Η τοξική κατάσταση και το περιβάλλον πολιτικής αποσύνθεσης που επικρατούν στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, με την αντιπαράθεση μεταξύ ηγεσίας και στελεχών να εντείνεται εν όψει του επικείμενου συνεδρίου και τις δηλητηριώδεις επιθέσεις κατά της Νέας Δημοκρατίας, αλλά και συγκεκριμένων προσώπων, είτε έχουν είτε δεν έχουν σχέση με την κυβέρνηση, να βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη, ενισχύουν την άποψη ότι εν τέλει ο λεγόμενος «πολακισμός» έχει ιδεολογικά χαρακτηριστικά για τον ΣΥΡΙΖΑ. Με άλλα λόγια, αποτελεί μέρος της ιδεολογίας του κόμματος, είτε επί των ημερών Τσίπρα είτε επί Κασσελάκη.

Το γεγονός ότι ο Π. Πολάκης εμφανίζεται αμετανόητος σε κάθε δημόσια τοποθέτησή του και ουσιαστικά επιμένει ότι θα ξαναέκανε τα ίδια αν είχε την ευκαιρία, προαναγγέλλοντας μάλιστα ο ίδιος την επιστροφή του στην Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ πριν από το συνέδριο του κόμματος, δεν προκαλεί απολύτως καμία έκπληξη. Αντιθέτως, επιβεβαιώνει ότι η στάση της Κουμουνδούρου είναι καθαρά υποκριτική και η διαγραφή έγινε «για τα μάτια του κόσμου». Πολλώ δε μάλλον που ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποίησε φράσεις όπως «αισθάνομαι άσχημα για την απόφαση», «πραγματικά τον αγαπώ» και «ο Παύλος ανήκει στον ΣΥΡΙΖΑ».

Βεβαίως, όπως σχολίασε και ο Αδωνις Γεωργιάδης, εάν ο κ. Κασσελάκης έχει σκοπό να τον επαναφέρει σε λίγο καιρό, η κοινωνία θα τους σιχαθεί. Πώς θα μείνει σε ένα κόμμα που τον θεωρούν απαράδεκτο; Αν κάνουν έναν πολιτικό χειρισμό και δεν τον διαγράψουν από το κόμμα, θα είναι απλώς η μεγαλύτερη κοροϊδία προς την κοινή γνώμη. Ομως, τα δάκρυα της κ. Λινού θα μείνουν και θα τα βλέπουν οι πολίτες. Εστω κι αν ο ίδιος ο Π. Πολάκης επιμένει πως το κλάμα της συναδέλφου του βουλευτού του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ψεύτικο και υποκριτικό, στην πραγματικότητα υποκριτική είναι η στάση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ που θα τον διατηρήσει στις τάξεις του.