ΤΟ ίδιο συμβαίνει και στο Σαχέλ, στην υποσαχάρια Αφρική. Από εκεί αποχώρησαν οι Γάλλοι, τώρα αποχωρούν και οι τελευταίοι Αμερικανοί στρατιώτες. Η Ρωσία, το Ιράν, η Κίνα, ακόμα και η Τουρκία αυξάνουν την επιρροή τους στην αφρικανική ήπειρο, ενώ τζιχαντιστικές οργανώσεις παίρνουν το πάνω χέρι.

ΜΕ κλιμακώσεις και αποκλιμακώσεις συνεχίζεται η ένταση μεταξύ Κίνας και Ταϊβάν.

ΤΗΝ ίδια ώρα οι χώρες της Βόρειας και Ανατολικής Ευρώπης χτυπούν καμπανάκια για τη ρωσική επεκτατικότητα και είτε εξοπλίζονται είτε ζητούν ενισχυμένη αμυντική στήριξη από τις χώρες του ΝΑΤΟ. Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι οι πολιτικές ηγεσίες της Σουηδίας, της Φινλανδίας και της Πολωνίας ανησυχούν για ενδεχόμενη πολεμική σύρραξη τα επόμενα χρόνια.

ΑΠΟ την απόσταση που παρακολουθούμε τα τεκταινόμενα, πολλά μας φαίνονται παράλογα. Οπως γιατί η Ρωσία δεν τερματίζει την εισβολή. Ή η Ουκρανία γιατί δεν δέχεται παραχώρηση εδαφών της. Γιατί η Χαμάς τόσο καιρό δεν απελευθέρωνε τους ομήρους, ώστε να «κερδίσει» την εκεχειρία στη σύρραξη που η ίδια η τρομοκρατική οργάνωση ξεκίνησε. Γιατί το Ισραήλ δεν αποσύρεται από τη Γάζα. Γιατί Ισραήλ και Ιράν έχουν φτάσει σε σημείο καμπής για στρατιωτική σύγκρουση.

ΘΕΛΟΥΜΕ, και είναι λογικό, να σταματήσουν οι πόλεμοι. Για να έχουμε την ησυχία μας. Για να έχουμε φθηνότερη ενέργεια και να μπει φρένο στον πληθωρισμό των τροφίμων.

ΥΠΑΡΧΟΥΝ, όμως, δύο βασικά προβλήματα. Κατ’ αρχάς είναι πολύ εύκολο να ξεκινήσει κανείς έναν πόλεμο και πολύ δύσκολο να τον τελειώσει. Και το ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα είναι πως όταν ξεκινάει ένας πόλεμος τότε σταματάει η… λογική.

Ή, μάλλον, η λογική είχε χαθεί νωρίτερα. Τη χάνουν τη λογική τους όσοι ξεκινούν τους πολέμους στον 21^ο αιώνα. Δεν αντιλαμβάνονται τα όσα έγιναν στο πρόσφατο παρελθόν, πριν από μόλις 80 χρόνια, στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

ΘΑ πει κανείς, βρισκόμαστε στα πρόθυρα ενός τρίτου γενικευμένου πολέμου στον πλανήτη; Δύσκολο να το ισχυριστεί αυτό κάποιος. Αλλά, μπορεί να ισχυριστεί κανείς με βεβαιότητα ότι δεν υπάρχουν πιθανότητες να συμβεί; Πριν από 10, 20 ή 30 χρόνια δεν θα το λέγαμε με απόλυτη σιγουριά; Αυτή η παγκόσμια αβεβαιότητα, που βαίνει διαρκώς αυξανόμενη, είναι που δημιουργεί και την ανησυχία για την επόμενη ημέρα.

ΑΝΗΣΥΧΙΑ που έχει να κάνει και με τη χώρα μας. Δεν συνορεύουμε ούτε με την… Ελβετία ούτε με την… Πορτογαλία. Βρισκόμαστε στο σταυροδρόμι Δύσης και Ανατολής και έχουμε γείτονα την προκλητική Τουρκία του Ερντογάν. Γι’ αυτό πολύ σωστά η κυβέρνηση επιλέγει από τη μια να κρατάει ανοιχτούς τους διαύλους για διάλογο με την Αγκυρα και από την άλλη να ενισχύει διαρκώς την αμυντική θωράκιση της Ελλάδας.