Την κανονικότητα. Την εντύπωση ότι και να συμβεί κάτι, δεν θα το έχει ο ίδιος προκαλέσει. Οτι δεν θα του έρθει η ιδέα να σκίσει τίποτα συμφωνίες και μετά να τρέχει και να μη φτάνει, ότι δεν θα προβληματιστεί πόσες Δήμητρες χωράνε στο ευρώ, αν θα πρέπει να αλλάξουμε σύστημα και να δοκιμάσουμε τον κομμουνισμό ή να καταργήσουμε το Ιουλιανό ημερολόγιο και να πάμε στο Γρηγοριανό.

Με την επικράτηση της Ν.Δ. να είναι βέβαιη και πιθανόν συντριπτική η αντιπολίτευση έχει θέσει ένα άλλο θέμα. Τον κίνδυνο η Ν.Δ. να πάρει πάνω από 40% και να γίνει απολυταρχική. Εκτός του ότι το τελευταίο πρόβλημα που έχει η Ελλάδα των… Ρουβικώνων και των διαδηλώσεων που κλείνουν τους δρόμους δεκαετίες είναι η απολυταρχία, η Ν.Δ. έχει πάρει +40% στον συντριπτικό αριθμό των περιπτώσεων που έγινε κυβέρνηση. Το ίδιο ισχύει και με τα ποσοστά των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ. Τα ποσοστά κάτω του 40% είναι φαινόμενο της κρίσης. Από τη στιγμή που η κανονικότητα επανέρχεται, επανέρχονται και τα ποσοστά των κομμάτων εξουσίας.

Κάτι λίγα τώρα για το θέμα της ισχυρής αντιπολίτευσης που είναι η γραμμή του ΠΑΣΟΚ που θέλει να προστατεύσει τους πολίτες από την απολυταρχία. Πρώτον οι ψήφοι δεν διαιρούνται σε αυτούς που ρίχνονται για κυβέρνηση και αυτούς που ρίχνονται για κόμμα της αντιπολίτευσης. Δεν δίνεται δηλαδή ένα ψηφοδέλτιο στον ψηφοφόρο που θα βάζει ποσοστά μέχρι να καλύψει το 100%. Ούτε υπάρχει κάποιος κόφτης που να πέφτει όταν το κόμμα φτάσει σε ένα ποσοστό. Για κυβέρνηση ψηφίζει ο πολίτης. Αν το ΠΑΣΟΚ νιώθει ότι δεν θα το ψήφιζαν για κυβέρνηση αλλά μπορεί για αντιπολίτευση, δεν έχει παρά να πείσει ότι στην κυβέρνηση μπορεί να έχει την κανονικότητα που χρειάζεται αντί να πηγαίνει σε αντιδεξιές σταυροφορίες.

Οσο για τους υπόλοιπους που θα μπουν στη Βουλή υπάρχει το αξίωμα Λεβέντη. Ο θεσμός είναι μεγαλύτερος από τη γραφικότητα. Πολλοί έχουν μπει στη Βουλή έτοιμοι να τα διαλύσουν όλα, αλλά από τη στιγμή που καταλαβαίνουν ότι ανήκουν σε ένα κλειστό κλαμπ συμπεριφέρονται σύμφωνα με τους κανόνες του. Θα φωνάξει δύο – τρεις φορές η Ζωή, θα μιλήσει για την Ορθοδοξία και τον Ελληνισμό όπως τα αντιλαμβάνεται ο Νάτσιος και ύστερα από έξι μήνες θα ασχολούνται με το γραφείο του κόμματος στη Βουλή και τις θέσεις πάρκινγκ των βουλευτών.

