Αυτό φάνηκε να επιβεβαιώνεται -για μία ακόμα φορά- μερικές ώρες αφότου ο πλανήτης πληροφορήθηκε το θάνατο ενός από τους πιο γοητευτικούς άνδρες του κόσμου, του Αλέν Ντελόν.

Αυτό συνέβη και στο ελληνικό διαδικτυακό τοπίο – διαστημική μετεξέλιξη των άλλοτε γραφικών τύπων που συγκεντρώνονταν κάποτε για να γκρινιάξουν, να σχολιάσουν και -γιατί όχι- να πλακωθούν μπροστά στα φρεσκοτυπωμένα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, στα περίπτερα της Ομόνοιας και του Συντάγματος.

Ο Ντελόν, εκτός από νεκρός, μέσα σε ελάχιστο χρόνο, από δεξιός -όπως συστηνόταν πολιτικά και ο ίδιος- έγινε ακροδεξιός, φασίστας, μεγάλος φασίστας, ακραίος ομοφοβικός, ρατσιστής, «φλέρταρε» ακόμα και με τους ναζί ως αντισημίτης και διάφορα άλλα. Από τη μοντέρνα φαγάνα των προσωπικοτήτων κάθε είδους τον έσωσε ελαφρώς -μη νομίζετε σπουδαία πράγματα- το γεγονός ότι ήταν φιλόζωος.

Τον έσωσε και το γεγονός ότι πάρα πολλοί επαγγελματίες κριτές της προσωπικότητας, των απόψεων και του έργου του δεν ήταν σε θέση, λόγω αντικειμενικών αδυναμιών, να κατανοήσουν το καλειδοσκόπιο της συγκλονιστικά πολυσχιδούς ζωής του. Ηταν, όμως, σε θέση να τον κρίνουν, να τον κατακρίνουν, να τον κατατάξουν σε συγκεκριμένη κατηγορία, να τον ακυρώσουν. Απλά είναι τα πράγματα όταν οι πολυπλοκότητες των ανθρώπινων χαρακτήρων ή των καταστάσεων δεν ταιριάζουν στα ερμηνευτικά σχήματα που έχουμε συνηθίσει να μας βολεύουν. Θέλει πολύ μεγάλο κόπο να μάθει κανείς ότι η πραγματικότητα είναι σχεδόν πάντα διαφορετική από αυτή που έχουμε στο δικό μας κεφάλι…

Πολλά μπορεί να πει και να γράψει κανείς για όλο αυτό το κύμα π.χ. της cancel κουλτούρας και της woke ψυχασθένειας που βρήκε προχθές ευκαιρία να σεργιανίσει και πάλι στο Διαδίκτυο. Πόσω μάλλον στην ελληνική του εκδοχή – ενισχυμένο και από το σύνδρομο της περίεργης πεθεράς από το οποίο πάσχει η φυλή. Δύσκολη και αμφιλεγόμενη προσωπικότητα ο μακαρίτης, καμία αμφιβολία. Θαυμαστής του Σαρλ ντε Γκολ, του ανθρώπου που σημάδεψε τη θεμελίωση της Ε’ Γαλλικής Δημοκρατίας.

]Οχι του Χίτλερ, πάντως. Κρίνοντας κάθε προσωπικότητα με όρους του σήμερα και με τρόπο που θυμίζει Κου Κλουξ Κλαν, δεν κάνουμε τίποτα περισσότερο από το να αναβιώνουμε και να ανακυκλώνουμε έναν μηχανισμό που καταργεί την πολυδιάστατη εκδοχή των ανθρώπων στο αποδεκτό πλαίσιο της συνύπαρξης. Και όλοι ξέρουμε τι συμβαίνει όταν καταργείται αυτή. Ανοίγουν σαμπάνιες οι ολοκληρωτισμοί…