Μέχρι όμως να κάνει η δικαιοσύνη τη δουλειά της θα πρέπει να μιλήσουμε για τις χυδαιότητες που σημειώθηκαν στη συγκεκριμένη υπόθεση. Η μεγαλύτερη είναι η δημοσιοποίηση του ονόματός της καταγγέλλουσας. Για τρία χρόνια δεν είχε πει το παραμικρό σε κανέναν παρά μόνο στους δικηγόρους της. Δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να βγει το όνομά της στη δημοσιότητα. Αυτό όμως δεν έγινε.

Το όνομά της κρεμάστηκε στα διαδυκτιακά μανταλάκια (σ.σ. επειδή δεν είμαστε όλοι ίδιο το elefgtherostypos.gr μαζί με αρκετά άλλα sites  αλλά δυστυχώς όχι όλα δεν δημοσιοποίησε το όνομά της) και πρέπει και αυτοί που έδωσαν το όνομα και αυτοί που το έγραψαν να αναλάβουν τις ευθύνες τους.

Μία δεύτερη  χυδαιότητα είναι ότι από την πρώτη στιγμή επιχειρήθηκε το θέμα να πολιτικοποιηθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος βγήκε στην αντεπίθεση και άφηνε υπόνοιες για το  χρονικό σημείο στο οποίο ξέσπασε το σκάνδαλο. Δεν  είναι δυνατόν για μαία σοβαρότατη καταγγελία να προσπαθούν κάποιοι να ρίξουν αλλού τα βέλη τους.

Από εκεί και πέρα το να υπάρχει μία υπόθεση από το 2020, να έχει παραδεχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ ότι είχε μάθει τις φήες και ότι είχε κληθεί ο κ. Γεωργούλης να δώσει εξηγήσεις, αλλά να μην μπαίνει στο περιθώριο μέχρι να τελειώσει η συγκεκριμένη υπόθεση αποτελεί ένα μεγάλο ερωτηματικό. Φυσικά μία  παραβατική συμπεριφορά ή η υποψία για μία παραβατική συμπεριφορά  δεν αντιπροσωπεύει ένα κόμμα (σ.σ. όσο και αν προσπαθούσε ο ΣΥΡΙΖΑ να μας πείσει για το αντίθετο σε άλλες περιπτώσεις) αλλά έπρεπε η παρέμβαση να είναι δυναμική και να μην υπάρχουν σκιές.

Τέλος, κάτι πρέπει να γίνει με τους ευρωβουλευτές και ποιοι παίρνουν το χρίσμα από τα κόμματα. Φυσικά και οι πολίτες πρέπει να έχουν λόγο αλλά θα πρέπει να τους δίνεται η ευκαιρία να επιλέξουν ανάμεσα σε ανθρώπους με πολιτικό λόγο και σοβαρά δείγματα γραφής για το τι μπορεί να προσφέρει.