Η πρώτη διαπίστωση που προκύπτει αβίαστα μετά τη λήξη του Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ είναι πως με τον τυχοδιωκτικό τρόπο που διαπραγματεύθηκαν την τύχη της χώρας το 2015 έτσι ακριβώς μπαχαλοποίησαν ένα κόμμα.

Εκβιασμοί της κακιάς ώρας, διαπραγματεύσεις με κολοτούμπες, ζαριές μήπως έρθουν οι εξάρες είναι τα κοινά στοιχεία του τότε και του σήμερα για τον ΣΥΡΙΖΑ με κοινή κατάληξη την παταγώδη αποτυχία.

Το καλοκαίρι του 2015 μεγάλος χαμένος ήταν η χώρα που μπήκε σε τρίτο Μνημόνιο, με τις τράπεζες χρεοκοπημένες και τους πολίτες να πληρώνουν ακριβά το λογαριασμό της «περήφανης» διαπραγμάτευσης.

Ευτυχώς τώρα, από τα τραγελαφικά που σημειώθηκαν στο Συνέδριο, μοναδικός χαμένος βγήκε ο ΣΥΡΙΖΑ, κανείς άλλος δεν ασχολείται με τις παλινωδίες και το νοσηρό κλίμα που επικράτησε στις αίθουσες του Φαλήρου.

Βέβαια παρέμεινε η τοξικότητα και ο διχαστικός λόγος. Το 2015 όσοι έβλεπαν το παγόβουνο της χρεοκοπίας να πλησιάζει και καλούσαν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. να αλλάξει πορεία βαπτίζονταν ακαριαία «γερμανοτσολιάδες» και «νενέκοι».

Εντός των κομματικών τειχών οι Σύνεδροι μοιράσθηκαν ανάμεσα στους προεδρικούς και τους υπονομευτές, ενώ οι εργασίες έληξαν χωρίς να υπάρχει διάθεση συμφιλίωσης παρά μόνο εκεχειρία μέχρι τις ευρωεκλογές, όπου θα γίνει το τελικό ξεκαθάρισμα.

Ο Κασσελάκης την Πέμπτη μπήκε στην αίθουσα του Συνεδρίου ως αρχηγός υπό προθεσμία και έφυγε την Κυριακή το μεσημέρι ακριβώς από την ίδια θέση. Ολοι γνωρίζουν ότι τον Ιούνιο παίζεται η καρέκλα του, εάν ο ΣΥΡΙΖΑ κατρακυλήσει μεταξύ τρίτης και πέμπτης θέσης κανείς δεν θα βρεθεί να τον στηρίξει, όλοι θα συμμαχήσουν προκειμένου να τον πετάξουν έξω «αναίμακτα», χωρίς εσωκομματικές εκλογές τις οποίες τώρα θα έχανε η εσωκομματική αντιπολίτευση.

Οι «υπονομευτές» δεν θα έχουν καλύτερη τύχη. Ποντάρουν στην αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ, θα κάνουν λευκή απεργία μέχρι τις κάλπες των ευρωεκλογών και θα θελήσουν να έχουν τον πρώτο λόγο, σε ένα κόμμα όμως που θα έχει συρρικνωθεί και απαξιωθεί.

Οσο για τον Αλέξη Τσίπρα έδειξε πόσο κακός διαπραγματευτής είναι ακόμα και για το κόμμα που γνωρίζει καλά. Εριξε τη ζαριά της αμφισβήτησης του Κασσελάκη, αλλά η γραμμή του τελικά απορρίφθηκε από όλους. Και από τον νυν πρόεδρο που δεν κατάλαβε την παγίδα που του έστησε η ομάδα Παππά – Φάμελλου καλώντας τον να ακυρώσει την απόφαση για εσωκομματικές εκλογές, αλλά και από τον υπόλοιπο ΣΥΡΙΖΑ που μετέθεσε την ώρα της κρίσης για τον Ιούνιο.

Ο Τσίπρας τα έβαλε με όλους, πρόεδρο και εσωκομματική αντιπολίτευση, αλλά ταυτόχρονα έχασε και από όλους. Ο ΣΥΡΙΖΑ βγήκε από το Συνέδριο απαξιωμένος από την κοινωνία και διχασμένος. Τα δύο στρατόπεδα που μάχονται εντός της αξιωματικής αντιπολίτευσης νοιάζονται αποκλειστικά για καρέκλα αδιαφορώντας για το τι συμβαίνει έξω από τα κομματικά τείχη.

Το ίδιο άλλωστε έκαναν το 2015, όταν έσυραν τη χώρα σε ένα καταστροφικό δημοψήφισμα, με μοναδικό γνώμονα να ξεγελάσουν τους πολίτες για να μείνουν στην εξουσία. Τότε το κατάφεραν, αλλά ταυτόχρονα υπέγραψαν την αρχή της πολιτικής τους χρεοκοπίας. Οι ομοιότητες πολλές, το μόνο που απομένει να ακούσουμε είναι να βγει ο Νίκος Παππάς και να μιλήσει για μία ωραία μέρα για τη δημοκρατία, όπως έκανε τη νύχτα που αποφασίσθηκε το δημοψήφισμα, λίγο πριν διαλυθεί η ζωή των πολιτών από τους τυχοδιωκτισμούς ενός κόμματος που κάποτε κυβέρνησε και τώρα έχει παραδοθεί στην απόλυτη χλεύη.