Η αλήθεια για το ναυάγιο στην Πύλο

Στο ναυάγιο ανοιχτά της Πύλου θα βγει συμπέρασμα. Οχι από κάποιον δημοσιογράφο εφημερίδας του εξωτερικού που μπορεί να εκφράσει τις αμφιβολίες του σε μια υπόθεση που την επόμενη μέρα θα πάψει να ασχολείται. Ούτε από τους εγχώριους «ευαίσθητους» που προσπαθούν να γαντζωθούν σε μια τραγωδία για να κάνουν αντιπολίτευση. Φυσικά όχι από κάποιες μαρτυρίες επιζώντων που επικοινωνούν μέσω των ΜΚΟ. Το ναυάγιο θα διερευνηθεί από οργανισμούς δημοκρατικών κυβερνήσεων όταν τα συμπεράσματα δοθούν στη δημοσιότητα από τους πολίτες των χωρών που εμπλέκονται, με κύρια ενδιαφερόμενη την Ελλάδα.

Με μία τάση των διακινητών και των υπερασπιστών του να διαμορφώνεται. Οτι το Λιμενικό έριξε σκοινί και ρυμούλκησε το σκάφος των διακινητών με αποτέλεσμα αυτό να ανατραπεί. Στροφή δηλαδή 180 μοιρών από την αρχική τοποθέτηση ότι το σκάφος βυθιζόταν, οι επιβάτες του κουνούσαν τα χέρια τους για να ζητήσουν βοήθεια, αλλά το Λιμενικό αδιαφορούσε.

Σκεφτείτε τι θα γινόταν αν το Λιμενικό πραγματικά επενέβαινε με άνδρες στο σκάφος και αυτό αναποδογύριζε. Σήμερα η κυβέρνηση -και δεν παίζει ρόλο ότι πρωθυπουργός δεν είναι ο Μητσοτάκης- θα κατηγορούνταν για εγκληματική ανεπάρκεια. Η ανάγκη για αντιπολιτευτικό λόγο είναι τόσο μεγάλη που ακόμα και παράνομοι διακινητές παρουσιάζονται σαν ήρωες.

ΤΟ ΥΦΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΚΑΙ ΤΟΛΜΗ

Την προηγούμενη εβδομάδα ο Κυριάκος Μητσοτάκης είπε ότι το υφυπουργείο Αθλητισμού φεύγει από το Πολιτισμού και πάει στο Παιδείας. Χωροταξικά δεν σημαίνει και πολλά αφού τα υφυπουργεία συστεγάζονται. Στην πράξη ελπίζεται ότι θα σημαίνει περισσότερα, την πρώτη τετραετία ο αθλητισμός δεν ήταν από τους τομείς που η κυβέρνηση έσκισε.

Με μεγαλύτερο λάθος τη διαρκή ενασχόληση με το επαγγελματικό ποδόσφαιρο που έφτασε τον πρωθυπουργό να ασχολείται με το ποιους διαιτητές θα στείλει η UEFA στο πρωτάθλημα. Στην επόμενη τετραετία ο Κυριάκος Μητσοτάκης πρέπει να τολμήσει τη μετατροπή του υφυπουργείου από Επαγγελματικού Ποδοσφαίρου και Πρωταθλητισμού σε Αθλητισμού.

Ενας τομέας που πρέπει να ασχοληθεί είναι με τον μαζικό αθλητισμό. Οχι αυτόν του ΠΑΣΟΚ του ‘80, που μερικές δεκάδες γυμναστές μάζευαν κάποιες υπέρβαρες νοικοκυρές για να κάνουν «τα χεράκια πάνω, τα χεράκια κάτω», αλλά τον αθλητισμό του 21^ου αιώνα, που οι επιλογές είναι ατομικές και τα σπορ συνδυάζονται με την περιπέτεια.

Με έμφαση στη χειμερινή σεζόν. Οχι απαραίτητα με τα χειμερινά σπορ, αλλά με σπορ που οι Βορειοευρωπαίοι λόγω καιρού είναι δύσκολο να κάνουν στις πατρίδες τους. Οπως το ράφτινγκ ή το γκολφ που μία έντεχνη ελληνική αριστερή προπαγάνδα το έχει κατατάξει στα σπορ των πλουσίων. Περισσότερο από αλλαγή χαρτοφυλακίου το υφυπουργείο Αθλητισμού χρειάζεται φαντασία και τόλμη.