Βρίσκεται ένας μεγάλος κίνδυνος που χτυπάει εδώ και χρόνια την πόρτα δημοκρατικών κοινωνιών απειλώντας να απονευρώσει τα αντανακλαστικά τους και να μετατρέψει σταδιακά αυταρχικές, χυδαίες και δηλητηριώδεις συμπεριφορές σε κανονικότητα. Να τις μετουσιώσει σε πρότυπα προσωπικής και συλλογικής πολιτικής ηθικής και επικοινωνίας.

Λίγες ώρες μετά το απεχθές επεισόδιο στην Επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων της Βουλής που οδήγησε στη διαγραφή του Π. Πολάκη μόνο από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, προκαλώντας πλήθος αρνητικών σχολίων για το κατά πόσο η διαγραφή ήταν ειλικρινής και όχι ένας απλός τακτικισμός για να πέσουν οι τόνοι, ο διαγραμμένος βρήκε έναν όχι και τόσο αναπάντεχο σύμμαχο: Τον Κυριάκο Βελόπουλο. Ανέφερε σε ανάρτησή του, η οποία συνοδευόταν και από βίντεο, ότι η «κυρία για την οποία διαγράφηκε ο Παύλος Πολάκης είναι η ίδια κυρία πίσω από τον κύριο Γεωργιάδη, η οποία χασκογελάει και κάνει μορφασμούς την ώρα που αναφέρεται ο κύριος Γεωργιάδης στον κ. Βελόπουλο. Ο ρόλος της εν λόγω κυρίας δεν είναι ούτε να κάνει μορφασμούς ούτε να χασκογελάει». Την ίδια συμπαράσταση είχε εκφράσει ο Κυρ. Βελόπουλος όταν ο Π. Πολάκης πριν από λίγες ημέρες είχε επιτεθεί στη Μαρία Συρεγγέλα με τη φράση «Βούλωσ’ το, πήγαινε να κάνεις καμιά δουλειά».

Τότε είχαν αρχίσει να ασκούνται ιδιαίτερες πιέσεις στον Στ. Κασελάκη ώστε να πάρει επιτέλους μέτρα εναντίον του Π. Πολάκη. Ο πρόεδρος ζήτησε συγγνώμη από τη Μ. Συρεγγέλα για λογαριασμό του βουλευτή του. Οσο πρωτοφανές και αν ακούγεται αυτό, ήταν η πρώτη ένδειξη ότι ο Π. Πολάκης θα συνεχίσει να απολαμβάνει την εσωκομματική ασυλία. Κάτι που συνεχίζει να κάνει ακόμα και μετά το δεύτερο επεισόδιο, τη διαγραφή του από την Κοινοβουλευτική Ομάδα αλλά όχι από τον κομματικό μηχανισμό.

Η διπλή συμπαράσταση της ακροδεξιάς προς την «αριστερή» πολιτική συμπεριφορά του Π. Πολάκη δεν είναι τίποτα λιγότερο από τη γνωστή σύγκλιση των άκρων που εξελίσσεται σχεδόν σε ολόκληρη την Ευρώπη και τις ΗΠΑ. Ενα φαινόμενο που μπορεί να φαίνεται άλλοτε ως σύμπτωμα και άλλοτε ως απόρροια του εθνικολαϊκισμού, αλλά είναι πολύ βαθύτερο. Και έχει σχέση με την επίμονη αμφισβήτηση των ίδιων των δημοκρατικών δομών των κοινωνιών στις οποίες εξελίσσεται.

Ο Π. Πολάκης δεν είναι το «ξεχωριστό φαινόμενο», ο «αψύς», ο «ένθερμος». Είναι αποτέλεσμα ενός φαινομένου εξαιρετικά επικίνδυνου που εκφράζεται και με τη σύγκλιση των δύο άκρων όχι με αγαθές προθέσεις. Οι προεκλογικές (2023) ατάκες του κ. Πολάκη είναι ενδεικτικές: «Θα επαναφέρουμε τη δημοκρατία στη χώρα με το καλό ή με το άγριο. Η δεύτερη φορά θα είναι αλλιώς». Αν απαντήσει κανείς στο ερώτημα «τι ακριβώς εννοούσε;» θα κατανοήσει ακόμα καλύτερα έναν, τον σπουδαιότερο και πιο επικίνδυνο λόγο της σύγκλισης των άκρων…