Ενας νέος άνθρωπος 19 ετών έχασε τη ζωή του και ξαναγινόμαστε θεατές στο ίδιο έργο της αποποίησης ευθυνών. Πάλι ψάχνουμε να βρούμε ποιος έχει την αρμοδιότητα να ελέγξει και να προστατεύσει τους πολίτες.

Ποιος έπρεπε να ελέγξει τα μηχανήματα, ποιος να δει αν το λούνα παρκ λειτουργούσε νόμιμα, ποιος, ποιος, ποιος; Η τοπική αυτοδιοίκηση “φωτογραφίζει” την αστυνομία και το υπουργείο, από την πλευρά του το υπουργείο “δείχνει” την τοπική αυτοδιοίκηση, η αστυνομία και τους δύο…

Το ίδιο συμβαίνει και με τους ακαθάριστους χώρους που κανείς δεν παίρνει πρωτοβουλία να καθαρίσει γιατί δεν είναι της αρμοδιότητάς τους, τα μπαζωμένα ρέματα, την αυθαίρετη δόμηση που βάζει σε κίνδυνο χιλιάδες ζωές, τα θαλάσσια παιχνίδια, τα δέντρα που απειλούν να πέσουν στο κεφάλι κάποιου, τις λακκούβες στον δρόμο και τόσα άλλα.

Και μέσα στην παράλογη διάσπαση των αρμοδιοτήτων έχουμε και την γραφειοκρατία που πνίγει την Ελλάδα δεκαετίες τώρα και έτσι φτάνουμε στο σημείο να θρηνούμε ανθρώπους που χάνονται τόσο άδικα.

Ζούμε στο 2024 που κανονικά με το πάτημα ενός κουμπιού θα μπορούσαν τα πάντα να λυθούν. Με την πρώτη καταγγελία ένα κλιμάκιο θα έπρεπε να είναι επί τόπου για έλεγχο και αυθημερόν να βγει η απόφαση για το κλείσιμο μιας επιχείρησης που μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τις ζωές μας.

Και όμως, αυτή η διαδικασία παραμένει ένας άλυτος γρίφος για την Ελλάδα και κάθε τόσο ψάχνουμε να βρούμε ποιος έχει την ευθύνη και καταλήγουμε σε ένα πραγματικό χάος.

Ο 19χρονος Γιάννης, αν όλα λειτουργούσαν σωστά, αυτή την στιγμή θα ζούσε! Δυστυχώς, όμως, δεν λειτούργησαν! Ο πόνος της οικογένειάς του θα είναι αγιάτρευτος και η απόδοση των ευθυνών, αν και όποτε έρθει, δεν μπορεί να σβήσει το άδικο!