαστε εδώ», της στρατηγικής «όλα στο περίπου», του «πάμε κι όπου βγει». Πρωταγωνιστικό ρόλο είχε και η καταστροφική αδυναμία του κρατικού μηχανισμού στην αντιμετώπιση τέτοιων καταστάσεων.

Στο μεταξύ, αυτό που κυριάρχησε και εξακολουθεί να κυριαρχεί είναι ένα σύνολο από κατασκευασμένες θεωρίες και εικασίες που ξεθυμαίνουν μαζί με τις αναθυμιάσεις από το ξυλόλιο. Αυτό που αρχικά ήταν καύσιμα για όπλα του ΝΑΤΟ, ήταν 5 τόνοι, μετά έγινε 3,5 τόνοι, κατέβηκε στους 2,5, μετά έγινε βαρέλια με υλικό για νόθευση καυσίμων και εξελίχθηκε σε υλικό για ποτά μπόμπες. Μετά ήρθε η σειρά των σκιτζήδων πραγματογνωμόνων. Μετά των ινστιτούτων που άλλα τους είπαν, άλλα έλεγαν, άλλα έγραψαν στα πορίσματα. Και πάει λέγοντας. Ολα μακριά από την πραγματική ουσία που θα οδηγούσε σε ρήξεις και σπάσιμο πολιτικών, κομματικών, συνδικαλιστικών και άλλων σχέσεων που χτίστηκαν δεκαετίες τώρα σε αυτήν τη χώρα. Αλλά αυτός είναι ο σκοπός του «αντισυστήματος». Να διατηρήσει το σύστημα…